Ramses Shaffy en de liefde

Mijn liefdesleven is niet altijd even gelukkig geweest. Ik heb een paar rare keuzes gemaakt en ben een paar keer volledig blindelings achter mijn gevoel aangegaan. Ik heb een behoorlijk romantische kijk op de liefde en wil me er graag vol overgave instorten. Het valt niet altijd mee om een goede balans te vinden tussen gevoelens en rationaliteit, heb ik ondervonden. Ik heb er geen trauma’s aan overgehouden, en denk er eigenlijk nauwelijks meer aan. Maar zo nu en dan gebeurt er iets waardoor ik er weer aan word herinnerd. Zoals deze week, toen ik hoorde dat Ramses Shaffy dood is.

Tot een paar jaar terug kende ik Ramses Shaffy nauwelijks. Wel een aantal van zijn klassiekers, maar daar hield het mee op. En een paar amusante verhalen. Op internet had ik een paar keer de term ‘legende’ voorbij zien komen. Tot dan toe begreep ik dat niet echt. Zijn liedjes klonken wel aardig, maar ik vond ze niet heel bijzonder. Ik had ze ook nog niet erg goed beluisterd, moet ik toegeven. Ramses trad op tijdens een klein festival in Zwolle. Ik ging er naar toe, uit nieuwsgierigheid.
Toen ik er heen wandelde, kwam ik een oude vriendin tegen. Ik had haar jaren geleden voor het laatst gezien. Gek eigenlijk, tot die tijd waren we erg goed bevriend geweest. We wisselden telefoonnummers uit, spraken af elkaar gauw te zien en bij te kletsen.

Ramses zong die dag in Zwolle het geweldige Shaffy Cantate. Ik ergerde me aan de mensen om me heen, die door de muziek heen praatten en in het nummer het bewijs zagen dat de man echt aan het dementeren was, omdat hij de woorden van dit nummer niet kon onthouden. Iedereen die dit nummer kent begrijpt waarom dit een vreselijk domme opmerking is. Terwijl ik me dit stond te bedenken, verloor ik mijn oude vriendin uit het oog.

De dag na het concert belden we elkaar, nog een paar dagen later stond ik bij haar aan de deur. We aten en kletsten eindeloos. Ik bleef slapen en ben niet meer weggegaan. Een van de eerste cadeautjes die ik haar gaf was een cd van Ramses Shaffy. Dat vond ik wel een mooi symbool.

De eerste periode was heerlijk. We hadden het leuk, onhebbelijkheden werden genegeerd, er was genoeg compensatiemateriaal. Ik woonde ineens samen, voordat ik het goed en wel door had. Ik vond het doodeng, maar genoot er wel van. Zij leek er geen enkel probleem mee te hebben. Ze wilde alleen maar verder. Een groter huis, kopen bij voorkeur. Een kindje, een hond. Er werd gewerkt aan het perfecte plaatje.
Dat was altijd een schrikbeeld voor mij geweest. Ik wilde nog veel te veel om me al te conformeren aan dat plaatje. Maar het gebeurde. Ik zat erin en werd erin meegetrokken. En ik deed weinig om het tegen te gaan.
Voor de buitenwacht waren we een perfect stel. Altijd samen, de zaakjes goed voor elkaar, een huwelijk leek een kwestie van tijd.

Ik heb het echter nodig om een eigen leven te hebben. Om mijn eigen vrienden te hebben, leuke dingen met hén te doen. Ik heb spanning nodig, wil onverwachte dingen doen. Niet alles hoeft samen. Dat past bij wie ik ben.
Maar ik had het niet meer. Ik zat thuis op de bank, samen televisie te kijken en het huishouden te organiseren.
Er waren wel af en toe woorden en ruzies. Maar dat was dan ook het enige spannende.

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder / Voor die gene […] in zijn risicoloze hoge toren / op zijn risicoloze hoge rots

Langzaam bestond alleen ‘wij’ nog, mijn eigen leven leek te verdwijnen. Omdat het allemaal zo gemakkelijk en geleidelijk ging, had ik het nauwelijks door.
Pas toen zij een paar weken weg was op een reis, die al voor de start van onze relatie gepland stond, begreep ik hoe ik me voelde: ongelukkig.
Twee dagen nadat ze vertrokken was, begon ik me anders te voelen: vrijer, gelukkiger. En dat werd sterker naarmate ze wegbleef.

Het klinkt harteloos, maar ik baalde dat ze terugkwam. Een duidelijker signaal kon ik niet krijgen. Een paar dagen na haar terugkomst heb ik onze relatie beëindigd. Veel mensen vonden dat belachelijk. “Het was toch niet slecht?” Ik heb er nooit iets van begrepen, maar er waren allerlei mensen boos op me. Ik had geen huis meer. Geen relatie. En moest met veel dingen volledig opnieuw beginnen. Maar ik voelde me heerlijk.

Een weekje later draaide ik bij mijn ouders op zolder heel hard Ramses Shaffy:

De wereld heeft mij failliet verklaard / Ik heb me nog nooit zo goed en licht gevoeld als nu / Ik heb me nog nooit zo schoon en bevrijd gevoeld als nu

[…]

Je moet weer werken / Je moet weer zingen / Je moet weer lachen / Je moet weer spelen / Je moet weer geven / En beleven / Je moet weer stralen / De weg is vrij / De weg is open / De weg is mateloos van mij / Zonder bagage / Kan ik weer lopen

[…]

De wereld heeft mij failliet verklaard / Ik ben ontstegen aan het groot krakeel / Ik ben ontslagen aan het maffe oordeel / Ik heb niets meer te verliezen / Ik heb alleen / Te winnen / Te beminnen / Te beginnen / Ik ben niet meer / Te achterhalen...