Een leven zonder vader

J95 stuurde via de submit de volgende column in:

Erg jong was ik, zes jaar geloof ik. Natuurlijk weet ik er niet veel meer van, maar volgens mij was ik best gelukkig. Mijn jeugd verliep dus voorspoedig. Huisje boompje beesje. Misschien liep het wel voorspoedig doordat ik nog niet door had wat er aan de hand was. Ik lag waarschijnlijk al te slapen. Of ik dacht dat ze gewoon met elkaar aan het praten waren.

Afijn, het ging in mijn ogen dus prima. En van wat ik me kan herinneren had m'n zus er ook geen erg in. Of wel, maar dat ik dat weer niet door had. Tot die ene dag. De datum weet ik niet, het jaartal ook niet. Ook weet ik niet hoe het weer was en of ik iets voelde aankomen. Van die dag weet ik niets meer, behalve een gebeurtenis. Op dit moment shieten de flitsen door m'n hoofd, gevolgd door een rilling.

De wereld stortte zo goed als in. En ik ben nu op het punt gekomen om te vertellen waar het nou allemaal over gaat. Nou, het leven zonder vader. Oké dat is eruit. Nu even over die dag, of beter gezegd, avond. Zoals ik al zei kan ik me alleen maar wat flitsen herinneren.

Mijn eerste flits is van de keuken, er werd namelijk met borden gegooid. Waarom weet ik niet, dat heeft toch helemaal geen nut? Het gebeurde wel, aldus mijn flits. De ruzie was zo hevig dat de twee zich niet in konden houden. Best een vreemd gezicht voor een zesjarige. Vanaf de bank toekijkend hoe je ouders elkaar kapot maken. Figuurlijk dan, lijfelijk geweld kwam er gelukkig niet aan te pas.

Nu weet ik dat ze eigenlijk heel vaak ruzie hadden, maar door de sleur nooit eerder uit elkaar zijn gegaan. Toch is die laatste ruzie fataal geworden, voor het hele gezin. Uiteindelijk is het allemaal nog best goed gekomen hoor, het is niet zo dat er vier levens kapot zijn gegaan.

Goed, tijd voor het tweede en laatste flitsmoment. Het moment waar het eindigde. Een beeld van de slaapkamer van mijn ouders. Vanuit de deuropening gezien. Met op het bed een koffer, terwijl we niet op vakantie gingen. Ik was overstuur doordat ik niet wist wat er komen ging. Hij ging dus weg, gewoon foetsie. Over en uit. Geen toegift, geen applaus. Wel tranen.

Dan ben ik eigenlijk nog iets vergeten, een maand later. Hij haalde ons, mijn zus en mij, op. En we gingen naar de snackbar hier in het dorp. Daarna nooit meer gezien, wel gesproken via Hyves of MSN. Zo gaat dat tegenwoordig...