Moppercolumn

Vraag me niet waarom, maar ik heb momenteel alleen maar zin in mopperen en zeiken. Heb ik daar een reden voor? Moet mijn been geamputeerd worden? Sterfgeval in de familie, misschien? Huurschulden? Relatieproblemen? Te weinig seks? Niet dat het je ook maar één reet aangaat, maar dat is allemaal niet aan de hand. Er is eigenlijk niks. Of toch wel. Van alles. Dingen waarvan een ander misschien zal denken: “Mens, maak je je daar nou echt druk om?” Ja. En zal ik dat even lekker zelf uitmaken, oké?

Neem nou het weer. Klotezooi. Het lijkt wel, alsof er een smerig spelletje met mij wordt gespeeld. Ik verheugde me vorige week echt op Koninginnedag. Die donderdag moest ik nog werken, en het was eigenlijk veel te mooi weer om binnen te zitten. Maar het verheugen op Koninginnedag maakte dat ik het helemaal niet erg vond om die dag te werken. De volgende dag zou ik immers kunnen genieten van het zonnetje? En ja, ze hadden op het weerbericht wel gezegd dat het weer niet zo goed zou zijn op 30 april, maar ze zitten er altijd naast, dus dat zou nu ook wel weer het geval zijn. Nee dus. Pokkeweer.
We lieten ons toch niet tegenhouden en gingen de vrijmarkt op. Leuk. Honderden boeken met een plastic zeil eroverheen. Nodigt echt uit tot bladeren. Fijn. Bibberend in een cafeetje om weer op te warmen tot een lichaamstemperatuur boven nul.

Weet je wat ik ook zo kut vind? Volgende week heb ik een weekje vakantie. “Ha, leuk voor Zonnetje!”zal de lezer denken. “Misschien gaat ze nog wel een paar daagjes weg, naar Parijs of zo!” Ja, ja. In mijn dromen zul je bedoelen. Ik ga wel op reis met mijn zoon naar Leiden. Hij moet daar geopereerd worden. Niet heel ernstig of zo, maar wel een vervelende ingreep. Onder narcose. Kan ik een poos gaan zitten wachten in zo’n stomme wachtkamer waar ze alleen maar smerige koffie hebben. En ja hoor, zal je net weer zien. Andere kinderen komen gewoon na een half uurtje weer bij uit de narcose, dat jong van mij zal wel in coma raken, of zo. Kan ik de volgende zes jaar naast zijn bed gaan zitten om zijn hand vast te houden, voor te lezen en liedjes voor hem te zingen. Lekker dan. Alsof ik niks beters te doen heb. Alsof ik zes jaar zorgverlof kan krijgen van mijn werk.

Mijn werk. Ook zo’n gezeik. Kijk, als je lekker de hele dag achter je bureau zit, dan kan je je nog eens veroorloven om chagrijnig te zijn. Of dat je nét doet alsof je aan het werk bent, en zodra je baas binnenkomt schijnheilig FOK! wegklikt. Jij kan gewoon kutreacties onder columns zetten om je af te reageren, maar ik kan dat allemaal niet. Ik werk met kinderen. En die mag ik niet slaan, niet schoppen, nee, ik moet aardig, lief en vriendelijk tegen ze zijn. Zelfs schreeuwen mag niet. Positieve aandacht geven. Alsof ik daar nu zin in heb. Het liefst zou ik hun gedrag kopiëren. Op de grond gaan liggen schreeuwen en schoppen met mijn voeten.

Morgen moet ik met mijn groep ook nog hard aan de gang. Cadeautjes afmaken. Voor moederdag. Omdat die moeders allemaal zo fijn voor hun kind zorgen. O ja? Waarom zitten die kinderen dan het hele jaar door in een kinderdagverblijf? Ik heb meer recht op die cadeautjes dan die moeders.

Moederdag. Aanstaande zondag. Zullen mijn kinderen er aan denken? Vorig jaar had ik op moederdag een zenuwontsteking in mijn kies. Wat een kut-moederdag was dat zeg, als ik daar nog aan terugdenk! Ik zou er depressief van worden. Mijn man denkt er altijd wel aan, dat moet ik hem eerlijk nageven. Ook al ben ik zijn moeder niet, elk jaar geeft hij mij een cadeau omdat hij mij wel een goede moeder víndt. Zou hij er dit jaar ook weer aan denken? Of moet ik uitgaan van het ergste?

Aanstaande zaterdag zijn mijn man en ik een jaar getrouwd. “Hoera, alweer een leuke feestdag in het vooruitzicht, Zonnetje!” roept menig user nu enthousiast. Helaas. Het gegeven is geweldig, maar ik moet zaterdag de hele dag werken. Niks romantisch etentje bij kaarslicht, gewoon hard aanpoten. Ja, dan kan je om mij te troosten wel zeggen: “Ach, wat in het vat zit verzuurt niet,” nou, dat ligt er maar helemaal aan wat je in het vat stopt. Melk verzuurt heus wel in een vat.

Nee, hoe langer ik erover nadenk, ik heb weinig redenen om me vrolijk te voelen.

Neem nou vanavond! Ik zou koken, maar mijn man had alvast de karbonades in de marinade gezet. Voor de rest heb ik alles gedaan. Aardappels geschild, bloemkool schoongemaakt, aardappels met ruim water en zout op het gas gezet, pan met bloemkool in ruim water met zout op de gaspit ernaast, en ik heb die hele handel lekker gaar laten koken. De karbonades heb ik gebraden, en ja, die heerlijke lucht kwam door de marinade die mijn man had gemaakt. Nou en? Daar gaat het toch niet om? Nog een sausje gemaakt voor over de bloemkool ook. Tafel gedekt en het enige wat man en zoon nog maar hoefden te doen was aanschuiven en zelf het lekkere eten naar binnen schuiven.
Weet je wat mijn zoon zei? Denk je dat hij iets aardigs over de bloemkool opmerkte? Welnee. Over het sausje misschien? Ook niet. Maakte hij dan een opmerking over de aardappels die zo perfect gelukt waren, kruimig en goed op smaak? Fout.
Hij vond dat de karbonades zo lekker gekruid waren. Kijk, daar doe je het dan allemaal voor.

Ik ben bijna altijd vriendelijk tegen mijn omgeving. Vind ook niet, dat ik het recht heb om mijn eventuele chagrijnige bui op anderen af te reageren. Dat is niet goed. Niet goed voor die ánder. Maar misschien moet ik vandaag maar eens even voor mezelf kiezen. Hoezo, rekening houden met anderen? Hoezo tactvol reageren op situaties?

Morgen moet ik om half 8 beginnen. Ja, ’s morgens, ja. Dat is toch een belachelijke tijd om aan het werk te gaan? En dan óók nog aardig zijn? Ik ga het niet doen. Vraag niet aan ouders hoe het met hun kind gaat, of ze een fijne bevrijdingsdag hebben gevierd, zoek het maar uit. Zó tevreden ben ik toch al niet met mijn salaris, en dit soort zaken staan ook niet in mijn functieomschrijving. En als ouders ook nog eens pedagogisch advies van mij willen, dan leggen ze er maar geld bij. Kom op zeg.

Nog één ding wil ik kwijt, voordat ik deze column plaats. Laatst heb ik een prachtig jurkje gekocht. Echt schitterend. Zwart fluweel, chic en prachtig nauwsluitend. Maar denk je dat ik ook maar ooit één gelegenheid zal hebben om die jurk aan te trekken? Want je gaat in zo'n schitterende jurk natuurlijk niet de vuilniszakken buiten zetten. Of de kamer stoffen. De wc schoonmaken. Nee, die jurk verdwijnt natuurlijk gewoon in mijn kast en over twintig jaar heb ik eindelijk een gelegenheid. Dan zul je zien dat ik ondertussen dertig kilo ben aangekomen en die hele klotejurk niet meer pas. Woest kan ik worden om dit soort dingen.

Nu ga ik deze column plaatsen. Ook zo prettig. Afgelopen zaterdag viel ik in voor een collega op FOK! en heb als een speer een column geschreven over de Dag van de Arbeid, en over de schoonmakers die staken omdat ze meer geld willen. Stel, dat de mensen uit de kinderopvang zouden staken, dán zou Nederland pas een probleem hebben. Een hoop mensen kunnen dan immers niet naar hun werk? Ik ga het morgen direct voorstellen aan mijn collega’s. Maar goed, maandag moest ik een column schrijven voor FOK!- radio. Niet dat daar nou een hond naar luistert, maar als ik op die manier mijn bijdrage kan leveren, dan doe ik dat. Gisteravond heb ik na de dodenherdenking een column geschreven en vandaag omdat het morgen gewoon mijn beurt is. Schijtziek word ik van dat columns schrijven.

Het is laat. Ik ga naar bed. Doodmoe ben ik. Zul je zien, dat ik niet in slaap kan komen. Of dat ik een nachtmerrie krijg. Dat mijn man gaat liggen snurken. Ik word al kwaad als ik eraan denk! Hij snurken, terwijl ik nog wel zo vroeg op moet staan!

En als ik dan morgen eindelijk uit mijn werk kom, ga ik de reacties lezen die onder mijn column staan. Zullen ook wel weer van die klotereacties zijn.