RISK, wereldveroverend!

‘Ja, en ik moet een nieuwe opdrachtkaart.’
‘Niet zo zeiken.’
'Ik moet gewoon een nieuwe.'
'Wat zei 'k nou?'
‘Maar vernietig de zwarte legers had ik de vorige keer ook al. Oeps, nu heb ik mijn opdracht al verklapt. Ja, nu moet ik echt een nieuwe, anders is de hele spanning uit het spel.’
‘Kinderachtig! Nou pak maar.’
‘Ja, ik moet nu weer een nieuwe kaart.’
‘Dat gaat dus niet gebeuren.’
‘Hoe kan ik nu de groene legers vernietigen, als ik zelf de groene legers ben.’
‘Oh, zo, zeg dat dan gelijk. Nou pak maar weer.’

Nors bekeek Hitler zijn nieuwe opdrachtkaart. ‘Dertig legers zei je?’
‘Je moet niet al die legers op hetzelfde land pleuren. Vier per land is het maximum!’ Stalin zuchtte, hoe vaak had hij nu al de spelregels uitgelegd?
‘Maar ik heb gewoon die legers nodig in West Europa, ik zet toch nauwelijks wat in Zuid Amerika neer?’
‘Zal ik het voor je opzoeken in de spelregels?’ Hirohito pakte het witte boekje.
Hitler keek vermoeid. ‘Spelregels, spelregels, net of daar de hele waarheid in staat. Wat doet die rode troep trouwens hier in Oost Europa?’
 Stalin keek zijn opponent aan. ‘Dat zijn mijn legers ja. Concentreer je nou maar op je eigen manschappen, wij zitten allemaal op je te wachten.’
‘Schiet maar een beetje op, inderdaad,’ beaamde Hirohito opkijkend vanuit de spelregels.
‘Oh, de Jap wordt ongeduldig!’ Hitler grijnsde, tergend langzaam haalde hij de legers een voor een uit het doosje.
‘Wil er iemand nog bier?’ Roosevelt haalde een flesje uit het krat.

‘Hoezo, een om een, twee vijven is hoger dan een twee keer een drie en een vier.’
‘Ja, je ziet toch ook dat dit geen vier is, het is een zes.’
‘Een vier ja.’
‘Vet onduidelijk dus, want de dobbelsteen ligt op het randje van het bord. Ik gooi die steen wel opnieuw.’
‘Je gooit helemaal niet opnieuw, het is gewoon vier.’
‘Oké , dan. Dan gooien we allebei alles overnieuw.’
‘Euh, nee?’
‘Oh, wat is Stalin weer fanatiek. Het is maar een spelletje hè?’
‘Ben helemaal niet fanatiek, ik hou me gewoon aan de regels, als ik hoger gooi dan..’
‘Blablabla. Zeur niet zo, ik heb allang twee legers weggehaald. Woppa, twee zessen. Gooien kreng!’

‘Hahaha. Dood ben je, dood. Met je vieze communistenkop.’ Hitler gilde van plezier.
‘Ja, maak het maar af,’ gaapte Stalin.
‘Ah, nog twee rode legers. En ik dan, ik heb er wel veertig, vijfenveertig!’
‘Nou, gefeliciteerd met je overwinning. Vernietig de rode legers toch?’ Stalin haalde zijn laatste twee legers weg.
‘Nee, ik wilde je gewoon eerst uitmoorden, nu ga ik aan mijn opdracht werken.’
‘Wat? En wat moet ik dan de rest van de avond doen?’
‘Geen idee. Kijken hoe het wel moet ofzo.’

‘Wat doe jij nou?’ Verontwaardigd staarde Hitler naar Hirohito. ‘Ik dacht dat jij voor Azië ging? Die heb je al bijna, met je gele legers. Dan krijg je er zeven bij per beurt hè?’
‘Dolf, schreeuw niet zo. Als ik naar Noord Amerika ga dan ga ik naar Noord Amerika, daar heb jij niks mee te maken. Jij zit daar niet eens.’
Roosevelt keek op. ‘Oh, jij wil Noord Amerika, dan neem ik Europa wel.’
Hitler liep rood aan. ‘Wat, wat, wat? Ik heb Europa, hallo! Blijf met je gore poten van mijn continent af. Ach, je komt er toch niet in, zie je die verdediging? De enige manier is om via IJsland te gaan.’
‘Ja, dus ga ik via IJsland. Kijk, drie paarden, dat zijn weer acht legers extra.’
‘Moet je doen, moet je vooral doen.’ Zenuwachtig trok Hitler aan zijn snor.

‘Nou, je hebt Europa. Ben je nu blij?’
‘Zeker, ik heb gewonnen namelijk.’ Trots toonde Roosevelt zijn opdrachtkaart.
‘Oh, meneer had ook weer de makkelijkste opdracht. Ja, met valsspelen kan iedereen winnen ja.’
‘Je kan dus weer niet tegen je verlies.’
‘Winnaar ruimt op.’ Onmiddellijk verliet Hitler de tafel, met een biertje in zijn hand plofte hij neer voor de tv.

Zuchtend pakte Stalin de legers en kaartjes op. ‘Hier zouden ze nou een film van moeten maken.’