Nachtritten: sexy lading (20)

Hier lees je deel 19 Er vielen ontelbare schoten. Giovanni’s informanten hadden hem op de hoogte gebracht toen de vergadering over hoe aan te vallen aan de gang was.
Toen er drie zwarte mannen dodelijk geraakt waren, gaven de overige vier het op en vluchtten. Giovanni was met een man of vijftien zijn huis binnengestormd. Twee van zijn soldaten lagen leeg te bloeden omdat hun schietarm eraf gehakt was door een van de Ninja’s. Giovanni liet hen bloeden en liep naar Sjaak.
Giovanni tilde zijn meest geliefde soldaat op, alsof het zijn broer was en legde hem op zijn bed. Paolo, Giovanni’s arts, was er altijd bij dit soort grote oorlogen tussen clans.
‘Paolo! Waar ben je, man?’ Paolo kwam en onderzocht Sjaak direct. Vicky bewaarde gepaste afstand, ze wilde neervallen en hard huilen. Haar Sjaak bewoog niet meer. Ze voelde een intens verdriet, maar slikte het weg. Nu ook maar iets laten zien, zou alles kunnen verraden. Ze wilde koste wat kost zich inhouden.
‘Komt het goed, Paolo?’, vroeg ze koel. Paolo keek haar aan en zag meer. Ze had moeite met haar koele opstelling. Het ontging Giovanni nu. Ze keek naar de zijkant van Sjaaks lichaam. Ze pieste bijna in haar broek van angst toen ze bedacht dat Giovanni en Paolo zijn vermomming zouden ontdekken. Het kleine chromen plaatje dat zijn stem vervormde, was nog niet te zien. De rubber coating op zijn gezicht viel ook nog niet op. Vicky hield hem goed in de gaten. Giovanni werd weggeroepen. Paolo keek direct naar Vicky.
‘De wond is niet dodelijk, maar hij moet naar het ziekenhuis. Het is Sjaak.’
Vicky voelde zich door de grond zakken. Haar wereld leek van kleur te veranderen, van roze naar zwart, inktzwart.

‘Paolo’, stamelde zij.
‘Jullie geheim is veilig bij mij, omdat ik het niet weet.’
Ze knikte, kneep even zacht in zijn schouder en keek van hem weg. Met haar hand nog op zijn schouder ging ze met haar mond naar het oor van Paolo. Hij probeerde het bloeden te stoppen, maar kon niet veel meer doen dan een kompres op de wond in Sjaaks zij drukken. Sjaak kwam bij. Hij mompelde Vicky’s naam. Paolo drukte zijn hand op Sjaaks mond. Wanneer Giovanni binnen zou komen en Sjaak alleen Vicky’s naam zou roepen, zou dat weer aanwijzingen voor de paranoïde gedachten van Giovanni kunnen geven. Maar Giovanni was alweer vertrokken met zijn soldaten. Hij had één soldaat achtergelaten. Deze kwam melden dat Giovanni nu met de mannen naar de clan was die hij uit wilde roeien. De soldaat vertrok weer naar buiten. Er kwamen een timmerploeg en een opruimploeg om het huis te herstellen en op te ruimen vanwege de granaataanslag. Paolo riep Vicky naar zich toe.
‘Nu ik het weet zal ik zijn vermomming bewaken. Maar hij moet naar het ziekenhuis. Ik wil weten of er vitale organen zijn geraakt. Hij kan anders inwendig doodbloeden.’ Vicky twijfelde even of zij de ziekenwagen in zou stappen. Paolo adviseerde haar het niet te doen. Ze zou er een moord voor willen doen om mee te kunnen.
‘Ik houd je op de hoogte’, zei Paolo. De deuren van de ziekenwagen sloegen dicht.
 
In het ziekenhuis kwam Sjaak bij kennis. Het eerste gezicht dat hij zag was dat van Paolo.
‘Ik weet het, Sjaak.’ Sjaak keek verwilderd om zich heen. Hij wilde er zeker van zijn dat er niemand anders was. Hij keek Paolo strak aan, hij probeerde angst te vinden in de ogen van Paolo. Maar Paolo’s ogen logen niet en toonden geen angst. Angst zou Sjaak kunnen verraden. Maar een stem in hem zei dat hij kon stoppen met de soldaat van Giovanni te spelen.
‘Paolo, ik zal je vertellen waar mijn make-up vrienden zitten. Ik denk dat het een en ander bijgewerkt moet worden. Hoe gaat het met Vicky?’
‘Met Vicky gaat het goed.’
‘Hoe lang moet ik hier blijven?’
‘Je hebt niet zoveel bloed verloren. De wond is gehecht en was niet al te diep, er zijn geen vitale organen geraakt. Maar wat mij meer verontrustte was het telefoontje van Giovanni tien minuten geleden. Hij klonk anders, kwaad en hij was sarcastisch. Hij zei dat niemand is wie hij zegt dat hij is en dat die personen zo verdomd dichtbij hem staan. Ik weet niet of het verstandig is dat je blijft wie je bent, een soldaat.’
‘Ik neem mijn beslissing straks. Hoe laat schat je dat Giovanni hier is?’
‘Over drie uur maximaal.’
‘Minimaal?’
‘Geen idee, maar neem geen risico. Als je ontmaskerd wordt, ben je dood. Er moet iets aan je make-up gedaan worden.’
‘Ik beslis de komende uren wie ik wil worden. Mijn vrienden die mijn make-up verzorgen kunnen hier binnen een uur zijn.’
Paolo nam afscheid. Sjaak had de oude klant van Vicky, meneer Schering, al naar Sicilië laten komen. Hij had aangegeven Vicky te missen en wat meer spanning in zijn leven te willen. Schering was er binnen een uur met een koffer vol maskers op de maat van Sjaak gemaakt.

‘Schering, goed dat je zo snel kon komen’, zei Sjaak.
‘Je kunt alles worden wat je wilt, Sjaak. Piloot, glazenwasser, een nieuwe soldaat?’
‘Schering, als ik ontmaskerd wordt wanneer Giovanni komt, heb ik geen tijd iemand anders te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Dat begrijp ik, Sjaak. Kies maar uit.’
Schering legde ongeveer tien maskers op zijn bed.
‘Ik heb minimaal een dik uur nodig het goed bij je te bevestigen en je verder af te schminken, Sjaak. Ik moet je ‘keeltuner’ ook afstellen op de persoon die je wilt zijn. Ik heb de frequenties er zelf bijgezocht.’
Sjaak zag een glinstering in zijn ogen, alsof hij er plezier in had. Sjaak zocht een masker uit. Ze gingen direct aan de slag. Na twee uur zwaaide de deur van Sjaaks kamer wild open. Giovanni had zijn wapen in zijn hand.
‘Zeg boerenlul, waar is de man die hier zou moeten liggen?’