Mosterd na de maaltijd
Lucie Mosterd, de moeder van Maria Mosterd, heeft onlangs aangifte gedaan tegen misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink. De journalist schreef namelijk een boek waarin hij aantoonde dat haar dochter in het boek ‘Echte mannen eten geen kaas’ niet de waarheid sprak. De kwestie ‘Mosterd’ is inmiddels verworden tot een slepende juridische strijd en touwtrekkerij om aandacht en ‘het gelijk’.
Het begon allemaal met het boek ‘Echte mannen eten geen kaas’ van Maria, dat zij presenteerde als het persoonlijke relaas van haar jeugdige leven onder het juk van een loverboy. Dit boek is een bestseller geworden, met name onder de jeugd is het erg populair. Veel jongeren geven aan dat ze door het lezen van het boek alerter zijn geworden op het verschijnsel loverboys. Wat dat betreft heeft Maria haar doel bereikt. Maar blijkbaar heiligt ook in dit geval het doel niet de middelen. Ze heeft het namelijk doen voorkomen als een volledig autobiografisch verhaal. Zelfs de uitgever wist ze daarvan te overtuigen en deze heeft het dan ook als zodanig uitgegeven en gepromoot.
Haar moeder, die het toentertijd allemaal nog niet zo in de gaten had, schreef vervolgens een boek over hoe zij die periode achteraf beleefd heeft. En Hendrik Jan Korterink komt er met een derde boek overheen om te bewijzen dat twee halve waarheden nog geen hele waarheid vormen.
Er is dus gebleken dat Maria de feiten nogal naar haar eigen hand heeft gezet. De uitgever zal het, gezien het financiële resultaat, verder een worst wezen. Maar Hendrik Jan Korterink voelt zich daarentegen ernstig misleid. Het kostte hem weinig moeite om aan te tonen dat haar verhaal onwaarheden bevat. Maar dat was voor hem niet genoeg. Als je misdaadjournalist bent, wil je blijkbaar de onderste steen boven krijgen. Desnoods met behulp van onze nationale speurhond Peter R. de Vries. Het ondervragen van haar vader, haar klasgenoten en leraren, vriendinnen en de betreffende loverboy naast het toetsen van de beschreven feiten op hun waarheidsgehalte, leverde hem uiteindelijk zoveel informatie op dat hij het in boekvorm heeft uitgebracht: Het ware verhaal van Maria en haar ‘loverboy’. Een boek waarin hij Maria Mosterd ongezouten voor notoire leugenaar uitmaakt. Echte mannen eten namelijk wél kaas. Tenminste, volgens Hendrik Jan. En de loverboy in kwestie sluit zich hier graag bij aan.
De vraag die mij persoonlijk het meest bezighoudt, is wat Hendrik Jan Korterink er uiteindelijk toe heeft bewogen om zijn boek te schrijven en uit te brengen. Je hoeft namelijk geen graad in de psychologie behaald te hebben, om te begrijpen dat er met Maria het een en ander aan de hand is. Het analyseren van de achterliggende psychische oorzaken laat ik verder maar aan professionals over. Dat ook haar moeder niet bepaald vanuit de ratio acteert, zal ook niemand ontgaan zijn. Moeder en dochter zijn blijkbaar tot de bodem gegaan en dat laat in een mensenleven nu eenmaal zijn sporen na.
Maar is het verzinnen en verdraaien van feiten en gegevens in een persoonlijk verhaal tegenwoordig dan zo’n serieuze misdaad dat het valt onder de misdaadjournalistiek? Of probeert Hendrik Jan zijn professie te verbreden met dat van de riooljournalistiek en entertainment? Is hij soms behept met zo’n sterk rechtvaardigheidsgevoel dat hij elke aan het licht komende onwaarheid met huid en haar moet bestrijden? Of ligt hier gewoon sensatiezucht en de persoonlijke drang om te scoren aan ten grondslag? Niets menselijks is een misdaadjournalist tenslotte vreemd. Misschien moeten we hier nu maar eens een onderzoeksjournalist op los laten. Dan schrijf ik daarna dat vierde boek wel.