Wilders een maand lang doodzwijgen? Wildersjournaal (8)

Kritische stukjes schrijven is wat mij betreft meestal een eenzaam gebeuren. Niet zelden lijk ik wel de enige die de absurditeit inziet van het verschijnsel dat ik beschrijf. Stiekem hoop ik altijd dat de stukjes die het oplevert zo venijnig zijn dat de desbetreffende verschijnselen onder mijn beukende woorden en de scherpte van mijn formuleringen vanzelf bezwijken, maar meestal moet ik me tevreden stellen met het voldane gevoel dat ik het weer mooi gezegd hebt. Bij het verschijnsel Wilders is dat totaal anders. Van eenzaamheid in het signaleren van de absurditeit ervan is geen sprake. Het is een merkwaardige gewaarwording om te constateren dat ik in het geval van Wilders mijn verwondering deel met een heel leger andere columnisten. We bieden tegen elkaar op om uit te maken wie er het beste in staat is gehakt te maken van wat we met zijn allen toch wel een beetje als een woekerend gezwel van de maatschappij zien.

Tegenover schrijvende Wilderscritici staat een leger andere schrijvers. Die schrijvers schrijven geen columns, ze schrijven reacties op het nieuws, reacties op columns, reacties op reacties. Geen krantensite, geen online nieuwssite, geen internetcommunity, geen internetforum is veilig voor ze. Overal laten ze als graffiti hun waarheid achter. De waarheid van Wilders. Ze weten meteen wie de daders zijn als ze geruchten over een incident horen: De Mocro's (Marokkanen) Ze weten wat de achterliggende oorzaak is: De Islam. Laatst was er zo'n gewone Wildersaanhanger op tv; hij had klaarblijkelijk goed naar zijn leider geluisterd. Er is geen extreme en een gematigde islam, zei hij. Het is allemaal 1 pot nat. In de koran staat letterlijk te lezen wat ons allemaal te wachten staat, tenzij Wilders er een stokje voor steekt. Dat weet die aanhanger allemaal dankzij ons, de media. Omdat wij van elke scheet die Wilders laat nieuws maken.

We hebben Wilders met vereende krachten omhoog geschreven. Wat zou er gebeuren als we het met zijn allen nu eens een tijdje niet over hem hebben. Laten we zeggen een maand. Het voelt tegennatuurlijk. Iets of iemand doodzwijgen kan iedereen, ergens een mooi stukje over schrijven, daar moet je echt iets voor kunnen. Maar zou het geen verademing zijn om eens een maand lang niets over Wilders te horen? Niet lastiggevallen worden met dat gênante proces waarin hij het recht verdedigt om moslims met honden te vergelijken. En dus automatisch ook het recht van bepaalde moslims om niet-moslims met varkens te vergelijken. Zonder tv camera in de buurt was de PVV roerganger niet over de kopvoddentax begonnen. Dan had dat voorstel ook niet onderbouwd hoeven worden en waren we dus verschoond gebleven van Wilders' poging een logisch verband te leggen tussen kopvoddentax en hondenbelasting. Waarvan iedereen bij zijn volle verstand snapt dat het een verkapte manier is om moslims met honden te vergelijken. En een denigrerend bedoelde vergelijking die achterwege blijft, is een aanleiding minder voor dat proces.

Stel je eens voor, alles op mediagebied slaat de handen ineen, de kranten, Nova, EenVandaag, Netwerk, Pauw en Witteman. Wilders kan hoog of laag springen, aandacht blijft uit. Ook nieuwsgerelateerde sites zoals NU.nl, FOK, GeenStijl laten hem links liggen. Zelfs columnisten voor wie hij een geschenk uit de hemel is, doen even afstand van hun favoriete onderwerp. Ik begin er voor te voelen. Het Wildersjournaal gaat op zwart als iedereen meedoet.