Groene eekhoorns bestaan niet

Ik ben niet in de wieg gelegd voor het kijken naar films. Wellicht heeft het met m’n concentratiestoornis te maken, want alleen op de commerciële zenders lukt het me zo nu en dan nog wel om er eentje uit te zitten. Maar dan heb ik ook ruimschoots de gelegenheid om tijdens de ellenlange reclameblokken de vaatwasser in te ruimen, een paar boeken uit te lezen, de hond uit te laten, twee keer naar de wc te gaan, de planten water te geven, naar mijn werk te gaan en m’n kleine meid in de wieg te leggen, voordat de film weer begint. 

De laatste film die ik in de bioscoop zag was Komt een vrouw bij de dokter. En hoewel ik met gepaste dwang was meegesleurd, vond ik het niet eens onaardig. Eerlijk is eerlijk. Het wekte derhalve de nodige verbazing dat vrijwel iedereen die na afloop van de tranentrekker de zaal verliet het nodig vond om te vertellen dat ze het boek beter hadden gevonden. Het boek is van Kluun nota bene, Kluun! Aangezien ik louter literatuur lees kan ik niet meepraten over het niemendalletje, maar het zette me des te meer aan het denken.
Ik vond het boek toch beter. Dat zinnetje is onlosmakelijk verbonden met iedere boekverfilming [“Ik vind het boek beter” levert op Google bijna twintig keer zo veel hits op als “Ik vind de film beter”]. Regisseur is een ondankbaar beroep. De laatste die ik heb horen zeggen dat de film duidelijk beter was dan het boek, was een dyslectische analfabeet met een papierallergie, ergens midden jaren ‘80. En zelfs hij twijfelde.
Of je het boek nou gelezen hebt of niet. Dat je nooit hebt geweten dat er een boek met die titel bestond maakt niet uit; het boek was toch écht beter.

Een film kan nu eenmaal nimmer hetzelfde gevoel bewerkstelligen als gedrukte letters. De reden daarvan is dat een boek de verbeelding aan het werk zet. Al is een roman drie kilometer dik, dan nog is er bij lange na niet genoeg ruimte om alle details te beschrijven. En daar komt de fantasie om de hoek kijken. Zij zorgt ervoor dat het verhaal er precies zo uitziet als jij graag wilt. In films blijft zij werkeloos langs de zijlijn staan, buitenspel gezet door alle kant en klare brokken visuele informatie. Eén shot zegt meer dan duizend woorden. Paradoxaal genoeg is dat nou juist de makke van het medium film. Duizend woorden schilderen veel mooier.

In dat opzicht is het eigenlijk verrassend dat er boeken van elfhonderd bladzijden of meer bestaan. Het plot is toch altijd in een regel of tien te beschrijven. Ook van vuistdikke exemplaren. Tien regels, de rest is slechts bijzaak.
Daarom ga ik het vanaf nu anders aanpakken. Ik zit immers alweer ernstig te wiebelen op m’n stoel.
Stel je voor:

Een man wordt bedrogen door zijn vrouw. De man wil wraak op zijn echtgenote en haar besnorde minnaar van rond de 1m71. Hij doet er zo’n 208 bladzijden over om verschillende ideeën door zijn hoofd te laten schieten. Dan volgt het zinderende slot; hij vermoordt hen beiden.
Het boek heeft als titel: ‘Groene eekhoorns bestaan niet’, begint met de hoofdletter T, er wordt hier en daar wat geneukt, de familieaangelegenheden staan onder spanning, er is ruimte voor een flinke hoeveelheid flashbacks en er staan een paar duizend punten en komma’s in. De details verzin je zelf maar.
Veel plezier met je fantasie.

Dan ga ik de tuin zomerklaar maken. En daarna de film op Veronica af kijken.