Vrouwen? Je kunt beter kippen houden!

Iedere familie heeft wel zo'n tante die iedereen het liefst wil vermijden. Wij hadden een tante die inderdaad door bijna elke familie gemeden werd en om de één of andere reden zaten wij er mee opgescheept. Ze was niet eens een echte tante. Ze was niet eens familie maar een vriendin van moeder. We noemden haar ook Tante. Tante, niets meer niets minder. Bij weer eens een verjaardag was ze er ook. Hoe zeer ik ook mijn best deed, kon ik niet voorkomen dat ze op een gegeven moment achter me stond en mij op mijn schouder tikte. De 'Tante Julia' horror van Boudewijn de Groot bleef mij gelukkig bespaard.
"Jij schrijft toch van die leuke stukjes op zo'n web-dinges, blog-achtig iets?"
Altijd fijn als iemand iets van je wil dat ze dan ook de moeite nemen zich te verdiepen in wat je doet. Toen ik nog met computers werkte kreeg ik vaak te horen "Dat klote ding doet het weer eens niet. Ik begrijp niet dat mensen het leuk vinden daar mee te werken. Kan jij hem weer in orde krijgen?" Ik kan niet uitleggen hoe stimulerend dat is.
"Ja dat klopt. Op een website. Ik wist niet dat u die las."
"Nee jongen, dat doe ik niet. Tante weet toch niet hoe zo'n computer werkt."
Dat vond ik vreemd. Een computer is toch ook een koud, gevoelloos ding. Je zou verwachten dat ze dat intuïtief snel onder de knie zou hebben.
"Weet je, ik organiseer iedere maand een literair clubje en nu leek het me leuk als jij daar een paar van je columns voor kwam dragen. Noem het een bloemlezing."
"Nou ik weet niet of..."
"Natuurlijk vindt hij dat leuk, hè jongen?" deed moeder een niet meer te omzeilen duit in het zakje.
"Moeder...." het klonk als het negenjarig jongetje dat niet meer wilde dat zijn moeder hem op school een zoen gaf.

Wat is het met moeders dat ze denken dat ze je zoiets aan moeten doen? Hoe oud je ook bent, iedere keer weten ze je weer dingen te laten doen die je niet wil. Moeder kon altijd al raar uit de hoek komen. Zo kan ik me nog goed herinneren hoe wij vroeger een keer naar een Formule 1 race op de tv zaten te kijken. Ik zie nog zo hoe één van de wagens de bocht uitschoot en keihard in de vangrail terechtkwam.
"Onderstuur." "Overstuur." "Olie op de baan." "Geklapte band." "Afgebroken wielophanging."
Wij kenners schreeuwden wat we dachten dat de oorzaak was door elkaar heen. Wij kenners waren mijn vader, mijn twee broers en ik. Met z'n vieren zaten we op de bank. Moeder zat aan tafel een puzzel te maken.
"Overstuur", klonk het plotseling achter ons.
Wij draaiden ons tegelijk om en uit vier monden klonk het "Wat?!"
"Overstuur", zei mijn moeder nogmaals. "Dat lijkt me wel logisch."
"Want??"
"Als je met meer dan tweehonderdvijftig kilometer per uur de vangrail in schiet lijkt het me nogal logisch dat je overstuur bent."

"Waarom zeg je dat nou?"
"Jij vindt dat schrijven toch leuk?"
"Ja."
"Dan wil je toch dat het gelezen of gehoord wordt?"
"Ja."
"Wat is dan het probleem?"
"Tante."
"Tante?"
"Ja."
"Waarom? Die is toch aardig? Jullie noemen haar zelfs Tante."
"Weet jij waarom we haar Tante noemen?"
"Ik ging er altijd vanuit dat het was om haar het gevoel te geven dat ze er bij hoorde."
"Fout. Tante is een afkorting. Dat komt van 'dat irriTANTE schepsel'."
"Nou, nou, nou. Dat is niet aardig. Ze doet zo haar best voor jou."
"Voor mij? Om indruk te maken op haar literaire vriendinnen zal je bedoelen. Als Tante al erg is, kun je nagaan wat een ramp die vrouwen zijn als ze vrijwillig met haar om gaan."
Mijn moeder keek me even met een schuin hoofd aan om me te laten beseffen wat ik net gezegd had. "Je doet het toch maar" zei ze snibbig.

Tante woonde in een oud huis in Haarlem. Het had een grote woonkamer en een kleine achterkamer, gescheiden door een schuifdeur. Ik mocht van Tante in het achterkamertje wachten achter de gesloten schuifdeuren.
"Ja, want als de dames je zien dan weten ze meteen dat jij de verrassing bent."
"Verrassing?"
"Ja. Jij bent de moderne schrijver."
"Moderne schrijver?" Ik kreeg visioenen dat ik als een kermisattractie aan haar vriendinnen gepresenteerd zou worden.
"Jij schrijft toch via dat internet gedoe. Nou dat is toch modern? Ga nou maar hier lekker zitten, dan krijg je van mij een lekker kopje koffie en een koekje erbij. Als de dames komen dan bespreken we een aantal boeken en als afsluiter mag jij komen. Dan kom ik je wel halen."
"Heeft u enig idee hoe lang dat gaat duren?"
"Nou toch wel ruim een uur. Als je nog meer koffie wilt, in de keuken staat een verse pot. Als je maar zachtjes doet."

Door de deuren heen hoorde ik de dames hun boeken bespreken. Het beloofde een lange avond te worden. Ik was al een paar keer heen en weer gelopen naar de keuken om koffie te halen. Het nadeel van lang wachten is dat je goede voornemens onder druk komen te staan en er steeds meer ruimte ontstaat voor spontane invallen. Ik snuffelde in de keukenkastjes van Tante en vond wat ik zocht. Daarna ging ik met mijn koffie weer terug naar mijn wachtkamertje. Niet lang daarna werd ik gehaald.

"En dan heb ik hier nog een verrassing voor jullie. Een moderne schrijver. Hij doet internet." Trots leidde Tante mij tussen de schuifdeuren door naar de huiskamer.
"Maar ik weet ook nog hoe een pen werkt hoor", grapte ik. Het ijs was erg dik, er ontstond zelfs geen barstje. In een kring zaten een zestal vrouwen naar mij te kijken alsof ik van een andere planeet afkomstig was.
"Hij komt hier een bloemlezing doen."
Tante had zelfs een echt katheder waar ik achter moest gaan staan. Ik stak mijn hand in mijn broekzak, haalde er het meel uit dat ik in een keukenkastje had gevonden en gooide het een beetje omhoog waarna het op de spreektafel uiteenwaaierde.
"Wie wil er eerst?" vroeg ik en keek de kring rond. Zelden heb ik zo veel onbegrip naar me zien terugkijken.
"Wat doe je?" vroeg Tante verbaasd.
"Een bloemlezing. Daar ben ik goed in. Een soort van handlezen, maar dan met bloem. In mijn columns werk ik nogal eens met humor."
"Het lijkt me het beste dat je gewoon maar voorleest."
Ik haalde mijn "verzameld werk", een stapel A4-tjes en een Pechtold nietje, uit mijn zak en begon te lezen.

"Vroeger werden moslims hier mohammedanen genoemd. Men keek toen veel vriendelijker tegen ze aan. Dat vriendelijke verdween ongeveer toen men ze moslims is gaan noemen. 9/11 heeft de zaak ook geen goed gedaan natuurlijk. Nog later kwam opeens de term moslima bovendrijven. Een term gebruikt om vrouwelijke moslims aan te duiden. De vraag is: waarom? Volgens de Islam zijn mannen en vrouwen gelijk. Dat de praktijk nogal eens anders is maakt daarbij niet uit. Waarom worden vrouwelijke moslims dan moslima's genoemd? Vrouwelijke christenen worden toch ook geen christina's genoemd? Tenzij je zo heet natuurlijk, zoals die schele van Oranje."
"Ho ho, dat is discrimineren", hoorde ik iemand zeggen.
Een beetje verward keek ik op. Ik ben het niet gewend dat de comments dwars door de column heen komen.
"Nee hoor dat is niet discrimineren. Absoluut niet. Het is een persoonsaanduiding. Ze is tenslotte scheel. Dus als ik zeg 'die schele van Oranje' weet iedereen over wie ik het heb. Als ik namen ga noemen dan zit iedereen je verbaasd aan te kijken, omdat ze niet weten over wie het gaat. Soms komt er nog wel eens een reaktie van 'Oh ja, dat is dat wijf dat niet kan zingen'. Maar dan zeg ik, dat is pas subjectief. Ik zou haar geen wijf willen noemen."

"Toch is het niet netjes" zei een andere vrouw.
Ik begin mijn geduld te verliezen. "Waarom niet?" Ze is toch scheel. Door het niet te zeggen gaat ze er heus niet anders uitzien. Ik begrijp die angst voor het benoemen van kenmerken niet. Jullie zijn niet de enige hoor. Als je op straat loopt en er komt iemand langs met rood haar kun je gewoon zeggen, jij hebt rood haar. Maar als er een zwangere vrouw langsloopt en je zegt, jij hebt geneukt, dan zitten ze je opeens raar aan te kijken. Terwijl het beide de waarheid is en ik er niemand mee beledig. Net als met die schele. Maar goed, genoeg over de duurste uitkeringstrekkers van Nederland, ik had het over de moslima's."

"Als je de gedachte doortrekt van moslima's en christina's dan vraag ik me serieus af wat ik moet denken van Jehova's. Meestal zijn het mannen die aan de deur komen. Zouden die soms massaal uit de kast, of liever, uit de kerk willen komen? Sterker nog, Jehova is voor hun de naam van God. Zou dat dan toch een vrouw zijn? Ooit heeft iemand eens op een muur geschreven 'God is black'. De dag erna stond eronder gekalkt 'Yes she is'."
"Ik denk dat we de avond hier maar moeten besluiten jongen", zei Tante. "Bedankt voor je moeite en een boeiend inkijkje in de wonderlijke wereld van internetschrijvers."

Moeder was terleurgesteld.
"Je had wel wat meer je best mogen doen hoor. Tante heeft zoveel moeite voor je gedaan. Dan had je je best wel een beetje aan kunnen passen."
"Een beetje aan kunnen passen?! Een beetje meer mijn best voor haar doen?! Ik mag dat hele mens niet en ik heb verdomme een hele column voor haar geschreven!! Wat wil je nog meer? Ajuus. Ik ga naar de bouwmarkt om hout en gaas te halen."

Wil je FOK! columnisten in levende lijve zien en hun beste werk horen voorlezen? Hou dan 17 oktober vrij in je agenda. Meer informatie volgt.