In de meisjeskleedkamer

Als ik de deur geopend heb mogen de kinderen eerst naar binnen gaan. Ik hoor de vertrouwde geluiden al; kinderstemmen die hol klinken vanwege de akoestiek, het snerpende geluid van een fluitje, piepende zolen van sportschoenen op een rubberen ondergrond.
Een mengsel van geuren dringt mijn neus binnen; zweet vermengd met de geur van rubber, schoonmaakmiddelen en badproducten.

Ik sluit de deur en loop met de kinderen naar de kleedkamers. Daar scheiden de schapen zich van de bokken. “Ik wil dat jullie je vandaag snel omkleden!” roep ik de jongens na. “En dit keer niet de meisjeskleedkamer binnenkomen, ik kleed me hier ook om!”
De meisjes kijken verbaasd als ik me bij hun gezelschap voeg. “U hebt toch uw eigen kleedkamer, juf?” wil Simone weten. Ik glimlach. Alsof ik een beroemd filmster ben! “Ik ben dat heen – en weer geren zat”, leg ik uit. “Elke keer als de jongens jullie kleedkamerdeur opengooien rennen jullie gillend naar de douche; en ik maar wachten tot jullie eindelijk omgekleed en wel naar de sportzaal komen. Ik wil gewoon snel omkleden, des te langer kunnen we sporten.”  “ Ja, nou hoor,” bromt Yvonne. “Ik wil ook niet dat de jongens mijn onderbroek zien.” “Dat zal nu niet gebeuren, want ze weten dat ik nu hier ben,” antwoord ik, terwijl ik mijn jas ophang.

Ik kleed me verder uit en ben me bewust van de nieuwsgierige blikken van de meisjes. Ik ben net mijn trainingsbroek aan het aantrekken als Linda met een opgeheven arm voor me komt staan. “Kijk eens juf,” zegt ze trots. Ik kijk, zonder te weten waarnaar. Ze ziet mijn niet-begrijpende blik en wijst priemend op haar blote oksel; “Ziet u het niet? Ik heb okselhaar!”  Voordat ik een goed antwoord kan bedenken roept Stephanie: “Bah, dat is smerig! Dat moet je eraf scheren hoor, dat doet mijn zus ook!” En ze kijkt met een vies gezicht naar de arme oksel van Linda, alsof daar honderden maden krioelen. Linda werpt een trieste blik op haar lichtbehaarde oksel. “Ik heb ze nog maar net,” zegt ze zachtjes. Ik lach naar haar; “Laat eerst maar lekker groeien hoor,” zeg ik troostend. “Afscheren kan altijd nog.”

 De ontboezeming van Linda blijkt wat te hebben losgemaakt bij de meiden. Suzanne toont trots haar eerste behaatje en Iris vertelt dat ze in groep 7 al een bh om moest van haar moeder. “Ik zweet altijd heel erg!” roept Kiki en als bewijs laat ze haar oksel zien, waar inderdaad een donkergekleurde plek in haar trui getuigt van het bewijs. “Maar ik doe altijd deodorant op, anders stink ik heel erg”, vertrouwt ze me toe. Ze diept een fles deodorant op uit haar tas en al snel komen de deodorantbussen van meer meisjes uit de tassen. Ze doen een vergelijkend warenonderzoek en verwachten van mij ook een waardeoordeel. 
 “Moet u die van mij eens ruiken juf!” een walm van luchtjes dringt zich op aan mijn neus. Van Limara tot Dove, van Odorex tot 8x4. Ik snuffel en snuif lustig mee.

 Ashley komt naar me toe. “Juf, mag ik straks op de bank zitten? Ik ben ongesteld.” “Heb je buikpijn dan?” vraag ik. Ze schudt haar hoofd. “Nee…..,” zegt ze dan aarzelend, “maar Linda gymt ook nooit mee als ze ongesteld is.” “ Nee, maar ik stik wel van de buikpijn als ik het ben!” geeft deze verontwaardigd terug. “Weet je, je moet als je ongesteld bent daar zo min mogelijk aandacht aan proberen te besteden,” onderwijs ik. “Dat doe ik ook altijd. Hoe meer je eraan toegeeft, hoe meer last je ervan hebt. Trouwens; dan moet ik ook op de bank zitten, want ik ben ook ongesteld!” De meiden gieren het uit. Dat zou een stunt zijn; Ashley en de juf op de bank. Ze zien het al helemaal voor zich; dan vragen de jongens waarom de juf geen gymles geeft en waarom Ashley niet meedoet met gym, nou gewoon, ze zijn ONGESTELD!
Ik lach hartelijk mee en vraag wie er allemaal al ongesteld zijn. Ik tel de vingers; vijf, met juf erbij zes. De meiden zijn inmiddels in een joelstemming en liggen dubbel van de lach.

Plotseling worden we opgeschrikt door een hard gebons op de deur. “Komen jullie nog?” roept een boze jongensstem. We kijken elkaar aan; ik ben zelf nog steeds niet verder gekomen dan het aantrekken van mijn trainingsbroek; ik sta in mijn bh kennelijk zo verdwaasd te kijken, dat de meiden het weer uitgieren van de lach. “Zo kunt u niet naar binnen juf,”  snikt Mirjam.
Ik kijk op mijn horloge en schrik; we zijn al twintig minuten in de kleedkamer! Normaal eis ik van de kinderen dat ze binnen tien minuten omgekleed in de gymzaal staan. “Gauw opschieten meiden,” haast ik en de daad bij het woord voegend trek ik vlug mijn T-shirt en sportschoenen aan.

Als ik de gymzaal binnenkom, kijken zestien paar jongensogen mij boos en verwijtend aan. “Wij zijn al tien minuten klaar!” roept Robin verontwaardigd. “Wij moesten opschieten en jullie doen er juist heel lang over,” voegt Bas eraan toe. “Jullie hebben gelijk,” geef ik beschaamd toe. “Kom, dan gaan we vlug alles klaarzetten.” 
Terwijl ik met de kinderen naar het berghok loop betrap ik mezelf op een glimlach; ik verheug me nu al op de gesprekken met de meiden van groep 8 tijdens het aankleden.