Respect voor Balkenende!

Politici hebben een zwaar bestaan. Dat is de afgelopen tijd vaak genoeg gebleken. Wat begon met het afscheid van Agnes Kant, is via Camiel Eurlings geëindigd in het afscheid van Wouter Bos. Het was een komen en gaan de afgelopen tijd. Kant verbond haar lot aan de tegenvallende resultaten tijdens de gemeenteraadsverkiezingen en ‘familiemannen’ Bos en Eurlings kozen voor hun privéleven. Dat is hun goed recht. Toch 'proefde' ik in de media dat het afscheid van Bos en Eurlings als moedig werd beschouwd en dat Kant gefaald had. Oneerlijk, vind ik. De partijen waar Bos en Eurlings aan verbonden waren hadden net zo goed grote verliezen geleden. Alleen zij brachten hun afscheid ietsje anders.

Natuurlijk mag ik niet oordelen of Bos en Eurlings de waarheid spreken. Maar mij gaat het erom dat veel personen weer hun mening hebben gebotvierd op deze politici. Het moet een zwaar bestaan zijn. Ik geef ze groot gelijk dat ze weg zijn gegaan. Politicus zijn, is een ondankbaar beroep. Ten eerste doe je het nooit goed. Dit komt mede doordat de media alleen over de negatieve zaken rondom het Binnenhof bericht en hierdoor wordt de publieke opinie vanzelfsprekend ook negatief beïnvloed. Ten tweede moeten ze werken voor een relatief ‘hongerloontje’. Waar je als presentator bij de publieke omroep een tonnetje of vier opstrijkt, moet de heer Balkenende het met 181.000 ‘euries’ doen. En dat is dan ook nog de bestbetaalde politicus. Zowel de presentator als de mensen in de Haagse politiek worden betaald door onze belastingcenten, dus die inkomensverdeling ligt behoorlijk scheef. Wie wil je nou dat er meer verdient? Een presentator die een leuk showtje kan presenteren of iemand die moet zorgen voor een goede toekomst van ons hele land? De keuze is snel gemaakt, lijkt me.

Gelukkig zijn er nog steeds mensen die voor dit ‘hongerloontje’ ons land willen dienen. De afgelopen week zijn er twee bijgekomen: Emile Roemer en Job Cohen. Alhoewel ze beiden al een publieke functie hadden, nemen ze nu de leiding van een hele partij op zich. Een uiterst zware uitdaging, want ik durf te wedden dat deze twee heren ook weer regelmatig beschimpt en bespuugt worden. Daarom heb ik veel respect voor deze twee mannen dat ze het tóch doen. Maar niet alleen voor deze twee lijsttrekkers. Ik ga het gewoon zeggen: ik heb respect voor Balkenende! Sinds jaar en dag wordt hij al bekritiseerd door Jan en Alleman. En in sommige gevallen ook terecht. Maar ik maak een diepe buiging voor deze man die na vier kabinetten nog een keer minister-president wil worden. Voor het geld doet hij het niet, dus hij moet wel heel vastberaden zijn om dit land de komende tijd in goede banen te leiden.

Ik gaf al eerder aan dat de media een belangrijke rol spelen in de totstandkoming van de negatieve houding van de bevolking ten opzichte van de politiek. Nooit wordt er eens gemeld dat een bepaald beleid succes heeft gehad. Altijd gezeur over ditjes en datjes met morrende bevolkingsgroepen tot gevolg. De media zullen natuurlijk zeggen: ‘Slecht nieuws is goed nieuws en goed nieuws is slecht nieuws.’ Maar ik denk dat de redacteuren en journalisten in dit land ook een moreel besef hebben en hopelijk zien ze ook in dat de tegenstellingen in dit land steeds groter worden. Daarom is het de rol van de journalisten om meer positief nieuws over politiek Den Haag te brengen, zodat ook het volk ziet dat niet alles fout gaat wat ‘Balkie’ of een ander doet.

Waarschijnlijk is deze boodschap aan de media een wanhoopskreet, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Het minste wat ik nog kan doen is alle personen die zich 9 juni beschikbaar stellen voor óns land heel veel succes en sterkte te wensen. Want ondanks dat ze ook goede dingen voor elkaar krijgen in Den Haag, zullen ze weer een enorme emmer stront over zich heen krijgen.