Vacuümzakjes

Binnenkort ga ik weer naar Engeland. Omdat ik mijn tas (uiteraard) veel te vol had geladen met kleding, stond ik te springen om een oplossing. De gouden tip kwam van een goede vriendin: vacuümzakjes! 

Ik snel naar de Blokker, vacuümzakjes kopen... Tering wat een prijs voor een paar miezerige plastic zakjes... Maar ja, het was voor een goed doel, vooruit dan maar. 
Eenmaal thuisgekomen prop ik mijn kleding in de plastic zakjes, zet de stofzuiger erop en... het geheel verandert in een klein, licht pakketje! superhandig! Ik kan zodoende zelfs nóg meer kleding in mijn koffer proppen, wat een uitkomst! 

Maar het houdt niet op bij inpakken, nee. Ik vind eigenlijk dat heel mijn kledingkast ook wel een vacuümpje kan gebruiken. Binnen no-time is mijn kledingkast bijna leeg, op een paar volgepropte en leeggevacuümde zakjes na. Zielige ik, ik heb bijna geen kleding meer! Moet ik, als ik in een ander land ben, maar veel bij gaan kopen! 

Eigenlijk nemen mijn meubels ook best veel ruimte in beslag. Die kunnen ook wel een vacuümzakje gebruiken. Na wat bloed, zweet en tranen (niet makkelijk hoor, een bank in een plastic zakje wurmen) heb ik een geheel minimalistiche en superfuturische look gecreëerd in mijn huiskamer. Perfect! 

Dan komt mijn broertje langs. Aangezien hij jonger is dan ik, maar wel veel langer, voel ik mij geroepen dat probleem ook op te lossen. Met een vriendelijk doch dwingend gebaar worstel ik hem uiteindelijk in het zakje, en voilá, hij is weer mijn kleine broertje. Letterlijk. Hij ziet wel een beetje blauw, maar ach, de verhouding klopt in elk geval weer. Hij is weer mijn kleine broertje. 

Met een afkeurende blik kijk ik naar mijn voeten. Ik heb een schandalige maat 39, terwijl maat 38 de ideale voetmaat is voor een vrouw. Omdat ik er al heel lang mee zit en er 's nachts gillend van wakker word, dank ik de Heer op mijn blote knieën dat ik nu eindelijk de oplossing gevonden heb om toch eindelijk maat 38 te krijgen: vacuümzakjes! Ik trek over elke voet een zakje en zet de stofzuiger erop. 

Een enorme pijnscheut schiet door mijn lichaam. Vacuümtrekken doet best pijn. Omdat ik best een aardig en meelevend persoon ben, besluit ik om dan mijn broertje ook maar uit zijn vacuümzak te halen. Morgen of zo. En was de futuristische, minimalistische look niet uit deze zomer? En mijn kleding ziet er eigenlijk best zieig uit, zo opgefrommeld in die zakjes... Morbide bijna, mijn dure designerjurk naar lucht happend in zo'n klein zakje, niet wetend of het komt door het tekort aan lucht of omdat 'ie met een tien keer zo goedkoop simpel H&M-jurkje in één zakje verpakt zit. 

Ik bevrijd alles uit de vacuümzakjes, behalve de kleding die ik mee wil nemen op reis. Die moet het maar even uitzingen. Mijn broertje kan ook wel even wachten. Het voelt wel goed om weer de grootste van ons twee te zijn. Bovendien staat blauw aanlopen hem niet verkeerd.