Nachtritten: sexy lading (28)

Hier lees je deel 27

‘Het is Sjaak. Het is Sjaak, lieverd. Ik ben echt gelukkig voor jou.’
‘Heb je het tweemaal gecheckt?’ Hij streek haar door het haar. ‘Het is goed lieverd, wees er zeker van.’
Ze keek Max gelukkig aan. Ze lachten zacht, allemaal.
‘Het lijkt mij geen goed idee met Max mee te gaan Vicky.’
‘Ik kan niet anders, Paolo. Ik kan echt niet anders. Maar zelfs mijn kind gaat boven mijn Sjaak. Hij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben.’ Paolo schudde zijn hoofd. Hij moest haar laten gaan. Maar god, wat had hij haar graag tegen willen houden! Op een of andere manier was hij erg op haar gesteld. Hij haatte het dat ze door Giovanni onderdrukt werd., maar besefte wanneer hij hier iets van zou laten blijken aan Giovanni dat dit levensgevaarlijk zou kunnen zijn voor zijn gezin.
Max en Vicky gingen naar de kelder van het ziekenhuis. Vicky moest haar nachtkleding hier verstoppen. Max had wat gewone kleding voor haar gekocht en verstopt in deze kelder.

Vicky en Max reden naar het kleine politiebureau. Max informeerde Vicky uitvoerig onderweg.

‘Het is simpel, Vicky. Er zitten twee mannen. Een van hen is gewapend, die houd jij onder schot.’ Hij gaf haar een zelfde soort wapen dat Vicky kende van Giovanni. Een Beretta92FS 9mm. Ze kende de terugslag van het wapen. Het stelde haar niet gerust. De laatste keer, toen ze de knie van Brassio, de broer van Giovanni, aan flarden schoot, voelde het ook niet goed in haar polsen.
‘En als hij nu zijn wapen grijpt?’
‘Dan schiet je. Het zijn geen echte agenten. Ze zijn allemaal een verlengstuk van de maffia. Ze worden bijna allemaal betaald door de maffia. Dus voel je niet schuldig. They’re bad people, honey.’
‘Yeah, sure. Maar het blijft wel doden hè. En nu ik er weet van heb, is het nog moord ook.’
‘Wil je Sjaak vrij hebben?’ Hij keek haar indringend aan en gaf haar een pruik en een zonnebril. ‘Doe deze overall aan. Zonnebril of een achterlijk masker?’ Hij liet een masker van president Obama zien. Ze glimlachte.
‘Humor heb je wel, eens kijken of die gasten dat ook hebben voor de eerste zwarte president van Amerika.’

‘Vick?’
‘Ja?’
‘Kan ik je vertrouwen dat je de persoon voor zijn harses schiet wanneer er op mij of Sjaak geschoten gaat worden?’
‘Als ze op Sjaak schieten, schiet ik het magazijn leeg.’
‘Dank je, schat. Dank je dat ik geen reet waard ben.’
De auto remde hard. Vicky keek Max in zijn ogen, pakte zijn gezicht en zoende hem op zijn lippen.
‘Jij waagt je leven voor Sjaak en mij. Je bent sowieso heel bijzonder voor mij. Laat dat duidelijk zijn, Max.’
Hij aaide haar kort door het haar. Vicky zette voor de zekerheid toch maar het Obama masker op, nadat ze zich in de te grote overall had gewurmd in de auto. Op dat moment viel het magazijn met kogels uit het wapen.
‘Wat doe je nu?’ Max keek geschrokken naar haar.
‘Ik wilde even mijn magazijn checken. Dat zie ik ze in films ook altijd doen.’ Eerst lachte hij een beetje schaapachtig. Maar het begon steeds luider te worden. Na een seconde of vijftien was Max niet meer te houden. De tranen liepen over zijn wangen. Hij hapte naar adem. Vicky was maar mee gaan doen. Zijn lach was aanstekelijk. Ze had iets doms gedaan, zoveel was haar nu wel duidelijk. Max en Vicky proestten het uit. Hij leek er in te blijven. Ze lachten minuten lang hard en vielen elkaar in de armen.
‘God allemachtig, wat heb ik genoten! Wat heb jij een humor! Dit had ik even nodig, Vick. Dank je.’
Vicky schatte toch in dat het wel eens van de zenuwen zou kunnen zijn dat Max zo moest lachen.‘Graag gedaan Max.’

‘Vicky, nog even. Praat niet tegen mij. Ze kunnen je stem herkennen. Beweeg anders, er kunnen camera’s hangen. Ze stapten de wagen uit en liepen het kleine politiebureau in. Vicky besefte plotseling dat het menens was. Ze zou hier kunnen sterven. En juist deze gedachte maakte haar sterker dan ze al was. Dan zou ze hier sterven, met het kind van Sjaak in haar lichaam en met Sjaak op een paar meter afstand. Een perfect moment bedacht ze, hier sterven. Soms had ze het gevoel dat iedere actie die ze ondernam een grotere actie uitlokte. Zoals tegen Giovanni in gaan. Dat leverde haar steeds hardere klappen op. En nu Sjaak bevrijden, zou haar een moordenaar kunnen maken. Iets dat ze niet was en ook niet wilde zijn. En toch gaf het haar een soort macht, het politiebureau inlopen met een Baretta 92FS 9mm plus een groot capaciteit magazijn met twintig kogels. Een macht die ze alleen wilde gebruiken om Sjaak vrij te krijgen. Haar Sjaak.

In haar ooghoek aan haar linkerflank zag ze hoe een agent zijn wapen trok. Vicky flitste met haar lichaam naar links. Twee harde knallen. De agent viel gewond neer. Max was al doorgelopen. Ze keek de andere agent aan. Er was maar een paar meter tussen haar en de overgebleven agent. Ze schudde nee met haar hoofd. Zijn hand zakte naar zijn holster. Ze schudde weer nee. Ze spande de haan om hem nog meer te bewegen het niet te doen. Hij zat te wachten op een zwak moment bij haar. Maar ze bleef hem strak aankijken.

Max was een gang achter een deur in de ruimte waar Vicky stond in gerend. Zij kon hem niet meer zien ook al zat er doorkijkglas in de deur waar hij doorheen gerend was. Ze zag iets bewegen links van haar. Ze omsloot het handvat van de Baretta met beide handen. Het was haar niet ontgaan dat de agent die voor haar stond alleen naar het wapen keek. Haar linkerhand kwam los van haar rechterhand. Ze hielt de wijsvinger van haar rechterhand op de agent die heel erg geconcentreerd naar haar hand staarde. Alsof hij zichzelf op de hand gefixeerd had. Drie harde knallen vlak achter elkaar. De agent links van haar blies zijn laatste adem uit. Het leek erop dat de overgebleven agent in de gaten had dat hij naar een lege hand staarde. Maar op het moment dat hij zijn wapen uit zijn holster haalde, klonken er schoten. Vicky had haar wapen al weer goed vast. Haar Baretta spuwde vuur en dood. Twee kogels uit haar Baretta sloegen diepe, onnatuurlijke kraters in zijn gezicht. Zelfs zijn moeder zou hem niet meer herkennen, zoveel was duidelijk.

‘Op zijn benen schat, op zijn benen!’, gilde Sjaak toen hij de ruimte binnenstormde.
‘Mag ik weer praten Max?’, stamelde Vicky.
‘Wat denk jezelf, Vick? Wie zou je stem nu nog moeten herkennen?’ En weer begon hij hard te lachen. ‘Sjaak, die vrouw van jou heeft een humor! Ik ben aan mijn tweede verschoning toe.’
‘Ik weet hoe leuk ze kan zijn.’ Hij gaf haar een korte zoen en omhelsde haar. Vicky keek voor het laatst naar de twee doodgeschoten agenten. Ze hadden beiden grote tatoeages op hun armen. Niets herkenbaars, het waren figuren. Het leek op een dolk met daaromheen een slang. Ze prentte de tatoeages in haar geest, net zoals Max deed.
‘Je gelooft toch niet dat dit agenten zijn, hè Sjaak?’, zei Max. Hij keek naar hun armen en schoeisel. Beiden droegen een soort krokodillenprint laarzen. Max noch Sjaak kon vaststellen of het echte waren. Maar vreemd was het wel. ‘En dan die wapens, 44 Magnum? Je kunt er dikke bomen mee omschieten. Wees blij dat ze niet geschoten hebben, schat.’ Hij keek Vicky aan.

Ze reden met gillende banden weg. Vicky en Sjaak zaten achterin. Max wilde zo snel als mogelijk was Vicky weer naar het ziekenhuis brengen. Hij hoopte dat Giovanni nog niet geweest was. In de kelder van het ziekenhuis deed Vicky haar nachtkleding weer aan en ging naar haar kamer. Max verdween, ze had hem gezoend en Sjaak intens. Ze had geëist dat hij snel zou terugkomen. Het maakte haar niet uit wat hij zou zijn. Het ging haar om wie, altijd wie, voor eeuwig.

Voorzichtig opende ze haar kamerdeur.
‘Waar was jij in godsnaam?’ Vroeg Giovanni.