Voor geld mag alles

Jean-Paul (Days-Of-Wild)

Grafrust. Het is maar betrekkelijk. Sowieso is die rust een raar iets. Het zou betekenen dat je in je graf rust hebt. Dat zou weer betekenen dat je er bewust van bent dat je in je graf ligt en (eindelijk) rust hebt. Daar zou ik persoonlijk dan weer zeer onrustig van worden. En wat dan als je graf geruimd wordt, omdat je niet zo kapitaalkrachtig of beroemd bent dat je je een blijvend graf kunt veroorloven? Dan is het ook maar tijdelijke rust. Dan verhuis je naar de knekelput, waar je temidden van ontelbare vreemden verder ligt te vergaan. Fijn hoor dat dood zijn, laat mij nog maar even leven. Maar het kan nog erger.

Stel je bent Bobby Fischer, schaakgenie. Misschien wel de meest briljante schaker ooit. Uitgekotst door je geboorteland omdat je een schaakwedstrijd gaat spelen in een land dat geboycot wordt. Twintig jaar eerder was je nog de held van de natie omdat je midden in de koude oorlog de wereldtitel veroverd hebt op een Rus, ene Boris Spasski. Ook niet de minste. Maar ja, geld is belangrijker dan prestige. Zeker als dat geld Amerikaans is, zeker ook als je de Amerikaanse trots gekrenkt hebt. Dus wordt er een internationaal opsporingsbevel tegen je uitgevaardigd omdat je een VN-sanctie hebt overtreden en geen belasting hebt betaald over het geld dat je met die wedstrijd hebt verdiend. Uiteindelijk beland je op IJsland, een land dat je politiek asiel wil verlenen.

IJsland, je zou er niet dood gevonden willen worden. Ik tenminste niet. Bobby Fischer wel. Die is er zelfs begraven. Tot zondag dan, toen is hij weer opgegraven. Er is DNA afgenomen en hij is weer herbegraven. Dit alles omdat een Filippijnse vrouw beweert dat haar dochter de dochter is van Bobby Fischer. Hij had geen testament achtergelaten en dus greep kleine Jinky naast een flinke smak geld. Of eigenlijk, greep moeder Marilyn naast een flinke smak geld. Opgraven dus. Op IJsland is kennelijk je geld niet alleen onveilig als je leeft, maar ook als je dood bent. Belachelijk dat dit kan.

Stel dat Fischer zich had laten cremeren. Dan was er geen DNA meer om te achterhalen. Hoe hadden ze het dan gedaan? Niet dat ik het meisje, de familie of de advocaten het geld misgun, maar het gaat wel ver om 2,5 jaar nadat iemand begraven is hem weer op te graven vanwege het aardse slijk. Kon dat niet eerder? Bedachten ze pas later dat er wat te halen viel? Of gaven ze nu ook niet weer zoveel om papa dat ze er pas na 2,5 jaar achter kwamen dat hij dood was. Hoe dan ook, er is dus rechtsongelijkheid tussen de doden. Bij een crematie zijn eventuele geheimen die via je genetisch materiaal te achterhalen zijn dus veilig, bij een begrafenis niet. Daar moet je tegenwoordig dus ook rekening mee houden voordat je naar je maker teruggaat.

Wat ook terug moet naar de maker zijn die Beesies. Al die Beesies moe terug naar se maker. Die Beesies mag nie blijfe nie. Althans, dat is wat Albert Heijn wil als het WK afgelopen is. Total recall. Alle Beesies verzamelen!! Ze gaan er nog iets leuks mee doen. Kennelijk kan dat dus wel, er iets leuks mee doen. Eenendertig miljoen van die krengen zijn er weggezet door de grootgrutter. In nog geen vijf weken. Een knappe prestatie gezien het feit dat je voor vijftien euro boodschappen moet hebben om één zo'n kreng te krijgen. Zo'n C1000 GOGO krijg je al voor tien euro en die waren al sinds eind mei te verkrijgen. Kijkend naar de verhouding Beesies/GOGO's bij mijn kinderen thuis en op school lijkt het erop dat er meer GOGO's dan Beesies in omloop zijn. Toch lees ik nergens hoeveel GOGO's er gemaakt zijn. Waarschijnlijk minder, anders zou C1000 dat toch wel trots gemeld hebben.

Als ik moet kiezen heb ik liever Beesies dan GOGO's. Dit is niet omdat ik ze knuffeliger vind of leuker, het heeft een fysieke reden. Zoals gewoonlijk laten de kinderen alles op de grond slingeren en als je 's morgens met een slaperig hoofd op blote voeten de kamer binnenkomt, dan is het prettiger om op een zacht Beesie te trappen dan op een GOGO van hard plastic. Voor de rest ben ik ze beide liever kwijt dan rijk. En met die Beesies gaat dat dus lukken, AH wil ze terug. De Beesies krijgen een tweede leven, een second life. Er zijn organisaties die de Beesies op willen sturen naar kinderen in ontwikkelingslanden. Het is te hopen dat Nederland dan wel wereldkampioen wordt anders krijgen ze twee keer niks.

Het lijkt aardig, zo zal het ook vast wel bedoeld zijn, maar toch zet ik mijn vraagtekens bij deze actie. Wat moeten kinderen in ontwikkelingslanden in hemelsnaam met die Beesies. Volgens marketingsbureau Opinionators is dit een goede manier om mensen bewust te maken van afvalreductie en hergebruik van spullen. Als het marketingsbureau iets wil doen aan afvalreductie, dan kunnen ze beter over twee jaar, voor al die supermarkten weer met een EK-actie willen beginnen, het management van alle grote supermarkten overtuigen niet van die oranje rotzooi te produceren. Wat niet is, hoeft ook niet weggegooid. Bovendien scheelt het heel veel aan nutteloos verbruikte energie en grondstoffen. Dan kunnen ze het geld dat ze uitsparen rechtstreeks aan projecten in ontwikkelingslanden geven. Daar hebben ze meer aan dan aan ons afval.

Het kan ook een manier zijn om ons afvalprobleem voor de verandering maar weer eens af te wentelen op de ontwikkelingslanden. Laten zij die pluizige troep maar opruimen, dan zijn wij er vanaf. Het zou me zelfs niet eens verbazen als er iets mis is met die Beesies. Net als met die Scoubidou-touwtjes een aantal jaren terug. Daar zaten chemische weekmakers in die slecht zouden kunnen zijn voor de gezondheid van kinderen. Zeggen dat er iets mis mee is, is slechte publiciteit, zeker als je er 31 miljoen hebt weggegeven. Onder het mom van hergebruik en verspreiden onder de arme kindjes in de ontwikkelingslanden wordt het merendeel van die Beesies ingezameld en geruisloos vernietigd. Geen haan die er naar kraait, professioneel vernietigd. Heel anders dan Bobby Fischer die nog op te graven is.