Voetbal is oorlog

Een bericht in de Spits!. Jeugdtrainingen van Dordtse voetbalclubs Sportclub Emma, DFC en RDC gaan niet door en clubhuizen worden gesloten omdat er geruchten zijn dat er een veldslag geleverd wordt tussen hooligans van Feyenoord en Ajax. Dit las ik op een zeer vroege woensdagochtend, in de trein, op weg naar mijn werk. Nou ben ik ’s ochtends vroeg niet altijd de meest vrolijke van het stel treinreizigers, maar hier werd ik helemaal niet vrolijk van. Ik had vreselijk te doen met die jeugdvoetballertjes. Maar ik werd ook kwaad.
Waar slaat dit op? Is voetbal dan toch oorlog? En een aantal beelden schoten door mijn hoofd.

Voetbal is oorlog. De beruchte uitspraak van Rinus Michels. Voetbal is oorlog. Uitgesproken voor het wereldkampioenschap voetbal 1974. Deze werden gehouden in West-Duitsland. En daar hadden wij Hollanders toen nog een appeltje mee te schillen. Een ruim dertig jaar oud appeltje. Vanuit dit cultuur-historisch oogpunt begrijp ik in de figuurlijke zin de uitspraak ook nog eens. Uitgesproken door de man die later De Generaal werd genoemd, en die pas in 1988 de ultieme wraak nam en aan Nederland gaf.

Zvonimir Boban. Speler van Dinamo Zagreb in 1990. Op 13 mei 1990 moest het Joegoslavisch/Servische Rode Ster Belgrado tegen Joegoslavisch/Kroatisch Dinamo Zagreb. De harde supporterskern van Rode Ster werd geleid door Arkan. Later wel bekend om zijn oorlogsmisdaden. De sfeer verslechterde snel en al gauw werden de supporters van Dinamo met messen aangevallen. De politie, merendeel Servisch, liet het gebeuren. De Dinamo supporters
namen het veld in en de Rode Ster spelers luchtten. Enkele Dinamo spelers bleven echter op het veld achter. Ook Boban. Hij zag hoe een Dinamo-supporter werd afgeranseld door een politieagent, en met een karate-trap verloste hij de supporter van zijn aanvaller. Hiermee werd hij een held voor de Kroaten en sindsdien wordt de wedstrijd gezien als een symbool voor de Kroatische onafhankelijkheids-oorlog. Voetbal...is oorlog (helaas).

Carlo Picornie. Gestorven op 23 maart 1997, tijdens de Slag van Beverwijk. Hooligans van Feyenoord en Ajax gaan elkaar te lijf, met als resultaat één dode. Een zwarte bladzijde in de voetbalsport, waar helaas niets, maar dan ook helemaal niets van geleerd is door de zogenaamde “supporters”. Want met grote regelmaat lees je nog wel eens dat er ergens op de wereld weer wat doden vallen tijdens rellen rondom voetbal.

“Eén dode en 22 gewonden bij rellen met voetbalsupporters in Bosnië.”
“Franse fan overleden na voetbalrellen Belgrado.”
“Niet negentien maar vijfentwintig agenten zijn woensdag gewond geraakt bij de confrontatie met voetbalsupporters in Leeuwarden.”
“Rondom het Europa League-duel tussen Ajax en Dinamo Zagreb zijn 164 fans gearresteerd.”

Voetbal... is oorlog (helaas).

Voetbal, een spel waarbij 2 teams van 11 spelers proberen de bal in het doel van het andere team te schoppen. Voetbal, waarbij hele jeugdteams worden opgepakt omdat zij, 15- tot 18-jarigen, samen met ouders en begeleiders, met elkaar op de vuist gaan, elkaar molesteren, omdat de één verliest en de ander wint. Voetbal, waarbij scheidsrechters, die dit vrijwillig doen, door bierteams uit de 6e klasse onderafdeling Lutjebroek-Achter, op een zonnige zondagochtend door een stel heikneuters onder de zoden wordt geschopt, omdat zij het niet eens zijn met zijn vrolijke zondagochtend-gefluit. Voetbal, volkssport nummer 1, de belangrijkste bijzaak in het leven, blijkt dus toch mensenlevens waard. Voetbal... is te vaak oorlog (helaas). En als je daar lang over nadenkt, dan wordt het toch wel heel triest.

Oplossingen? Heb ik niet. Komt er een eind aan? Nee, ik vrees van niet. Bewijs? Ja. De helaas beruchte foto van een jongetje dat tijdens de wedstrijd Feyenoord – Borussia Dortmund in 2002 heel overtuigend zijn middelvingertje opsteekt.  
“Kijk zoon, dat is de tegenstander. Dat zijn de klotenmoffen, die mag je uitschelden. Ja hoor, precies hetzelfde wat papa altijd tegen mama schreeuwt, als hij weer eens gedronken heeft. Nee, joh, je moet niet de dikke duim opsteken, klojo, gebruik de middelste vinger maar. Ja, goed zo, en nu maar schreeuwen. ... Ja, jammer he, dat die hekken er tussen staan, anders hadden we die kutmoffen mooi kunnen pakken. Ja, juist, zoals papa dat nu ook altijd met mama doet. Met de vuist. Hadden ze nu ook van die mooie blauwe ogen gehad. Mooi he, jongen, voetbal. Trouwens, morgen kan je niet trainen, want papa gaat jouw trainingsveld gebruiken om met wat vriendjes de aartsvijand in elkaar te hakken, die kut-020ers.”

Klojo’s...