The Beach Boys - een schopje.

Er zijn van die topics op het FOK!-forum die nooit in de vergetelheid raken. Omdat er altijd wel iemand is die het nodig vindt het onderwerp onder de aandacht te brengen. Met een "schopje" wordt het weer bovenaan de actieve topics gezet.

Ergens is het best een nobele gedachte. Dat je iets te belangrijk acht om te het laten verdwijnen of vergeten. Dat je er de noodzaak van inziet om het onder de aandacht te brengen. Met een schopje.   

Afgelopen weekend kreeg ik van mijn goede vriend een schitterende vinyluitgave van een van de beste albums uit de geschiedenis: The Beach Boys' Pet Sounds.
(Het is grappig dat ik dit juist van hém kreeg. Er ligt een enorme uitgestrekte vlakte tussen mijn smaak en zijn wansmaak. Het is overigens uiterst amusant om elkaar daar geregeld op aan te spreken. Dat levert mooie uitspraken op als: "mijn opa's opa vond dat ook een geweldig nummer", "culturele mongool" en meer van dat soort liefkozingen. Dit uiteraard terzijde.)  

Wat een prachtige plaat is het! Niet alleen muzikaal - daarover later meer - maar ook letterlijk. Zoals hij in mijn handen ligt. Groot, glimmend, aaibaar. Dat geldt zowel voor de hoes als de plaat zelf.
Ik verkies nog altijd cd's boven digitale muziek. Ik blijf het romantischer vinden om door mijn collectie te speuren op zoek naar het meest geschikte album voor dat moment dan door mijn iTunes te scrollen. Wat betreft die romantiek, wint vinyl het met een straatlengte voorsprong van de cd's.
Vinyl moet eigenlijk ook een "schopje" hebben! Al moet ik zeggen dat ik het idee heb dat vinyl weer met een kleine opmars bezig is. Bij mijn platenzaakje blijft de bak met LP's groeien, langzaam maar gestaag.
Maar daarover misschien een volgende keer. The Beach Boys zijn eerst aan de beurt.
Schop. Schop. Schop.

The Beach Boys zijn niet alleen muzikaal - daarover later meer - fascinerend en op bepaalde gebieden ongeëvenaard. De verhalen die bestaan rondom de muziek en de bandleden - met name over het grote brein, het nooit genoeg geprezen genie Brain Wilson - zijn even bizar als schitterend.

De psychische aftakeling van Brian tijdens het maken van Pet Sounds opvolger SMiLe is dramatisch, maar de kennis van het verhaal maakt de nummers uit die periode extra bijzonder. Ik kan het iedereen aanraden om de documentaire Beautiful Dreamer - Brian Wilson and the story of SMiLe eens te bekijken. Het is een prachtig verhaal over het ontstaan van een waar meesterwerk dat tegen alle verwachtingen in 35 jaar nadat het project stop werd gezet, alsnog verscheen.
Of het verhaal over de platenmaatschappij die the Beach Boys aanklaagde, omdat Pet Sounds niet commercieel genoeg zou zijn. Zie je het voor je? Een van de belangrijkste albums uit de popgeschiedenis. 
En dan het verhaal over Dennis Wilson. De enige Beach Boy die daadwerkelijk kon surfen. En ironisch genoeg verdrinkt.
En zo zijn er eindeloos veel verhalen. Verhalen die meestal lang niet zo vrolijk zijn als de mensen die afgaan op de vrolijke hits uit de beginperiode verwachten. Maar ze maken thé Beach Boys indrukwekkender en nog net iets legendarischer dan ze al waren door hun muziek. Die hemelse muziek.

Ik ben geen muzikant, ik ben niet technisch geschoold genoeg om de muziek helemaal te ontleden. En als ik het zou kunnen, ik zou mijn vingers er niet aan willen branden. Maar het zit allemaal zo vreselijk knap in elkaar.
Good Vibrations was naast de enorme hoeveelheid aan complexe, zanglijnen en vreemde instrumenten zijn tijd ver vooruit, met het samenbrengen van pop en klassiek. En studiotechniek. Als ik me niet vergis was Good Vibrations zo'n beetje het eerste nummer dat helemaal was opgebouwd aan de hand van kleine stukjes. Nog nooit was er muziek op zo veel sporen opgenomen. Sessiemuzikanten kregen opdracht om stukjes muziek te spelen waar ze niets van begrepen. Omdat alleen Wilson het eindproduct voor zich "zag".

Sir Paul McCartney was tot tranen geroerd toen hij voor de eerste keer God Only Knows hoorde. Volgens hem naderde dit nummer de perfectie, "waarschijnlijk het mooiste nummer wat hij ooit hoorde". En we mogen stellen dat hij er verstand van heeft. 

Ik moet denken aan die demo van Surf's Up die Wilson, dan 24 jaar, op de rand van "nervous breakdown"  op de piano speelt. Dat is van zo'n wonderlijke schoonheid. Zo emotioneel.

En een van mijn persoonlijke favorieten: Here Today. Die schitterende drive die daarin zit, die tempowisselingen. Ik heb dit nummer nou al zo vaak gehoord. Maar het heeft me nog nooit verveeld. 

En die ingenieuze zanglijnen. Ik kan misschien niet precies uiteenzetten hoe het technisch in elkaar zit, maar mijn mond valt geregeld open wanneer ik op de koptelefoon luister naar, toch met name, Pet Sounds. Al die details. Al die zanglijnen. YouTube maar eens op de vocal only-tracks van Pet Sounds. Wonderschoon.

Die melancholie. Ik blijf het ongelooflijk vinden dat mensen met droge ogen durven te beweren dat Surfin' USA nog wel leuk was, maar dat het daarna vrij saai werd. Want niet vrolijk of dansbaar is schijnbaar saai.

"The saddest songs are always the most beautiful."  

Ik laat de plaat uit de hoes glijden. Behoedzaam leg ik hem op mijn speler. De naald kraakt een beetje wanneer hij de plaat raakt.
Heerlijk.
"Woudn't it be nice."

Ik sluit mijn ogen. Ik hoef the Beach Boys niet onder de aandacht te brengen met een "schopje". Dat doen ze zelf wel. The Beach Boys schopt kont, nog altijd!