Stopwoordjes dus zeg maar weet je wel?

Stopwoordjes. Zeg maar, iedereen gebruikt ze weetjewel? Ja hallo, zelfs jij ja, misschien heb je het zelf niet door of zo weet je. Okay dan. Dusss...

Bovenstaand stukje is best irritant he? Teveel stopwoordjes. Ik heb niks tegen stopwoordjes, ik gebruik ze zelf ook. Maar dat valt haast niet op omdat ik slechts een bescheiden aantal subtiele stopwoordjes per gesprek gebruik. Fervent stopwoordgebruikers proppen er gemakkelijk een stuk of vierhonderd in één gesprek. Proberen zij te verbloemen dat ze geen fatsoenlijk gesprek kunnen voeren? Vullen zij de helft van het verhaal op met stopwoordjes om de luisteraar zelf het verhaal in elkaar te laten flansen en het zodoende lijkt alsof de verteller toch een gesprek kan onderhouden?
Misschien heten stopwoordjes niet voor niets STOPwoordjes. Op een gegeven moment is het gewoon genoeg, en moet je STOPPEN met zoveel STOPwoordjes gebruiken. 

Zo snap ik niet dat sommige mensen het nodig vinden om achter elke zin 'weet je' te plakken. Moet dat echt achter ELKE zin? Moet ik dan echt alles weten? "Ik vind dat een mooie film weet je." "Nee, dat wist ik niet. Maar nu weet ik het wel, dus bedankt voor de mededeling." Maar blijkbaar is dat niet het antwoord waar 'weet je'-mensen op zitten te wachten. Ze kijken je aan alsof je niet al te snugger bent. "Dat was maar een raar antwoord weet je." Ja, dat weet ik nu ja... 

Zo ook de 'hoeist?!'-mensen. Mocht je bijvoorbeeld per ongeluk tegen een hoeist?!-mens botsen, krijg je meteen een volmondig: "JA! HOEIST?!" te horen. Beleefd als ik ben, antwoord ik: "Goed hoor! En met jou?" om vervolgens aangestaard en nagestaard te worden wanneer ik afdruip. Blijkbaar zijn die hoeist?!-mensen helemaal niet zo vriendelijk. Blijkbaar kan het ze helemaal geen bal schelen hoe het is. 

Dat gaat ook op voor de 'hallo'-mensen. Na een paar vriendelijke begroetingen terug van mijn kant wanneer ik een "ja, hallo!" naar mijn kop kreeg gesmeten, kwam ik erachter dat ook zij minder vriendelijk zijn dan dat ze doen vermoeden. Blijkbaar is een "ja, hallo!" geen groet of poging tot nieuw contact met wellicht uitloop tot een vriendschap. Het is meer een 'rot op'. 

Dat brengt mij weer bij de 'rot op'-mensen. Die zijn dan weer wel vriendelijker dan de naam doet vermoeden. Ook al zeggen ze om de zoveel tijd 'Neeeee, echt? Rot op!" of "Rot op, daar heb ik geen zin in," ze bedoelen niet écht dat je moet oprotten. Dat vind ik dan wel weer fijn. Tot nu toe zijn de rot-ops mijn favorieten. 

De 'okay'-mensen en 'of zo'-mensen daarintegen vind ik behoorlijk irritant. Waarom moet er achter elke zin 'okay' of 'of zo'? Zijn ze zo onzeker dat ze telkens bevestiging nodig hebben? Daar ben ik nog steeds niet over uit, want toen ik een keer een 'okay'-persoon bemoedigend een schouderklopje gaf en zei: "Stil maar, die onzekerheid is nergens voor nodig. Je bent een leuk persoon met onderhoudende verhalen en ik luister naar je." werd ik aangekeken alsof ik in brand stond. Wat ik eigenlijk ook wel zo ervoer met al dat schaamrood op mijn kaken wegens een blijkbaar foute opmerking. 

Van de 'dus'-mensen word ik altijd ongeduldig. Na een harde, welgemeende "dusss!" verwacht ik dat er een conclusie komt, of anders op zijn minst een nieuw verhaal. Maar neen, het blijft stil aan de overkant. Blijkbaar is "dus!" tegenwoordig een afsluiting. Hadden ze wel even kunnen melden in plaats van mij telkens te laten wachten op een nieuw verhaal of een conclusie die nooit zal komen. 

Van de 'boeiend'-mensen word ik ook geen steek wijzer. Achter alles wat een ander te zeggen heeft komt een "boeiend!" van hun kant. Vinden ze het nou echt boeiend? Moet ik doorgaan met vertellen? Of is het sarcastisch en moet ik oprotten, met het risico dat het ook nog eens 'rot op'-mensen zijn en ik dus eigenlijk niet echt hoef op te rotten? Verwarrend hoor. 

Met de 'duh'-mensen of 'joh'-mensen heb ik nooit lange gesprekken. Na alles wat je hen verteld, krijg je een "duh" of "joh" als antwoord. Ik heb dat nooit echt een antwoord gevonden waar ik iets mee kon. Wel geprobeerd hoor. Maar: "Goh, zou je dat willen beargumenteren?" resulteert enkel in een schaapachtige blik als respons. Wellicht staan de 'duh'-mensen en 'joh'-mensen ook wat dichter bij de schapen; die maken immers ook zo'n soort geluid en hebben een soortgelijke blik in hun ogen wanneer je er mee probeert te praten. 
Voor mij heeft een 'duh' of 'joh' overigens nooit gewerkt als antwoord. Op de middelbare school haalde ik enkel onvoldoendes toen ik elke vraag met een 'duh' of 'joh' beantwoordde. Waarschijnlijk bezat ik gewoon niet de kennis om in te schatten wanneer er een 'duh' en wanneer er een 'joh' gebruikt moest worden, want voor mijn 'duh' en 'joh' klasgenoten werkte het wel prima. Zij hebben nu allemaal een sprankelende carrière achter de kassa bij de AH. 

Last but not least: de 'zeg maar' mensen. Hoe vermoeiend zijn die?! Hele gesprekken die voor de helft nog een keer voorbijkomen. Waarom moet ik alles maar zeggen? 
"Dat is, zeg maar: een heel leuke film." 
"Een heel leuke film." 
"Dat is, zeg maar: groen." 
"Groen." 
"Dat is, zeg maar: de leukste kroeg." 
"De leukste kroeg." 
"Dat is, zeg maar: heel erg irritant wat je nu doet."
"Heel erg irritant wat je nu doet." 
Eerst zeggen de 'zeg maar' mensen dat je alles maar moet zeggen, dan doe je dat beleefd en vinden ze nog irritant ook! Met dat soort mensen is, zeg maar, helemaal geen gesprek te voeren. 

Helemaal geen gesprek te voeren.