Keihard terugslaan

Complimenten voor Jacques Smits. Iedereen maakt fouten in zijn leven, en hij ook. Maar ja, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Smits heeft zich geruime tijd met hart en ziel ingezet voor Trots Op Nederland, de platvloerse populistenclub rondom Rita Verdonk. Dat mag natuurlijk wel een fout worden genoemd. Een grote fout zelfs. Vorig najaar kwam Smits bij zijn positieven, en kwam het tot een breuk. En dan bedoel ik niet de ongelukkige valpartij in de kelder van Huize Verdonk, maar het betrof een breuk tussen Smits en Verdonk. Verdonk stapte vrij snel daarna naar de politie om een aanklacht in te dienen wegens bedreiging en stalking. Voorpaginanieuws! Een aanklacht die Verdonk vervolgens niet hard wist te maken. Maar de reputatie van Jacques Smits lag natuurlijk wel aan gruzelementen. Nu de aanklacht van Verdonk een wassen neus bleek, deed Smits het enig juiste. Hij deed aangifte tegen Verdonk wegens smaad en laster. Grote klasse. Het Openbaar Ministerie heeft de zaak serieus opgepakt, en verricht nu een strafrechtelijk onderzoek naar Rita Verdonk.

Wanneer publieke figuren of instanties aangifte doen tegen andere publieke figuren is de imagoschade niet te overzien. Dat ligt heel anders dan een aangifte van Piet Jansen, timmerman te Vlagtwedde, tegen Anne de Vries, winkelbediende te Vlagtwedde. Niemand die zich dat twee maanden later nog weet te herinneren. Publieke figuren dienen zich de impact van hun handelen dus terdege te realiseren en daarmee terughoudend te zijn. Want in het publiek domein ben je al schuldig voordat een Officier van Justitie of rechter de zaak hebben bekeken. Feitelijk is in het publieke domein degene die aangifte doet ook rechter en beul tegelijk. Dat moet dus niet straffeloos kunnen indien de aangifte achteraf niet hard te maken blijkt of sowieso een serieuze grondslag ontbeert. Degene die aangifte doet roept even “Oeps, sorry” maar de aangeklaagde draagt tot in jaren een stempel. Terecht dus, dat Jacques Smits aangifte deed en ook terecht dat hij een forse schadevergoeding verlangt. Want waarom zou iemand die publiekelijk wordt neergesabeld niet mogen terugslaan?

Ook Gregorius Nekschot overkwam het. Slachtoffer zijn van een rare aanklacht. Religieus fanaticus Abdul Jabbar van de Ven spande het Meldpunt Internet Discriminatie voor zijn karretje om aangifte te doen. Want de tekeningen van Nekschot konden niet door de beugel vond de klassiek gejurkte haatbaard. Het MDI wist niet of de tekeningen nu wel of niet strafbaar waren, maar deed desalniettemin toch maar aangifte. (Dat vergelijk ik maar met: ik weet niet of mijn buurman een inbreker is, maar ik doe desalniettemin toch maar aangifte.) Het gevolg van die heel dubieuze aangifte was wel dat Nekschot midden in de nacht van zijn bed werd gelicht en opgesloten in een politiecel en dat veel van zijn tekeningen en computerspullen in beslag werden genomen. Maar tot een fatsoenlijk proces is het tot nu toe nooit gekomen. Dus mensen zijn blijkbaar rechteloos, wanneer bekende personen of instanties aangifte tegen ze doen. Binnen een redelijke termijn een degelijk proces zit er niet in, maar hun naam blijft besmeurd. Ik hoop dat Nekschot ook ooit nog eens keihard zal terugslaan richting MDI en Abdul Jabbar van de Ven.

Nu zit het Gregorius Nekschot sowieso niet mee. De Telegraaf weigerde om twee van zijn cartoons te plaatsen op de pagina’s die de krant aan Geert Wilders’ PVV ter beschikking heeft gesteld. Want die cartoons zijn volgens De Telegraaf nodeloos kwetsend. Vreemd. Je kan toch ook stellen dat het beschikbaar stellen van twee pagina’s aan Wilders nodeloos kwetsend is? Je kan toch ook stellen dat het met een list opbellen van de 9-jarige knul die als enige een vliegramp overleefde, nodeloos kwetsend is? De Telegraaf bezondigt zich aan heel wat nodeloos kwetsende zaken die veel verder gaan dan twee vrolijke cartoons. Rare krant.

Papierversnipperaar, iemand?