Kim Feenstra neukt voor 100

Even met de Gelderlander Kunstprijs gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Blommestijn in de buurt?” Een persoon met een vreemde, verdraaide stem zei dat hij niet aanwezig was. Maar daar trapte ik niet in: “Je bent wél aanwezig, want anders had je de telefoon niet opgepakt.” Inderdaad, waarde lezer, een doordenkertje. Maar de Gelderse kunstpaus trapte er met open ogen in, nam zijn gewone stem aan, en vroeg mij, waar ik het over met hem wilde hebben. Een tamelijk naïeve vraag. Dus ik vervolgde: “Om heel eerlijk te zijn, word ik sowieso een beetje lacherig als het over beeldende kunst gaat. Van die prutsers die afgestudeerd zijn aan de Rietveld, en dan decennialang wanhopig proberen, aan de bak te komen als kinderboekenillustrator, kleurgeoriënteerd zwangerschapstherapeut of posterontwerper. Komt meestal geen moer van terecht, dus eindigen ze als bouwvakker, bardame in een verlopen kroeg of assistent-buurttoezichthouder. En met een beetje mazzel mogen ze dan nog de illustraties in het blaadje van de plaatselijke korfbalvereniging verzorgen. Want ze zijn tenslotte Kunstenaar Met Een Grote K. Maar je kan als geschifte would-be kunstenaar nóg verder zakken. Weet je hoe?” Jacques Blommestijn had geen idee. Dus ik vervolgde: “Je kunt ook nog juryvoorzitter worden van de Gelderlander Kunstprijs, dan onder pseudoniem een of ander broddelwerkje van textiel insturen, en vervolgens jezelf de eerste prijs toekennen. Kijk, dan ben je diep gezakt. Erg diep. Werkelijk onvoorstelbaar diep.” Gepikeerd mompelde de megalomane knoeier nog iets over het bijeenbrengen van hoge en lage kunst. Tijd voor de genadeklap: “Lage kunst? Lage streek zul je bedoelen, mafkees!” Vrolijk lachend verbrak ik de verbinding. Echt, er zit een behoorlijk steekje los aan die Jacques Blommestijn.

Nou zitten er wel meer steekjes los in ons land. Zoals bij de leiding van TBS-inrichting De Corridor in het Brabantse dorp Zeeland. Dat is een long-stay voor TBS’ers die niet behandelbaar zijn, en daar dus hun hele leven moeten doorbrengen omdat ze een groot gevaar vormen voor de samenleving. Maar aan dat veiligheidsaspect heeft De Corridor maling. De levensgevaarlijke gekken die daar zijn opgesloten, zijn helemaal niet opgesloten! Ze mogen gewoon met begeleid verlof. En dan niet naar de crematie van Oma, maar gewoon winkelen. Want dat is leuk. Dat is humaan. Want levensgevaarlijke gekken zijn ook mensen. De rechter heeft besloten dat ze de samenleving niet in mogen, maar de TBS-inrichting stuurt de klanten gezellig uit winkelen. Om een mes te kopen. Om daarna iemand in de HEMA overhoop te steken. Met hartelijke dank aan de directeur van TBS-inrichting De Corridor. Steekje los bij de baas, steekje in de hartstreek van een onschuldige passant. Wat maakt het uit? Maar als ik hier nu zou opschrijven dat ik het toe zou juichen dat een van de cliënten even een mes verstrekt krijgt voordat hij gezellig de directiekamer van De Corridor binnen wandelt, kan ik mij op het politiebureau melden wegens doodsbedreiging, dus dat schrijf ik maar niet. Toch ben ik wel erg benieuwd wat die mevrouw die in de HEMA overhoop werd gestoken, van deze vergelijking vindt. Het blijft een doodenge combinatie, gekken en messen.

Evenmin een gelukkige combinatie: de politie en vertrouwelijke dossiers. Een smeris van het korps Noord-Limburg had een paar gevoelige dossiers in zijn auto laten slingeren. En ja hoor… Gejat! Een woordvoerder verklaarde later met een hete aardappel in zijn keel dat de politie alle omstandigheden rond de diefstal van de dossiers in ogenschouw zou nemen. Tsja. Qua ogenschouw: gevoelige dossiers horen in een goed beveiligde archiefkast op het politiebureau. Ze horen niet onbeheerd in de auto van een of andere smeris rond te slingeren, dus. En wat die hete aardappel betreft: die woordvoerder mag wel oppassen. Want volgens de president van Bolivia wordt men van Nederlandse aardappelen homoseksueel. Wegens bestrijdingsmiddelen. Nou ja, een homosuele smeris heeft in ieder geval nog één pluspunt: sexy pakje… Maar politie en geheime gegevens, het blijft een beroerde combinatie.

Ook een doodenge combinatie: Ron Brandsteder en auto’s. De enige reden dat hij met zijn dronken kop niet steeds de Vecht is ingereden is, dat die weg langs de rivier net zo erg slingert als Ron zelf. Maar ook verder van huis blijft Ron een gevaar op de weg. In Eindhoven reed hij een 15-jarig meisje van haar fiets. Want Ron houdt van lekker pittig optrekken in zijn Jaguar. Jammer voor dat meisje op het fietspad. Zij brak een been. Zo zie je maar weer: snelle auto’s zijn niets voor verlopen bejaarde presentatoren bij dementenomroep Max. Leuke vraag voor de Max Geheugentrainer: hoeveel aanrijdingen maakte Ron Brandsteder in dit filmpje? En dan nu het spelletje Woordweg. Blaaspijpje. Rijontzegging. Slingeren. Vangrail. Hoerenloper. Want als ik de geruchten aan de Amsterdamse Ruysdaelkade mag geloven, hield Dokter Bernard wel van een stevig potje kassaseks. Menig raamprostutiee, eh… raamprotsituee, eh… raampornituee, eh… raamhoer hield een dikbelegde boterham over aan de heer Brandsteder, naar verluidt. Maar dat is wel al een poosje geleden. Toen werd de seks nog in guldens betaald.

Tegenwoordig kost het honderd euro. Althans, als je een vieze, uitgeteerde Groningse stoephoer een beurt wilt geven. Kim Feenstra. Tippelaarster in het Noorden des lands. Beroepsgluiperd Albert Verlinde schijnt de hand te hebben gelegd op de officiële Kim Feenstra-prijslijst van een paar jaar geleden: Kim Feenstra neukt voor 100, en als je seks wilt met nóg een vieze junk erbij, is het 30 euro duurder. Kim vindt nu dat mensen haar het succes niet gunnen. Dat is natuurlijk kletspraat. Is het dan niet waar, dat Magere Kim zich voor geld liet uitwonen? Trouwens, dan is het zeker ook niet waar dat ze is veroordeeld wegens het op zeer laaghartige wijze beroven van een invalide klant? Rot toch op. Daarvoor is ze gewoon veroordeeld tot 80 uur dienstverlening. Een tikkeltje bezorgd vraag ik mij dan wel af, wát voor dienstverlening… Kolere, wat heb ik een hekel aan dat wijf!

Maar één ding moet ik haar nageven: ze is niet stiekem dik. Dat in tegenstelling tot de vrouwen op datingsites. Die schijnen er in hun profiel er gewoon tien kilo af te smokkelen. Of twintig. Of dertig. Met een vette grijns op mijn bek denk ik aan het gezicht van die wanhopige man, wanneer in plaats van een lichtvoetige hinde een soort kamerolifant met een roos in haar rechterhand en een krant onder haar linkerarm uit de trein stapt. Toen ze schreef “36” was dat niet haar kledingmaat (die is 52). Dat “36” sloeg op haar leeftijd. Ze is dus ook niet “29” zoals ze beweerde. Fijne start van een nieuwe liefde… Nu pas blijkt waarom ze niet met de bus wilde komen. Overbelading. Mag niet van de Wegenverkeerswet. O, sorry, mijn fantasie slaat weer eens enorm op hol. Maar ik ben ook een beetje in de war door die Wegenverkeerswet. Ik snap er geen barst meer van. Want ik las dat als je belt op de fiets het risico op een ongeluk enorm toeneemt. Gek. Vroeger heb ik voor mijn verkeersexamen geleerd dat bellen op fietsen juist verplicht waren…