YouTube - Broadcast Yourself

Het leek allemaal zo verdomde simpel!
Je vindt dat je een leuk stukje ukulele speelt. Dat ene nummer heb je al aardig in de vingers en speel je vrijwel vlekkeloos. Als ware artiest moet en zál je zoiets natuurlijk delen met de wereld. De wereld die in dat geval wordt vertegenwoordigd door het kritische en veelzijdige publiek van YouTube.
Dus. Snel een opname maken van een briljante uitvoering. De video uploaden op je persoonlijke YouTube kanaal. En dan maar wachten op de heldenverering die in het verschiet ligt.

De zaterdag ervoor had ik willen besteden aan een uitvoerig repetitie. Musiceren is tenslotte keihard werken. Hetzelfde stuk honderdvierentachtig keer spelen. De lastige loopjes blijven herhalen tot ik ze zonder na te denken van de snaren kan laten knallen. De geest en passie van de componist moeten tot in de kleinste details tot uiting komen in het spel. Pas als de absolute perfectie zou zijn bereikt, zou ik mezelf mijn nachtrust gunnen.

Maar helaas. Mijn huis moest nog gepoetst. Boodschappen moesten nog worden gedaan. De kattenbak verschoond. Er lag nog een strijk van twee weken. En mijn broer -die ik anders nooit zie- koos nu net die ene zaterdag uit om na twee jaar voor het eerst mijn appartement te komen bezichtigen.
Mét vrouw en drie dochters. Mét zijn hond die mijn kat op wilde vreten!

Na een vrijwel slapeloze nacht -ik kreeg de getraumatiseerde kat niet onder het dekbed vandaan getrokken- besloot ik toch dat ik de wereld niet langer mijn talent kon onthouden. Die opname moest en zou er die zondag komen.

Ik had een splinternieuwe webcam, die ik met tape op een strategische plek tegen de boekenkast plakte. Ik wilde staande spelen, waarbij mijn kop in beeld zou blijven en het toch ook wel duidelijk zou zijn dat ik een ukulele om mijn nek had hangen. Met alle bewonderende vrouwen in het achterhoofd moest mijn interieur ook zo voordelig mogelijk voor de dag komen.
Dat viel dus niet mee. Het was uiteindelijk een dik uur kloten om die camera zo te hangen dat ik tevreden was met het beeld op mijn beeldscherm. Ik draaide er bijna een complete rol tape doorheen!

Eerst een aantal proefopnames. Windows Movie Maker had ik inmiddels al aardig onder de knie. De camera stelde zichzelf automatisch scherp dus dat was geen probleem. Het geluid van de ingebouwde microfoon was dan wel niet fantastisch, maar welke opname op YouTube is er nu perfect? Het lastigste bleek nog het heen en weer lopen tussen de laptop, de opnamebutton indrukken en meteen terug lopen naar het door mij als ideaal bevonden 'podium'.
Deze opnamen waren niet ideaal, maar daarom heten het ook proefopnames. Als er verder niets fout zou gaan, zou ik binnen een uur online staan met mijn ukulele.

Wat er dus allemaal wél fout kon gaan?
Het origineel duurde twee minuten en dertig seconden maar de eerste versies bleek ik in anderhalve minuut af te raffelen.
Waar ik eerder dacht de perfectie al te hebben bereikt, maakte ik in zesennegentig opnames nu net dat ene foutje. Bij voorkeur in de laatste twee seconden.
In een aantal gevallen gaf Windows Movie Maker er na twintig seconden de brui aan en bleek ik bijna twee minuten voor niets te hebben staan ploeteren. Dit waren vanzelfsprekend meestal de meest perfecte uitvoeringen.
Behalve de keren dat het programma me in de steek liet, waren er ook de talloze malen dat ik zelf dacht de opnameknop in te drukken maar in mijn spastische pogingen naast de button klikte. Ook dit natuurlijk bij voorkeur bij de aller- allerbeste uitvoeringen.
De kat droeg ook nog zijn steentje bij door geregeld mijn toetsenbord te attaqueren en zo de opname af te breken. Op zich geen ramp, want met de aan zijn aanval voorafgaande herrie had hij de opname toch al aardig verkloot.

Wel. Ruim acht uur later had ik een complete verzameling bágger op de laptop verzameld. Heel veel puur slechte pogingen. Even zoveel 'bijna goede' opnames. Enorm veel 'redelijke' versies.
Een ooit grenzeloos zelfvertrouwen was tot een dieptepunt gedaald. Maar toch zou er een opname op YouTube komen!

Uiteindelijk heb ik de minst slechte opname maar op mijn persoonlijke pagina van YouTube gegooid. Door het contrast met al mijn andere bagger gaf deze video me zelfs nog een greintje zelfvertrouwen terug en dacht ik toch nog een gestaag groeiende bezoekerslijst in het vooruitzicht te hebben. Ik had tenslotte ook al veel meer en veel ergere bagger op YouTube gezien, en dan had ik het er niet eens zo slecht vanaf gebracht.

Drie maanden later.
Amper bezoekers op YouTube. Nul reacties op de video. Geen mails om mij een hart onder de riem te steken. Vanuit YouTube zelf slechts één enkele mail met de vraag of ik reclame aan mijn video wenste toe te voegen. Zeker geen aanmoedigingen om nog véél meer van mijn talenten in de openbaarheid te brengen.
Zelfs als ik mijn eigen naam en de titel van het muziekstuk in de zoekfunctie in tik, kom ik amper in de lijst met zoekresultaten voor.

De video die mij mijn wereldfaam zou brengen verzoop in de zee van bagger en middelmatigheid die YouTube nu eenmaal is. De plannen die ik had aangaande X-Factor verdwenen in de koelkast. De link naar het aanmeldingsformulier van Holland Got's Talent haalde ik uit mijn favorietenlijst.

Het leek zo verdomde simpel. Toch zal ik mijn baan voorlopig maar niet opzeggen.

Voor de liefhebbers: http://www.youtube.com/user/thakoh