Langs de lijn

Er is momenteel weer veel te doen rond voetbal. Tenminste, niet zozeer over het voetballen zelf, maar met name over de supporters. Meestal houd ik me daar niet zo mee bezig. Oké, ik heb heus wel even met mijn wenkbrauwen gefronst, toen ik vernam dat de kosten van de beveiliging van het komende Ajax-Feyenoord duel op 1 miljoen euro worden beraamd. En ook zette ik natuurlijk wel mijn vraagtekens bij het bericht dat er plannen zijn om bij het WK Zuid-Afrikaanse meisjes, uit voorzorg tegen verkrachting door oververhitte hooligans, condooms met weerhaakjes te verstrekken.  Maar waar draait het feitelijk allemaal weer om? Een kleine groep raddraaiers die een grote groep in een kwaad daglicht brengt, so what’s new?

Vorige week echter stond ook mijn leven even in het teken van voetbal; het plaatselijke schoolvoetbaltoernooi. Ik werk als leerkracht op een SBO-school;  een school voor kinderen met, zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen, ‘special needs’. Naast de gebruikelijke voorbereidingen op het evenement als extra trainingen, het passen van de shirtjes en het verven van de spandoeken, spraken wij ook uitgebreid met elkaar over ‘sportief gedrag’ en ‘winnen en verliezen’. Nu waren we er echt helemaal klaar voor.

Opgetogen trokken ze ten strijde, het kanjerteam. Alle special needs werden even langs de lijn geparkeerd, zodat ze  zich vervolgens voluit konden geven tijdens het spannende duel. In het begin leek hun spel nog wat chaotisch, maar ze werden steeds doelgerichter. Ik moedigde ze langs de zijlijn aan en genoot van het samenspel en de enorme gedrevenheid. Ze kregen steeds meer kansen, de voorhoede was goed op dreef. Toen kwam de bal aan de voet van onze eigen Messi, hij maakte er nog even een spectaculaire solovoorstelling van, schoot vervolgens richting doel en ja hoor, hij zat! 1-0.

Opeens, als uit het niets, werd ik me de man naast mij gewaar. Hij stond heftig te gebaren en nee te schudden, inmiddels rood aangelopen. Vervolgens zette hij zijn handen aan zijn mond en schreeuwde naar het andere team : “Verdomme, je laat je toch niet inmaken door deze mongólen, man!” Ik was met stomheid geslagen; ‘U zei…?’ “ Ja, op die school zitten toch allemaal van die jochies die niet helemaal oké zijn. En dáár kunnen ze nog niet eens van winnen!”. Hij brieste nog wat na om vervolgens driftig weg te benen. Het moet zuur zijn je te realiseren dat je zoon naar alle waarschijnlijkheid nooit in de voetsporen van Arjen Robben zal treden. Deze hooligan langs de lijn had helaas niet alleen zijn eigen plezier, maar ook het mijne verknald. Gelukkig kregen de jongens hier niets van mee en voetbalden enthousiast door. Het werd uiteindelijk 1-1.

 
Ze speelden die week nog drie wedstrijden. Hun inzet werd helaas niet beloond met een bekerplaats. Ach, we likten onze wonden, mopperden nog even wat na over twijfelachtige buitenspelsituaties en partijdige  scheidsrechters, en toen was het ergste leed weer geleden. Want, daar waren we het roerend met elkaar over eens, uiteindelijk is meedoen belangrijker dan winnen.

 
Zelfs bij een kindertoernooi hebben we dus al te maken met hooligans. Onverwacht ervoer ik de impact van onbegrensd fanatisme. Condooms met weerhaakjes zullen tegen zo'n supporter met ‘véry special needs’ hopelijk niet nodig zijn. Zou een langs de lijnverbod afdoende zijn?