Stoere chick of aandachtsjunk?

'Zeilmeisje vermist' stond een weekje voor kerst in alle kranten. Ik schrok er niet van, integendeel, ik lachte in mijn vuistje. Die dekselse meid was ze dus toch te slim af. Met vereende krachten slaagde een bonte stoet van bemoei-instanties er een paar maanden eerder in om Laura Dekker er voorlopig van te weerhouden om in haar eentje rond de wereld te zeilen. Maar die krachten schoten uiteindelijk toch te kort tegen de VOC-mentaliteit van een veertienjarig meisje. Die zit natuurlijk prinsheerlijk in Nieuw Zeeland, haar tweede vaderland, om degelijk en systematisch de voorbereidingen van de reis te hervatten. Dacht ik. Maar voor het eerst stelde Laura me hevig teleur. Ze liet zich schlemielig in de kraag vatten, nota bene op overzees Nederlands gebiedsdeel Sint Maarten. Had dat meisje dat haar leeftijdgenoten in alles ver vooruit leek te zijn, dan niet kunnen bedenken dat ze zelfs herkend zou worden op een plek waar de uit Nederland ontsnappende spruitjeslucht al lang verwaaid is?

De jeugdzorg, de raad voor de kinderbescherming en de rechter hadden dus toch gelijk! Hoe intelligent en verstandig Laura ook overkwam, ondanks haar vastberadenheid, haar doorzettingsvermogen, haar zeil- en alle andere ervaring was ze bij nader inzien dus toch gewoon een naïef veertienjarig meisje. Ze heeft nog jaren verplicht kindzijn voor de boeg tot ze net als elke andere jongere precies op haar achttiende volwassen verklaard wordt! De stoet hulpverleners had het dus ook bij het rechte eind over haar vader; die werd terecht over een kam geschoren met vaders die hun kinderen voor galg en rad laten opgroeien, mishandelen of misbruiken. En zoals zovelen met een kennelijk helderder inzicht dan het mijne gezegd hebben, Laura is dus gewoon een verwend kreng dat altijd haar zin krijgt en alleen maar uit is op aandacht.

Laura Dekker wordt weliswaar niet de eerste veertienjarige die solo alle wereldzeeën bezeilt, maar ze is in ieder geval de eerste aandachtsjunk die niet haarfijn aanvoelt op hoeveel aandacht ze kan rekenen. Wat deed ze anders op Sint Maarten? Maar klopt het plaatje dan nog wel? Mijn beeld van Laura begint alvast hoopvol terug te kantelen van dramaqueen in de richting van stoer zeilmeisje. Heeft zij aandacht gezocht of is aandacht onvermijdelijk als je iets buitengewoons doet? En wil je wel aandacht in het land van 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'? Wie denkt Laura Dekker helemaal dat ze is om iets anders te ambiëren dan wat meisjes van 14 betaamt? Mist een meisje dat niet aftelt tot ze eindelijk in een strak topje en een kort rokje naar de disco mag, maar in plaats daarvan het ruime sop kiest, geen essentiële fase in haar ontwikkeling? Welke ontwrichtende consequenties staan haar tere kinderziel te wachten als ze de wijde wereld verkent in plaats van de mond van een of andere puistenkop in het fietsenhok? Wat is er mis met zo snel mogelijk de havo afmaken? Hoe sneller een meisje op een veilige kantoorbaan zit, hoe beter. Toch?

Nee, een helemaal normaal meisje zal Laura vast niet worden, Goddank! Maar is het dan niet gevaarlijk zo alleen op zee? Alsof loverboys, roken, drugs en alcohol zonder risico zijn. Maar loverboys zijn zeldzaam op zee. En drugs, roken en drinken liggen er minder voor de hand dan in de disco. Laura moet alweer een stuk wijzer geworden zijn door alle ophef van de laatste tijd dus bij een volgende gelegenheid zal ze Sint Maarten vast links laten liggen. Mijn vertrouwen in het zeilmeisje is helemaal terug. Laura komt er wel. Linksom of rechtsom.

Dit was mijn inzending voor de NRC columnwedstrijd van eind december. De uitslag is een paar dagen terug bekend gemaakt. Gewonnen heb ik niet met deze column maar ik werd wel eervol vermeld.