Mijn eerste deep throat

Hij kwam op mij af met het geval reeds in zijn hand. Ik zag de glimmende kop. Wat zeg ik, glimmend? Hij leek wel licht te geven. Er zaten ook vier vrouwen om mij heen die mij hierbij zouden helpen, als ervaringsdeskundige denk ik.
"Doe je mond maar open", zei degene links van mij.
Ik had het nauwelijks gedaan of hij stak hem er al in. Waar laat ik mijn tong, dacht ik nog, maar voor ik kon besluiten wat ik daarmee zou doen zat hij al met mijn huig te spelen. Met een geoefende duw drukte hij door. Ik moest kokhalzen.
"Ontspan je maar", zei dezelfde vrouw, "dan heb je er het minste last van."
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Weer moest ik kokhalzen. Hoe was ik toch in deze situatie verzeild geraakt?

Het toeval wilde dat ik nog geen twee weken geleden met vrienden een discussie had, meer filosoferen eigenlijk. Het ging erom hoe je als heteroseksuele man zou reageren als blijkt dat degene die jou zojuist gepijpt heeft een man is. Je zou er pas na een keer of tien achterkomen. Elke keer was nog beter dan de vorige en de eerste was al vele malen beter dan je ooit beleefd had. Het was een hypothetische situatie waarin de zinnen "maar je ziet toch dat het een man is" en "hoe heb je elkaar dan ontmoet" even niet mee mochten doen, het ging om de reactie en je gevoelens erover.

De consensus van de discussie was dat, hoewel het bijzonder prettig was geweest, de kans klein was dat je het als hetero-man nog een keer zou laten doen. Puur en alleen omdat je wist dat het een man was. De meesten van ons zouden, vanwege de prettige ervaring, er evenwel niet met een naar gevoel op terugkijken. Al was er één die de man in kwestie het liefst met een ijzeren staaf de hersens in zou willen slaan. Wat volgens de rest niet helemaal eerlijk was, aangezien je het vrijwillig had laten doen. Maar dat was allemaal theoretisch geklets, ik zat met een werkelijkheid.

Een werkelijkheid waar ik door mijn vrouw in verzeild was geraakt, met de beste bedoelingen hoor. Het leek haar wel een goed idee om dit te doen. Daarna was er nog een man die dit ook dacht. Tja en toen heb ik ook maar ja gezegd. En nu was ik hier en me enorm bewust van mezelf. Ik weet niet of dat normaal is in dit soort situaties, het was voor mij de eerste keer. Maar het was wel raar. Alsof je even buiten de werkelijkheid treedt en van een afstandje naar jezelf staat te kijken. Het enige dat je kon doen was je eraan overgeven en het over je heen te laten komen. Of in dit geval, het in je te laten komen.

Ik voelde hem terugtrekken, dieper doorduwen, draaien, terugtrekken, niet erg vervelend maar ook niet echt prettig als ik eerlijk ben. Gelukkig had ik het kokhalzen onder de knie. Wat nog een hele prestatie is, aangezien er tussen mijn keel en knieën bijna anderhalve meter afstand zit. En die vrouw naast me maar zeggen dat ik me moest ontspannen en rustig door moest blijven ademen. Ik wilde voorstellen om van plaats te wisselen, maar ik heb geleerd dat je niet met volle mond mag praten. Bovendien kon dat ook niet.

Toen hij klaar was trok hij zijn apparaat met een routineus gebaar uit mijn mond. Er kwam een sliert vocht achteraan. "Laat dat maar lopen", zei de vrouw links en veegde het met een doekje van mijn kin. Ik vroeg me af wat erger was, dit te moeten ondergaan of dit te moeten aanschouwen. Niet dat ik kon kiezen overigens. En als het klaar is dan wil je toch weten hoe het gegaan was, of het allemaal goed was. Vragend keek ik hem aan terwijl ik in mijn ooghoek een van de vrouwen zijn slang met een doekje zag schoonvegen.
"Het was allemaal goed hoor", zei hij. Dat is toch een hele geruststelling. "Alleen aan de onderkant van de slokdarm zag ik een ontsteking zitten. Daar krijg je medicijnen voor en dan moeten de klachten met een paar maanden voorbij zijn."