Stress maakt je ziek

Een op de tien werknemers lijdt aan burn-out. Is dat nieuws? Voor mij niet. Voor u?

We willen en moeten van alles. Een gezin, een baan, een huis, een of twee auto's. Tijd hebben we nergens echt voor. Het is rennen en vliegen. De kinderen komen snel tussendoor. Om van ons schuldgevoel af te komen, hebben we 'quality time' bedacht. Een of twee uurtjes per week krijgen de kinderen echte aandacht. Een fulltime baan eist je daarentegen 40 uur per week op, de reistijd niet meegerekend. Gevangen in een systeem, de geest gegijzeld. Het leven gaat aan je voorbij.

Ik praat in het algemeen, geen situatie is hetzelfde. Sommigen weten een evenwicht te vinden tussen alles wat ze doen. Anderen kunnen hun hoofd amper boven water houden. Wie altijd haast heeft, houdt anderen op afstand, zelfs de eigen kinderen.

We zijn van de natuur afgedwaald. De kinderen zijn een last, een blok aan het been, vaak al vanaf de geboorte. Aan een goed contact met je kind valt geen eer te behalen. Thuis blijven voor de kinderen is maar minnetjes in deze geëmancipeerde samenleving. Veel ouders voelen zich nutteloos, eenzaam en niet gewaardeerd. Alsof ze niet meetellen.

Baby’s hebben zich aan te passen aan de wensen en dagindeling van de ouders. Hoewel hun hele natuur erop ingesteld is bij je te willen zijn, (anders waren ze wel zelfredzamer geboren) moeten ze de nacht alleen doorbrengen en zo snel mogelijk leren doorslapen. Zeker als de ouders om zes of zeven uur op moeten staan.
Zwangerschapsverlof duurt in totaal 16 weken. De maatschappij zit zo in elkaar dat ouders en kind vroeg van elkaar worden gescheiden. De baby's komen terecht in een groep, met z'n tienen op een rij. De twee leidsters komen handen tekort. Een baby twintig minuten of langer laten huilen, omdat het nog geen tijd is voor een voeding of verschoning is gewoon. Ook overdag heeft zo'n kind dus een ernstig tekort aan menselijk contact. Een derde van de kinderen is onveilig gehecht. Zij leven onder constante druk.

Eigenlijk zou het werk zo geregeld moeten zijn, dat je als ouder je baby bij je kan hebben. In een draagdoek voelt het zich veilig en tevreden. Het krijgt het lichaamscontact dat het nodig heeft. Om aandacht vragen is zo niet nodig. Het kind neemt passief deel aan de activiteiten.
We zijn groepsdieren. Baby’s protesteren door te huilen, als ze alleen achtergelaten worden. We hebben als maatschappij verzonnen dat het dwingelandjes zijn. Als een baby gevoed en verschoond is, niet ziek is en geen fysieke pijn lijdt, kan er niets aan de hand zijn. Het wil gewoon z’n zin krijgen!
De paniek, het gevoel in de steek gelaten te worden, terwijl het niet voor zichzelf kan zorgen en zichzelf niet kan geruststellen, vertalen we als ‘de baas willen spelen’. We geloven bij wijze van spreken, hoe kleiner een kind is, hoe bewuster het probeert in te spelen op onze (ontbrekende) gevoelens.
Je niet welkom voelen en niet geliefd worden is een van de ergste klappen die je als kind kan krijgen. Je leven is bodemloos.

Waarom moet de acceptatiegrens van een kind steeds tot het uiterste worden opgerekt? De jongste kinderen worden al ziek. Braken, geen eetlust, ontroostbaar huilen, hysterisch krijsen. Druk en agressief gedrag, schoppen, bijten en slaan. Of juist futloos en teruggetrokken. Oncontroleerbare angst. Bijna ieder kind heeft problemen, maar als het de orde van de dag is, mag je wel eens serieus naar de situatie kijken.

Kinderen komen ook in het gedrang als je ze hun eigen kunnen afneemt. Zoals een kind dat zelf een lepel wil leren vasthouden, maar nog steeds gevoerd wordt, anders wordt het zo'n knoeiboel. Dat is maar lastig.
Veel peuters zitten voor hoe lang dan ook vastgebonden in een wagentje. Omdat het kind teveel treuzelt, dat past niet in een strakke tijdschema. Omdat het kind weleens de andere kant uitloopt en dat is vermoeiend, want dat moet je erachteraan. Of het kind mag niet vies worden. Ouders willen ook wel eens ontspannen, zonder op hun kind te hoeven letten. Het is lang niet alleen in gevaarlijke situaties zoals bij een drukke weg. Het gebeurt ook waar helemaal geen auto's komen. Als het kind om aandacht vraagt, krijgt het een speen ingeplugd zodat het even stil is of het krijgt een snauw of de ouder doet alsof ie niets gehoord heeft. Deze pedagogisch-comfortpeuters zitten vaak een of twee uur achter elkaar ingesponnen. Ouders nemen het hun kind heel kwalijk als het van pure stress gaat schreeuwen, jengelen en spartelen.
Dit is wat anders dan even iets niet mogen wat het leuk vindt. Het kind is hulpeloos gemaakt en krijgt de boodschap dat het niets kan, niet bij het gezin hoort of zelfs ongewenst is. Al jong wordt de frustratie een deel van de persoonlijkheid.

Op school worden kinderen verder opgeleid tot systeemslaaf. Op de meeste scholen leren ze niet voor zichzelf te zorgen, hun hart te volgen en te ontdekken wat bij ze past en wat niet. Ze leren kritiekloos te gehoorzamen, ze leren het af om initiatief te nemen en ze leren hun eigen gevoel opzij te zetten. Van minuut tot minuut bepalen volwassenen waar kinderen mee bezig zijn. Een kind dat dit niet volhoudt krijgt een psychiatrisch label, of de beschuldiging dat het niet genoeg zijn best doet, dom is of lastig is.
Het kind wil misschien lief zijn en goed leren, maar kan zich niet concentreren en voelt zich angstig, gevangen of opgejaagd wat zich weer een keer ontlaadt.
Eén derde van de ouders met jonge kinderen zegt dat de school al stress veroorzaakt bij hun kinderen. En één ouder op vijf stelt vast dat de school op zijn beurt stress veroorzaakt bij zichzelf.
Ook docenten hebben stress. Zij hebben de plicht om dertig verschillende leerlingen, dezelfde lesstof goed te laten opnemen. In het onderwijs vallen veel docenten uit, maar zelfs jonge kinderen hebben al klachten die op beroepsziekten lijken.
Middelbare scholen beschikken ook nog over veel uren buiten schooltijd, in de vorm van ‘huiswerk’.
Tegen de tijd dat het kind zelf initiatief moet gaan nemen, is het misschien een nietsnut die alleen iets uitvoert als het per se moet.

Van zichzelf zijn kinderen nieuwsgierig, actief en ondernemend. Niet lui of   ongeïnteresseerd. Van nature leren ze door te doen. Zij kijken het af van de volwassenen. Kinderen hebben alles in zich om zich te ontwikkelen en de vaardigheden aan te leren die ze nodig hebben. Bijna alle kinderen leren praten zonder dat volwassenen dit doelbewust met ze oefenen. Het ligt ook aan de aanleg van het kind en vooral hoeveel er met en tegen het kind gepraat wordt. Een kind dat weinig contact krijgt of zelfs afgesneden is van de groep, leert ook minder en krijgt een achterstand.

Op school gaat leren kunstmatig, voorgeprogrammeerd, volgens de leeftijd. Kinderen zouden meer inzet tonen als ze zich op hun eigen manier kunnen ontwikkelen. Als ze actief leren in plaats van passief de lessen ondergaan. Wanneer docenten werken vanuit het kind in plaats van een systeem. Een natuurlijk gezag hebben. Een voorbeeld kunnen zijn in plaats van een verlengstuk van een dwangmatig systeem. Kinderen stimuleren in plaats van beknotten.    

De beste bescherming tegen stress is bewegingsvrijheid en waardering om wie je bent. Een kind dat in een liefdevol gezin opgroeit kan bijna iedere maatschappij aan.

 

Zeven Dagen zullen we Werken...

 
Door Iwanjka Geerdink, auteur van 'Diagnose Levensklem'. 

Geinspireerd op 'Het Huwelijk (Elsschot), wat ik zie om me heen, mijn eigen leven en Working Class Hero (John Lennon).

 
De Vrouw haalt,

De Man brengt,

Onder het mom van Welvaartscreatie,

Emancipatie en Arbeidsrelatie,

Arbeid is van de Partij,

Voor ons allebei...

 

Refrein:

De Man vliegt,

De Vrouw rent,

Het Kind vastgesjord,

Niet zo cosy eigenlijk,

A dee ha dee,

Zwaar op de loer,

Voor ouders en kind,

Voor ouders en kind.

 

Het is gelukt,

Zeven dagen lang, honderd Zerken,

Houdt de Hypotheek ons in bedwang,

Onze Ziel in het Gevang,

Ons ingravend in de

Loop van ons Carrierepad,

Schieten we naar ons Graf,

Elke dag bek af...

 
http://www.ilike.com/artist/LunaXme/track/Systemjam