Oh I Wept
Als ik vrij ben, ben ik op mijn slechtst. Dan komt echt niets meer uit mijn handen. Ik ga laat naar bed, ik slaap gruwelijk lang uit en voer letterlijk geen flikker uit. Vandaar ook deze verlate column. Ik had om 13:00 uur de column moeten plaatsen, maar ik rolde pas tien minuten voor die tijd uit mijn nest. Zonder column!
Maar als ik niets uitvoer, heb ik doorgaans ook niets om tegenaan te schoppen. Ik heb de afgelopen dagen vooral lam op de bank gehangen en heel veel middelmatige films liggen kijken. De verschillende nieuwsoverzichten en terugblikken op 2009 gaven een heldere kijk op afgelopen jaar en boden mij weinig ruimte voor commentaar. Wat in mijn ogen gezegd moest worden, werd ook gezegd. En wie ben ik om bijvoorbeeld Femke Halsema nog aan te vullen? Pas als ik hoor over een structurele breuk met haar huidige partner ben ik de eerste om in de telefoon te klimmen en eens een diepgaand gesprek met haar aan te gaan (die tweeling neem ik bij een eventuele LAT-relatie voor lief).
Tijd dus voor een column over mijn saaie, amper gevulde, tussentijdse vakantie. Waarin ik dus écht letterlijk bijna niets doe. Het is een beetje zo'n ruime week, tussen het godsgruwelijk druk hebben en wéten dat ik het vanaf aanstaande maandag wéér godsgruwelijk druk ga hebben.
Een ideale bezigheid tijdens dit soort dagen is en blijft internet. Niet om bij de tijd te blijven, maar enkel om tijd te doden. Gewoon met het verstand op nul op alles klikken wat voorbij komt. Je begint bij een TV-gids. Dan het commentaar op een typische vrouwenfilm. Je klikt op de naam van de regisseuse. Dan komen er naaktfoto's van die regisseuse voorbij. Daarna die van haar dochter. Die heeft weer een verhouding met de drummer van een discutabele trashmetalband. Dát blijkt weer banden te hebben met www.JoeCartoon.com. En daarna ben ik vijf uur zoet met het bekijken van de meest onzin-rijke tekenfilms, die er maar op internet te vinden zijn.
Zo vul ik dus een halve dag in mijn Kerstvakantie. En réken maar dat ik daar lol in heb.
Nu had ik op zeker moment de pagina van de eerder genoemde trashmetalband nog open staan. Een link naar YouTube is dan snel gevonden. De band blijkt op zich regelrechte bágger te produceren, maar die bagger bestaat uit zeer slechte covers, van zeer goede muziek. Met name nummers van Zeppelin, Hendrix en ACDC worden op een op zich briljante wijze verkracht. Voordeel van deze slechte covers is dan wel dat je vanzelf bij de originelen terecht komt, wat resulteert in een paar uur genieten van de meest briljante muziek ooit.
En dan hoor je via de diverse historische rockconcerten ineens de band Free langskomen. Voor de gemiddelde muziek-technische cultuurbarbaar enkel bekend van het nummer All Right Now. Voor mij staat de band echter voor veel meer. Ogenschijnlijk simpele rock thema's zijn doorspekt met subtiele accenten die bijna niet kunnen worden nagespeeld. Baspartijen waar de gemiddelde leadgitarist moeite mee zou hebben.
En tja. Dan stuit je op het nummer Oh I Wept. Als muzikant wil je dat nummer hébben. Spelen. Zingen. Eigen maken. Alleen heeft ondergetekende muzikant alleen een ukulele om het een en ander mee uit te werken. Normaal kost het instuderen van een nieuw nummer me minimaal een week, maar in dit geval had ik aan slechts een kleine dag genoeg. Gewoon puur vanuit de schoonheid van het nummer, die me tot op het bot inspireerde.
Dus. In het dagelijks leven manager, met een agenda die tot de nok is gevuld. Geef me een ruime week vrij en ik produceer enkel onderstaande video.