Ryo Hazuki, mijn oude vriend
Het gebeurt wel vaker dat ik oude vrienden tegenkom en dat ik mij afvraag waar we elkaar zijn kwijtgeraakt. Meestal zijn we onze eigen weg gegaan en simpelweg uit elkaar gegroeid. In dat geval is het niet voor niets dat je elkaar al zo'n lange tijd niet meer hebt gesproken: het is gewoon een eikel.
Natuurlijk zijn er nog meer redenen te bedenken waarom je vrienden soms gewoon niet meer ziet. Vriendinnen kunnen roet in het eten gooien door alle aandacht en tijd op te eisen. Ook ouders hebben nog wel eens de aangeboren behoefte om vriendschappen te verbieden. Wat de reden ook is, in een aantal jaar kan iemand flink veranderen, zelfs al ziet diegene er nog precies hetzelfde uit als vroeger. Dat kan een hernieuwde kennismaking behoorlijk pijnlijk maken.
Zo werkt het ook soms in games. Er zijn series die lang lopen met om de zoveel tijd een nieuw avontuur. Zo kan je er vanuit gaan dat je om de zoveel jaar een nieuwe Mario en Zelda krijgt voorgeschoteld. Nintendo weet vaak goed om te gaan met een franchise en zorgt er voor dat volgende stappen in die serie zorgvuldig genomen worden. Dat niet elke ontwikkelaar dat begrijpt kan je bijvoorbeeld zien aan een serie als Duke Nukem. 3D Realms had een zeer populaire franchise in handen, maar het faalde hard in de voortzetting ervan. Nu het bedrijf vorig jaar failliet is gegaan, zullen de verantwoordelijke mensen zich vandaag de dag nog eens goed achter hun oren krabben voor de wanprestatie die zij hebben geleverd.
En dan heb je SEGA. Het Japanse bedrijf, dat van fouten maken een kunst heeft gemaakt, laat al jaren zien dat ze daar soms niet weten wat ze doen. Tijdens het 16-bit-tijdperk was SEGA zelfs marktleider met hun eigen SEGA Mega Drive, maar toen Nintendo die positie overnam begon het geliefde bedrijf af te glijden. Er kwamen dure add-ons en consoles die allemaal een vroege dood stierven. SEGA had nog een kans als consolebouwer en dat was de Dreamcast. Het fijne apparaatje had vele toffe games die nog vers in het geheugen liggen bij menig gamer. Maar er was een game bij die het apparaatje wel heel bijzonder maakte.
Dat was Shenmue natuurlijk. In Shenmue ga je met Ryo Hazuki op zoek naar Lan Di, de man die Ryo's vader heeft vermoord. Hoe SEGA het ooit voor elkaar heeft gekregen blijft een raadsel: met een kostenplaatje van zo’n zeventig miljoen dollar is Shenmue jaren lang de duurste game ooit geweest. De game is zeven jaar lang in ontwikkeling geweest en heeft door slechte verkopen zijn geld niet terugverdiend. Shenmue 2 veranderde daar niet veel aan, ook al werd de game ook voor de XBOX uitgebracht.
De Shenmue-serie zou uit drie delen bestaan, maar zoals de meesten al weten is er nooit een deel 3 gekomen. SEGA was ooit in vergevorderd stadium met Shenmue Online. Het idee heb ik nooit begrepen, want de gameplay van Shenmue leende zich niet echt voor een online game, maar SEGA wilde zo proberen een nieuwe zooi gamers bekend te maken met de serie. Van Shenmue Online is nooit meer wat vernomen. De laatste keer dat we Ryo Hazuki in een game zagen was zeven jaar geleden.
Maar Ryo is terug. Vorige week verscheen hij ineens op mijn beeldscherm tijdens de demo van SEGA All Stars Racing. Het was al eerder bekend gemaakt, maar toch was het even schrikken; Ryo Hazuki in een partygame tussen een egel, een sambagast en een knakker met een eierdop op zijn hoofd. Na alles wat ik met hem heb meegemaakt is dit toch niet de setting waarvan ik hem ken. Ik kwam er achter dat het eigenlijk maar goed is dat er nog geen Shenmue 3 op de planning staat, want ik betwijfel of SEGA nog wel in staat is om een waardig laatste deel te maken. Misschien is Ryo Hazuki, mijn oude vriend, inmiddels gewoon een eikel.