Queen

Ik ben nooit zo van de oude muziek geweest, over het algemeen. Met ‘oud’ bedoel ik dan alles voor 2000, want daarvoor was ik nog niet echt bewust met muziek bezig. Of nog niet geboren. Ik heb van bijna álle muziekstijlen wel een paar maanden geproefd – behalve Nederlandse smartlappen, daar heb ik een bakje bij nodig. Ik heb een hardcore, trance, hardstyle, jumpstyle periode doorstaan zonder al te veel emotionele of gehoorschade op te lopen. Dit kwam door mijn beste vriend, die me zo lang bestookte met zijn soort muziek en me emotionele dwang oplegde – ‘Als je dit niet luistert ga ik morgen niet met je naar de stad’-  tot ik uiteindelijk brak en de muziek daadwerkelijk leuk ging vinden. Ergens was dat heel gezellig, we konden urenlang samen enthousiast zijn over één bepaald nummer. Als ik hem muziek stuurde, vond hij dat ook écht leuk, aangezien het ook zijn muziek was, en andersom. Samen leerden we jumpen aan de hand van online tutorials. In die tijd was jumpen in Nederland nog een compleet nieuw fenomeen, niemand had er nog van gehoord. Wij waren de bom op feestjes met onze synchrone springmoves. Maar zo gauw de hype begon te escaleren, hebben wij er een eind aan gemaakt. Als iedereen het kan, is het niet leuk meer. Bovendien waren wij toen al een flink tijdje bezig om onze stijl uit te breiden, en belandden we samen in een hardstyle periode. Mensen keken mij nogal verbaasd aan als ze hoorden dat ik hardstyle luisterde. ‘Maar.. maar je hebt geen trainingspak aan? En je rookt ook niet?’ Erg grappig.

Op een gegeven moment begonnen de tot in den treure herhaalde tunes mij te vervelen en de keiharde beat kon me niet meer zo bekoren. Zoekend naar nieuwe muziek kwam ik een andere hele goede vriend tegen – ik word blijkbaar nogal beïnvloed door mijn mannelijke vrienden– in de gothic rock en Metal- stroom. Binnen een paar weken was ik totaal fan van Within Temptation, Epica, Lacuna Coil, Nightwish en ga zo maar door. Al headbangend ging ik vrolijk door het leven, al waren de korsetten, lange jurken en vele lagen zwarte make-up niet zo aan mij besteed. Enthousiast stuurden de vriend en ik elkaar liedjes en youtubelinkjes over msn. Hij vond het heerlijk dat ik zo into zijn muziek was. Ik heb zelfs nog opgetreden op onze ‘Grote Avond’ van de middelbare school, twee avonden in het jaar waar eerst het schooltoneelstuk ten tonele gebracht wordt, en vervolgens leerlingen de kans krijgen in verschillende acts te schitteren. Omdat ik zo van de muziek genoot, heb ik het aangedurfd – en met groot succes als ik mijn luisteraars mag geloven – om ‘My Immortal’ van Evanescence te zingen voor een volle zaal.

Na een tijdje merkte ik dat de muziek eigenlijk vrij depressief klonk in mijn oren. En ik, als een happy-go-lucky stuiterig klein meisje, had het gevoel dat dit depressieve helemaal niet zo goed bij me paste als ik dacht. Langzaam maar zeker kwamen er muziekinvloeden uit een hoek die ik helemaal niet verwacht had. Een lief meisje van de middelbare school, één klas lager, zocht contact met me. We hadden gemeen dat we beiden veel van zingen hielden en omdat ze na mij op het podium de sterren van de hemel zong op de bewuste ‘Grote Avond’, ontstond er een soort van band. Zij introduceerde een compleet nieuw arsenaal aan bandjes: Bombay Bicycle Club, the Arctic Monkeys, Bloc Party, Cajun Dance Party, ga zo maar door. Het overgrote deel bestond uit vrolijke Britse bandjes met een eigen, aparte sound. Door nog een beetje invloed van mijn eigen smaak kwamen daar ook Fall Out Boy, The Hush Sound en Panic! At The Disco bij. Eindelijk had ik mijn plekje gevonden, dacht ik.

Totdat ik van mijn moeder een CD kreeg van Queen. Als een klein kind dat gebiologeerd wordt door iets dat glittert, was ik gebiologeerd door het glimmende hoesje. Queen. Daar had ik wel eens iets van gehoord, dacht ik. Vaag herinnerde ik me een tirade van mijn pake tijdens oudjaarsnacht over Bohemian Rhapsody dat ieder jaar op 1 stond. Dronken van moeheid had ik er een paar klanken van meegekregen, maar meer niet. Ik zette gespannen de CD op; zou ik dit wel leuk vinden? Toen de laatste klanken van Bohemian Rhapsody wegzonken, wist ik het zeker. Als de rest van de CD net zo geniaal zou zijn, dan was ik innig gelukkig. En ja hoor, ik werd niet teleurgesteld. Zo gauw ik de hele CD geluisterd had, schraapte ik mijn spaargeld bij elkaar en heb ik álles wat er van Queen maar te vinden was gekocht. Wekenlang bonkten de buren op onze muren of het alsjeblieft iets zachter kon. Dat hoorde ik natuurlijk niet, omdat de gitaarsolo’s keihard door mijn kamer heen geslingerd werden en ik mijn boxen bijna opblies door de keiharde bass. Ik was nachten verdrietig omdat Freddie Mercury niet meer leefde en er dus nooit nieuwe nummers gemaakt zouden worden. Met passie zong ik ‘Somebody To Love’ mee, ik stampte het pleisterwerk van het plafond op ‘We Will Rock You’.

En nu, drie of vier jaar later, luister ik nog steeds met hetzelfde plezier Queen. Er is een tweede band bijgekomen waar ik geen genoeg van kan krijgen, Muse, maar al die jaren en mijn liefde is nog niet eens verzwakt. En het allermooiste nummer.. maar dat mogen jullie raden.

‘And the night followed day
And the storytellers say
That the score brave souls inside
Though many a'lonely day
Sailed across the milky seas
Ne'er looked back, never feared
Never cried.’