Strontvervelende labels

Kampen
Medecolumnist zonnetje40 schreef in mijn ogen een interessante column over de ontwikkeling van haar geloof. Wat nog interessanter was, waren de reacties eronder. Niet-christenen beschuldigen christenen ervan hopeloze idioten te zijn die feiten met fictie verwarren. Christenen 'beschuldigen' niet-christenen ervan onvervuld of onwetend te zijn. Zonnetje schreef een column die ging over haar persoonlijke beleving van het geloof. Het is bijzonder om te zien dat wanneer geloof op welke manier dan ook ter sprake komt, er direct twee kampen ontstaan. En ieder kamp heeft zijn eigen ’labels’.

Ik weet dat je al snel een etiket opgeplakt krijgt als je ergens voor staat. Heel begrijpelijk, dat doe ik zelf ook. Het is eenvoudig en onbewust gebruikelijk om mensen en dingen in te delen. Maar waar ik een hekel aan heb is dat onterechte en strontvervelende labelen.

Clown
Neem nou mijn werk. Ik werk op een activiteitencentrum voor mensen met een lichamelijke handicap. Naast het aanbieden van activiteiten en begeleiden van mensen, vind ik het ook van groot belang om cliënten te entertainen. Dat klinkt wat vreemd misschien, maar het is nodig om sfeer te krijgen binnen de groep en op de werkvloer. Hun handicap en geschiedenis belemmert mijn cliënten dit zelf te doen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn 'entertainen' het werkplezier verhoogt en daarmee ook de kwaliteit van onze activiteiten. Er zijn collega's die hier heel anders over denken. Het is geen sneer, maar míjn groepen zijn altijd vol, die van hun niet. Ik weet dat sommigen me labelen als 'clown'. Ze doen maar. Wat me wél irriteert, is dat sommigen denken dat ik áltijd zo ben. De hele dag, op het werk, maar ook thuis. Dat zijn mensen die net als ik met mensen werken, enige mensenkennis zou je dan toch mogen verwachten. Maar helaas, eens een label…

[UPD] Kutgaatjes
In een gesprekje met een kennis kwam ook een goed voorbeeld naar voren.
"Het gaat kut met mijn plafond. Alle klussen die ik tot nu toe heb ondernomen, zijn uitermate succesvol verlopen, behalve het plafond. Ik krijg die fucking gaatjes niet dicht. De volgende en hopelijk definitieve stap is het plafond behangen met glasvezelbehang en dan sausen. Ik heb er úren aan besteed. Ik zal mijn plafond voorgoed haten, maar ik krijg hem te pakken met dat behang."
"Volgens mij ben jij ook wel erg perfectionistisch."
Schijtziek word ik van dergelijke opmerkingen.
"Perfectionistisch mijn reet! Heel dat klotenplafond zit vol met gaten. Iedere halve zool zou zijn best op doen om het strak te krijgen. Ik ben niet de perfectionist, die gast die dat plafond erin gehangen heeft, is een lakse flikker."
"Ik vind dat je nu een beetje agressief reageert."
Daar kon ik hem geen ongelijk in geven, dat label paste, even.
Overigens is het behangen een succes gebleken. Mijn plafond is gaatjesvrij, dit terzijde.

Schrijven
Naast het schrijven van de wekelijkse FOK!-column heb ik in eigen beheer een paar boekjes geschreven. Nog geen bestsellers, maar ik blijf volhouden. Ik word steeds beter. Ik praat wel eens met mensen over mijn geschrijf. Veel mensen vinden dat erg leuk en stellen interessante vragen over inspiratie, vorm en meer van dat soort onderwerpen waar ik antwoorden op geef die ik zelf maar half begrijp. Maar er zijn ook mensen, en dat zijn er meer dan je zou hopen, die letterlijk zeggen: “Nou, ik vertel maar niets meer aan jou. Straks gebruik je het allemaal in een boek of column.“
Het is dan vaak wel een grapje, of althans dat hoop ik, maar ik hoor het echt vaak. Als je schrijft krijg je ineens een label dat je álles met de hele wereld deelt. Het irriteert me.

Vrijheid
Ik wil vrij zijn, niet volledig ingekaderd zitten. Ik wil spontaniteit in mijn leven. Er zijn nogal wat mensen in mijn omgeving die zweren bij een strak georganiseerd leven. Rust, regelmaat, voorspelbaarheid.
Ik denk daar anders over, zie weinig plezier in voorspelbaarheid. Ik heb vaak discussies gevoerd met deze mensen, niet zo zeer om ze ‘te bekeren’, ze moeten het zelf weten, maar ik wil wel weten wat ze er nou zo fijn aan vinden. Ik kan me er moeilijk een voorstelling bij maken. Maar wat krijg ik aan het einde van zo’n discussie vaak te horen? Dat ik er nog wel achter kom. Dat ik mijn leven ook nog wel op orde krijg. Met andere woorden, omdat ik graag spontaniteit in mijn leven wil, heb ik mijn leven niet op orde. Lekker zo’n labeltje.
“Je wordt nog wel eens volwassen.” Serieus, dat heb ik wel eens naar mijn hoofd gekregen. Als een, volgens mij, dodelijk saai leven volwassen worden is, dan maar niet.

Stoppen
Ik plak labeltjes op mensen. Iedereen doet dat. Het is niet erg. Maar laten we een nieuw soort label introduceren: eentje die gemakkelijk los te weken en te vervangen is.