Ik pis over de sneeuwpop van mijn buurjongetje
Dachten we dat we er vanaf waren, komt die verdomde sneeuw wéér om de hoek kijken. Het lijkt wel winterwonderland dit jaar voor de sneeuwliefhebbers. Nog even en langlaufers vullen het straatbeeld. Nog even en kleine dorpen raken ondergesneeuwd. Nog even en we spreken van een nieuwe ijstijd. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb er inmiddels schoon genoeg van. Zoals het Duitse woord voor sneeuw al zegt: Sch-NEEEEE!
Sneeuw is klote. ’s Morgens is de sneeuw glad. Dit is een groot nadeel als je de bus nog moet halen, want er is een kans van 95 procent dat je flink op je kanis gaat. ’s Middags is de sneeuw een grote kliederboel. Dit is een groot nadeel, omdat je natte voeten krijgt met als gevolg dat je kleine teen bijna afsterft. En ’s avonds, als de sneeuw bijna weg is, begint het weer te vriezen en slippen auto’s over de spekgladde weg als veredelde botsauto’s. Eigenlijk kunnen we wel vaststellen dat sneeuw de grootste natuurlijke rivaal van de mensheid is. Sneeuw betekent chaos.
Gelukkig heeft de sneeuw zo ook zijn voordelen. Zo kun je de buurvrouw een grote dienst bewijzen door haar stoepje sneeuwvrij te maken om vervolgens een lekker bakkie pleur naar binnen te gieten aan de salontafel, luisterend naar de verhalen van je buurvrouw uit de tijd dat kratten bier nog van hout werden gemaakt. Die kon je dan vervolgens in de open haard gooien als je het koud had. Nostalgie. Maar ook de kindertjes kunnen hun fantasie de vrije loop laten. Als ik over straat loop zie ik overal sneeuwpoppen, iglo’s en tot mijn plezier ook ‘mega-sneeuw-lullen’ die door een of andere seksistische grapjas (wat je zegt ben je zelf) is gemaakt.
Wij, als Nederlanders, zijn eigenlijk maar een zeurvolk en ik doe daar nu vrolijk aan mee. Is het dertig graden in de zomer dan vallen de bejaarden om van benauwdheid, is het -10 in de winter dan is het chaos op de openbare weg en als het in de winter weer te warm is, dan zeggen klimaathoeren dat dit het teken is van de opwarming van de aarde. En nu zijn er weer mensen, waaronder ik daarnet nog, die weer beginnen te blaten over het feit dat we die verrekte sneeuw nu ook wel zat zijn. Ik kan wel janken. Zestien miljoen zeikerds, op dat hele kleine stukje aarde.
Daarom heb ik besloten om niet meer te zeuren over die tyfushoeresneeuw. Sorry dit was de laatste keer. Ik zie er voortaan de lol van in. Ik veeg het trottoir in onze straat schoon, om vervolgens ’s avonds een emmer water erover heen te gooien. Ik pis over de sneeuwpop die mijn buurjongetje gemaakt heeft. En ik bedelf de wagen van mijn irritante overbuurman onder een flinke hoop sneeuw. Heeft die morgen ook wat te doen. Dus stop met zeuren en gebruik sneeuw voor de leukere dingen in het leven; leedvermaak.