Hoge hakken, echte blaren

Veel mannen vinden het een prachtig gezicht om een vrouw op stilettohakken te zien rondparaderen. Het is dan ook supervrouwelijk. Het vrouwelijke been komt het beste tot haar recht op het moment dat een voetje in een hooggehakt schoentje wordt gestoken. De houding van een vrouw lijkt meteen beter, want met zulke schoenen kun je niet als een zoutzak rondklossen. Je gaat er dus meteen anders van lopen. Als een mannequin op de catwalk zogezegd. Hoge hakken staan prachtig onder een nauwsluitend jurkje met mooie nylons, maar onder een strakke spijkerbroek kan het ook heel sexy staan.

Vaak pas ik zulke schoenen in een schoenenzaak. Voor de spiegel draai ik dan bevallig een rondje. Dat lukt nog net, zonder op mijn bek te vallen. Ik kijk met plezier naar mijn kuiten die ineens een plezierige ronding laten zien, mijn buik lijkt platter, mijn kont steviger, die hakken hebben alles in zich om mij ineens het ideale figuur te laten hebben.
Maar o wee, als ik – overmoedig geworden door de succeservaring van mijn spiegelbeeld – het waag, om door de winkel te gaan wandelen met die stelten. Geloof me, dat ziet er verre van sexy uit. Eerder klunzig. Ik wankel, zwik, en grijp me vast aan elke rondwandelende klant die ook maar in mijn bereik is. Ondanks mijn zwoele sexy uitstraling die ik op dan moment wel uit moet stralen, krijg ik toch alleen maar geïrriteerde blikken.

Toch geef ik de moed niet op. Ik ben aan het oefenen. Langzaam aan het opbouwen. Een tijdje geleden zag ik in een schoenenzaak prachtige zwarte pumps. Niet eens zo héél erg hoog, maar het was een goed begin. Even zag ik in een flits al die andere zwarte pumps netjes op de vloer van mijn linnenkast staan, maar ik moest toegeven; deze zaten heerlijk! Mijn man begon ook onmiddellijk heel geil uit zijn ogen te kijken en dat gaf de doorslag. Ik kocht de schoenen. Meteen begon ik na te denken over gelegenheden waarbij ik deze sierlijke schoentjes zou kunnen dragen. Gelukkig hadden we heel wat feestelijkheden voor de boeg, zo ook een bezoek aan het Concertgebouw. Mijn man had kaarten voor een klassiek concert, en al zie je tegenwoordig bij alle gelegenheden mensen in hun dagelijkse kloffie verschijnen, ik vind het gepast om me mooi aan te kleden als ik naar een concert ga.

Die avond voelde ik me net een prinses. Ik droeg een mooi zwart jurkje met een halter en een diep decolleté, maar niet té diep. Het moet tenslotte wel stijlvol blijven! Mijn haar droeg ik opgestoken, wat make-up, een lekker luchtje, en natuurlijk maakten de prachtige schoentjes het helemaal af. Wel had ik nagedacht over het aantal meters dat  ik zou moeten afleggen, móchten de schoentjes die in de winkel zo heerlijk hadden gezeten het toch even laten afweten, maar ach, we gingen met de tram, dus niks aan de hand.

Eenmaal buiten hield ik de hand van mijn man iets steviger vast dan gebruikelijk. Op straattegels voelde ik me toch wat wiebeliger dan op de stevige ondergrond van vloerbedekking in de winkel en in huis. Ook merkte ik er aan de achterkant van één schoen een bobbeltje zat. Een hard bobbeltje. In de tram voelde ik er eens overheen met mijn vinger, maar het zat onder de voering van de schoen. Nou ja, zou er wel weer uit slijten. Bij het concertgebouw kon ik heerlijk zitten en al gauw genoot ik alleen nog maar van de prachtige muziek. In de pauze gingen wij naar de foyer om een kopje koffie te bemachtigen en mijn schoenen gingen steeds ongemakkelijker zitten. Er stak inmiddels een puntje van iets scherps door de voering van mijn schoen. Gelukkig had ik de bon bewaard, want hier ging ik natuurlijk wel mee terug.

Het concert was afgelopen. Ik liep voor mijn man uit het concertgebouw uit. “Wat zie je er toch prachtig uit,” fluisterde hij verliefd in mijn oor terwijl we voetje voor voetje met de stroom mee naar buiten gingen. “Ik zal blij zijn als we thuis zijn en ik die kutschoenen uit kan trekken,” fluisterde ik terug. We liepen – nou ja, hij liep en ik strompelde – naar de tramhalte. Maar dat idee hadden meer mensen. Toen de tram kwam bleek deze al barstensvol te zitten en maar een paar van de mensen op de halte konden zich nog in de overvolle tram wringen. En ook de tram die daarna kwam was afgeladen. We konden dus óf wachten, óf lopend naar huis. We besloten om in elk geval vast richting huis te lopen, misschien dat we dan onderweg nog een tram konden pakken. Onder een lantaarnpaal bleven we even staan om naar mijn hiel te kijken. Mijn mooie panty’s waren stuk en een grote blaar prijkte op mijn hiel. Au!

Mijn besluit was snel genomen. Die panty’s konden toch al de vuilnisbak in, dus uit die schoenen! Met mijn pumps in de hand liepen we het hele eind naar huis. Steeds keek ik naar de grond of er niks scherps lag. Wat voelde ik me opgelucht!
Nog steeds maak ik de overweging of ik voor mooi, of voor praktisch ga tijdens een avondje uit.

Gelukkig ben ik niet de enige vrouw die moeite heeft om op hakken te lopen. Als ik op een terras zit, vind ik het heerlijk om naar mensen te kijken. Met een vleugje jaloezie kijk ik naar de vrouwen die met het grootste gemak op hoge palen rond lopen te paraderen. Maar ik zie ook genoeg vrouwen met hoge hakken die als op eieren lopen.
Het staat toch iets minder sexy als je met een van pijn vertrokken gezicht heel voorzichtige stapjes neemt. Ondanks de hoge hakken.