Vrouwenseries voor mannen

Als het om televisieseries gaat, zijn er genoeg programma’s te vinden die je zonder twijfel het predicaat ‘vrouwenserie’ mee kunt geven. Een paar voorbeelden: Ugly Betty, Desperate housewives, Project Runway, Sex and the City en The hills.
Een willekeurige greep in het aanbod series waar vrouwen duidelijk de doelgroep zijn en mannen niet naar kijken. Tenminste, ze kijken er wel naar, maar durven het niet toe te geven aangezien dit niet mannelijk is.

Toch zijn er momenten dat mannen er niet onderuit komen om te bekennen dat ze wel degelijk naar dergelijke programma’s kijken. Een bioscoopbezoek voor de film Sin City was zo’n moment. Een vrij harde, gewelddadige film met als resultaat een overwegend mannelijk publiek. Sin City is een mannenfilm. De zaal zat vol met echte macho mannen, klaar voor een avond spektakel in de vorm van ontploffingen en bloederige confrontaties. De concentratie testosteron in de zaal, zou bij een voetbalwedstrijd een gevaar voor de openbare orde geweest zijn. Iedereen zat echter in stilte te genieten van de film, totdat actrice Alexis Bledel op het scherm verscheen, beter bekend als Rory Gillmore uit de serie Gillmore Girls. Een typische vrouwenserie waar geen man naar kijkt. Ik moest dan ook mijn best doen om mijn lachen in te houden, toen er vanuit de zaal een flink koor van bassen onwillekeurig: “Hey, Rory Gillmore!” door de zaal riep. Het is zo bizar om te zien hoe al die stoere macho mannen ineens onzeker om zich heen zitten te kijken om te controleren dat niemand in de gaten heeft dat ze naar Gillmore Girls kijken.

Als er zoiets bestaat als een vrouwenserie, dan zouden er ook mannenseries moeten bestaan. Series waar mannen graag naar kijken en vrouwen absoluut niet. Waar ik echter zo een hele waslijst vrouwenseries kan noemen, moet ik over mannenseries toch echt nadenken. Sportprogramma’s liggen daarbij nog aardig voor de hand. Autoprogramma’s zouden ook een mannending moeten zijn, maar als je tegenwoordig hebt over een autoprogramma, dan heb je het over Top Gear. Een autoprogramma waar alles met zoveel humor gebracht wordt, dat ook vrouwen er graag naar kijken. Natuurlijk zijn er ook nog andere autoprogramma’s maar ik heb het over programma’s waar je als man graag naar kijkt. Iets wat gepresenteerd wordt door Bavo Galema valt daar niet onder.

Nu heb er zelf geen problemen mee om naar vrouwenseries te kijken. Zonder schaamte durf ik er voor uit te komen dat Christian Siriano mijn favoriete ontwerper is uit Project Runway, dat ik het terecht vind dat Eboni het afgelopen seizoen van Australia’s Next Topmodel gewonnen heeft en dat ik benieuwd ben wat voor vuile spelletjes er gespeeld gaan worden in de volgende aflevering van Gossip Girl. Toch zijn er van die momenten, dat je er als man even behoefte aan hebt om een ander soort programma te zien. Bij voorkeur iets met bier, tieten en geweld en eindelijk dacht ik het gevonden te hebben. Weer een programma waarbij een aantal amateurs strijden in een afvalrace om de beste te zijn. Dit keer gelukkig niet voor de beste kok, danser, zanger, model of ander vrouwending, maar de beste vechter. Maandagavond, RTL7, UFC – The Ultimate Fighter. Precies waar je als man aan toe bent als je het rest van de avond RTL5 hebt gekeken: Masterchef, America’s Next Top Model, The Fashionshow en The Cut.

Op het moment dat ik overschakel naar RTL7, gaat mijn vrouw achter de PC zitten. Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Biertje erbij, voetjes op de tafel, klaar om te kijken naar een paar goede kooigevechten. Na een half uur echter nog geen gevecht gezien. Hooguit een paar bitchfights die niet zouden misstaan op RTL5. Mijn vrouw was er inmiddels dus weer bij komen zitten. Nog een kwartier later wordt zij ongeduldig.
  “Gaan die gasten nou nog vechten of niet? Als ik zoveel gepraat wil zien, dan kijk ik wel naar dr. Phil.”

En ze heeft gelijk. In de laatste vijf minuten wordt er nog gevochten. Het gevecht is in de eerste ronde al afgelopen. Voor de rest heb ik een uur lang zitten kijken naar een groepje mannen die elkaar lopen af te zeiken, flauwe geintjes met elkaar uithalen en constant lopen te klagen en te zeiken. Wat een stelletje wijven zeg.