Arme apothekers!
Apothekers gingen vandaag bij de Tweede Kamer op de barricaden voor hun noodlijdende situatie: hun norminkomen - ruim een ton – staat op de tocht, en ontslag van goedwillende assistentes is onvermijdelijk. Daardoor zal de service aan de consument verslechteren. En dat terwijl apotheekbezoek nu al hoog in mijn top tien van meest irriterende, tijdrovende bezigheden staat. Mijn laatste bezoek aan de plaatselijke pillenschuiver was op een vrije maandag. Om negen uur ’s ochtends zou ik vast wel de eerste klant zijn, hoopte ik. Het beeld van twaalf wachtenden de vrijdag ervoor stond me namelijk nog helder voor de geest. Ik was inderdaad de eerste klant: voor de hermetisch gesloten rolluiken was niemand te bekennen. Het lijstje openingstijden bij een klein loket naast de rolluiken bevestigde gelukkig dat ik niet toe was aan een recept tegen waandenkbeelden. Ik keek door het kogelvrije glas van het loket. Er brandde licht in de apotheek.
Ik klopte zo hard mogelijk op het glas. Uit het niets kwam een kleine, gezette vrouw van een jaar of 25, gekleed in een witte jas, naar het loket. “Ja?”, zei ze met een norse blik. “Goedemorgen. Ik kom een recept ophalen, maar ik zie dat ik hier niet kan pinnen”, antwoordde ik. “U kunt binnen pinnen”, deelde ze mee. En weg was ze. Opeens gingen de rolluiken ratelend open, van beneden naar boven. Een meter boven de grond stopten ze. Ik keek even verbaasd. Maar met mijn 1.65 meter ging ik niet al te zeer gebukt onder deze verwonderlijke actie van de vrouw in de witte jas.
Eenmaal voor de balie vertelde ik haar waar ik voor kwam. Ze liep daarop handmatig allerlei bakjes door, op zoek naar mijn recept. “U bent toch open?”, vroeg ik haar ondertussen zekerheidshalve. “Ja, maar ik sta alleen. Dus laat ik de rolluiken dicht.” Dat leek mij heel logisch. Zonder klanten kun je tenminste een beetje doorwerken.
Terwijl de apothekersassistente vruchteloos en met een inmiddels roodaangelopen hoofd een collega belde over mijn verdwenen recept, verschenen bij de rolluiken het eerste paar bespataderde benen op Ecco’s. Al snel voegde zich een tweede paar benen bij het gezelschap. Na enig heen en weer gedrentel hielpen twee bejaarden elkaar onder de halfgeopende rolluiken door. Ze verwonderden zich samen over de rolluikenkwestie, en gingen op hun gemak zitten aan een tafel. Steeds meer mensen doken na een lichte aarzeling onder de rolluiken door. Het zorgde in elk geval voor gespreksstof, deze maandagochtend.
De apothekersassistente foeterde ondertussen telefonisch een tweede collega uit. ‘I don’t like mondays’, spookte waarschijnlijk door haar hoofd. Na drie kwartier vruchteloos zoeken en bellen vroeg ze me om ’s middags terug te komen, want “er was iets misgegaan”. Ik keek om me heen, zag de rij wachtenden en wenste haar sterkte. Ik verliet het pand, opnieuw gebukt. Zonder recept, maar wel een ervaring rijker.
Het huidige serviceniveau van apotheken zal nog verder afnemen, claimen apothekers. Zij krijgen een door de overheid bepaalde, vaste vergoeding per recept. Jarenlang hebben apothekers hun inkomen flink kunnen spekken door scherpe inkoopkortingen te bedingen bij fabrikanten van medicijnen. Een paar jaar geleden besloten zorgverzekeraars echter dat zij van veel geneesmiddelen voortaan alleen nog de goedkoopste variant vergoeden. Daarmee zijn zij gaan bepalen welk doosje er over de toonbank gaat. En niet meer de apotheker, die eerder goed verdiende aan de inkoop van bepaalde geneesmiddelen. Ter compensatie van de sterk gedaalde inkomsten wil de apotheker nu een hogere receptvergoeding van de overheid.
Apothekers hebben het te lang te goed gehad. Een aantal generaties zit er zeer warmpjes bij. Met deze lucratieve business in gedachten hebben veel jonge apothekers bij de overname van een apotheek grif een miljoen of meer goodwill betaald. Vooral zij zullen het moeilijk krijgen. Zij zullen bijvoorbeeld met hun kredietverstrekker een andere terugbetalingsregeling voor de goodwill moeten treffen.
Toch kan de actie voor een hogere vergoeding, onder het mom van gedwongen ontslagen en de onvermijdelijke, lagere service aan de klant, bij mij op weinig sympathie rekenen. Net als in elke andere business veranderen de markt en de omstandigheden. De echte kunst is om daarmee om te gaan. Dan komt het aan op creatief ondernemerschap. De kunst om je als apotheker te onderscheiden in een te volle markt. Om net als elke andere ondernemer te overleven in moeilijke tijden. Misschien juist wel met een betere service.
Wie het juiste medicijn heeft, overleeft ook deze crisis.