Blue Jean Blues

De dag dat de columnisten van FOK hun bijeenkomst hadden in Ratatouille, speelde ik met de band in Musicon in Den Haag. Nu spelen we daar wel vaker, maar dit keer was het niet zomaar een optreden. De avond was namelijk door mijn dochters aangegrepen om alsnog mijn 65e verjaardag te vieren. Ik was eind juli jarig. Mijn vrouw en ik hebben die verjaardag in Valkenburg gevierd. Ik heb toen uitgelegd in een column waarom ik een hekel aan verjaardagen heb. Ik heb echter geen bezwaar tegen een leuk feestje in een zaaltje waar ik moet spelen, want dan hebben we meteen publiek in de zaal.
Het had eigenlijk een verrassing voor me moeten zijn. Mijn dochter had de familie, de vrienden, de hardloopgroep en de wintersportgroep aangeschreven, maar was vergeten dat ik ook op de verzendlijst van de hardloopgroep stond. Ik kan echter redelijk toneelspelen. Dat mijn familie uit Wassenaar kwam en mijn schoonfamilie uit Amsterdam-Zuid, was trouwens wel een verrassing. Vooral omdat die dit soort jubilea alleen kennen van recepties in vrij chique zalen, voorzien van een koud buffet, drankjes en achtergrondmuziek. Musicon is anders. Als je de Mexicaanse griep wilt voorkomen, moet je onder andere je handen vaak wassen. Maar als je in Musicon je handen wast en afdroogt, dan krijg je juist de Mexicaanse griep. De bands die daar spelen hebben heel andere gedachten over achtergrondmuziek dan mijn familie uit Wassenaar en de schoonfamilie uit Amsterdam-Zuid. Halverwege het optreden van de eerste band vroeg mijn schoonzus uit Amsterdam-Zuid of ze bij onze band wel met elkaar konden praten. Ik vertelde haar dat ze bij onze band best met elkaar konden praten, maar dat er geen garantie was dat ze elkaar ook zouden verstaan.
Er speelden die avond drie bands. Wij waren als tweede aan de beurt.

Je zult mij niet snel over ‘de goede oude tijd’ horen praten. Deze tijd heeft vele voordelen ten aanzien van de tijd dat ik jong was. Maar voor optredens met de band maak ik daar wel een uitzondering op. Er zijn namelijk een paar belangrijke verschillen met vroeger als het om het spelen in een band gaat.
Ik had in 1964 mijn eerste band. We konden toen gewoon gratis oefenen in een oude school. Alle bandjes in Den Haag konden wel ergens gratis oefenen. Dat is tegenwoordig wel anders. Musicon in Den Haag is niet alleen een zaaltje; er zijn ook oefenruimtes. Op zich is dat dus prima en er oefenen veel bandjes, maar je betaalt je blauw. Er zijn maar weinig bands die het geluk hebben, een gratis oefenruimte te hebben. Wij oefenen tegenwoordig in de Boerderij in Zoetermeer en ook daar moet je betalen.
In de tijd van mijn eerste bands kon je overal in het land optreden. Je hoefde niet per se op bruiloften en partijen te spelen of bekend te zijn om geld te verdienen. En je had altijd veel publiek. Er waren geen disco’s. Jongeren gingen naar een zaal en daar speelde een band. Welke band deed er over het algemeen niet toe. Wij hadden wel een fanclub, waarvan de leden altijd kwamen kijken, maar dat was niet noodzakelijk om de zalen vol te krijgen.
Tegenwoordig moet je in dat soort zalen je eigen publiek meenemen, anders komt er gewoon niemand. Eigenlijk speel je altijd voor dezelfde mensen. Het is dus fijn om met meerdere bands te spelen, want die nemen hun eigen publiek mee en dan speel je ook nog eens voor anderen.
Nog een zeer belangrijk verschil met vroeger is het neuken. In de jaren zestig kon je na ieder optreden neuken. Vaak zelfs met verschillende meisjes. Ook na het oefenen werd dat wel gedaan, want er waren meestal groupies bij het oefenen aanwezig. We oefenden drie keer per week en speelden meestal vier keer per weekend, dus er werd heel wat afgeneukt. Na het oefenen rookten we samen met een paar groupies wel eens een jointje. Eerst een stickie, daarna een pikkie, dachten die meisjes.
Wij zijn nu natuurlijk een stuk ouder, maar ook beginnende bandjes met jonge bandleden hebben geen groupies meer.

Geen meisjes dus meer na een optreden, maar dit keer raakte ik in gesprek met een vriendin van de barkeepster. Ik schatte haar ergens tussen de twintig en vijfentwintig jaar. Ze had donker, halflang haar, bruine ogen met pretlichtjes en een lief gezicht. Ze droeg een blauw, effen truitje en een blauwe spijkerbroek.
Ik had aan de bar een biertje besteld en op de bar stonden de blokjes kaas en worst, die mijn vrouw en dochters voor de gasten hadden klaargezet. Zij was natuurlijk geen gast, maar zat er wel verlekkerd naar te kijken. Ik bood haar daarom een stukje worst aan en vertelde dat we daarnet het nummer ‘Blue Jean Blues’ hadden gespeeld en wees op haar blauwe spijkerbroek. Niet mijn sterkste openingszin, maar ze moest er wel om lachen. We raakten in gesprek en het klikte meteen. Het werd een erg leuk gesprek. Ik moest natuurlijk tussendoor ook naar de familie, vrienden en kennissen, maar als het even kon, dan ging ik weer bij haar zitten om verder te kletsen. Ondertussen ging er heel wat drank bij haar naar binnen. Ik had namelijk aardig wat consumptiebonnen gekregen en die kon ik echt niet alleen opmaken.
Een half uurtje na het optreden van de laatste band gingen mijn vrouw en dochters al naar huis. Ik moest nog even helpen met afbreken en inladen en zou dan ook gaan. Maar de barkeepster vroeg, of ik haar vriendin naar huis wilde brengen. Zij moest zelf nog veel opruimen en haar vriendin moest nu echt weg, want ze had veel te veel op. Maar zo alleen over straat ’s nachts was natuurlijk niet prettig. Ze woonde maar een paar straten verderop. Ik vond het prima.

Je gaat als oude getrouwde man natuurlijk niet vreemd met een meisje dat zo’n veertig jaar jonger is, maar je mag er wel aan denken. Tijdens onze wandeling naar haar huis zag ik het helemaal voor me. Oude tijden herleefden. We namen nog een laatste drankje op de bank. Ze was wat loom van de drank en vlijde zich lekker tegen me aan. Ik ging voorzichtig met mijn handen onder haar truitje en kneedde haar borsten zachtjes. Ze spinde een beetje. Ik liet mijn hand afzakken en streek even met de achterkant van mijn nagels over haar buik. Vervolgens zakte ik verder af naar haar blauwe spijkerbroek, maakte die los en deed hem een beetje naar beneden, zodat het slipje zichtbaar werd. Ik ging over het slipje wrijven en ze vond het blijkbaar lekker, want ze kreunde zachtjes. Ik ging met mijn hand haar slipje binnen.
Toen verstoorde ze wreed mijn gedachten.
“Wwwe zzzijn er, hier wwwoon ik.” Ik hoorde aan haar dubbele tong dat ze flink bezopen was. Ze probeerde de sleutel in het slot te krijgen, maar dat lukte niet. Ik pakte hem uit haar handen en opende de deur. Het zou niet moeilijk zijn om mijn eigen sleutel in haar ‘slot’ te krijgen. Met al die drank op zou ze het niet eens merken, dacht ik. Maar toen we naar binnen gingen, was die gedachte al snel verdwenen. Ze strompelde meteen door naar de badkamer, ging op haar hurken boven het bad zitten en kotste haar kleren en het bad onder.
Ik heb haar wel uitgekleed, maar dat was om de vieze kleren in de was te doen en haar in bed te leggen. Ze viel meteen in slaap.
Ik weet zeker dat ik mijn gedachten nooit had uitgevoerd, want ik ga nooit vreemd. Maar zeker zullen we het nooit weten.

Onze uitvoering van Blue Jean Blues is hieronder te zien.