Een schouderklop voor diefstal
Het was een mooie lentedag. Ik stond op het perron om de trein richting de universiteit te nemen. Naast mij op het perron stonden een opa en oma met hun kleinzoon. Het jongetje vertelde trots dat hij een kaartje had voor de DS waardoor hij “gratis spellen” van 50 euro kon spelen. De oma lachte naar de jongen, dat is mooi zei ze en ze gaf hem een schouderklop.
Van verbazing viel mijn mond bijna open. Ik vroeg me af of de jongen ook een schouderklop zou krijgen als hij met een gestolen reep chocolade uit de supermarkt zou staan pronken. Als ik kleinkinderen zou hebben, of kinderen, dan zouden ze van mij een draai om de oren kunnen verwachten en geen beloning. Misschien vindt de Kinderbescherming dit niet ok, maar ik vind het ook niet ok als mensen stelen. Stelen dat doe je gewoon niet!
De trein kwam en ik verloor mijn momentum om er iets van te zeggen. De waan van de dag verdrong het gebeurde en ik vergat de situatie tot ik een interview met Peter Dille van Sony las. Hij stelde dat piraterij een ziekelijk probleem voor de PSP is en dat educatie één van de oplossingen is.
Ik kan me wel voorstellen dat het als bedrijf misselijkmakend moet zijn als een groot deel van je productie gejat wordt. Stel je hebt een kledingwinkel. Elke ochtend die je binnenkomt is de helft van je kleding gestolen. Ik zou binnen een maand overspannen thuis zitten denk ik. Deze situatie gun je niemand en toch downloadt iedereen games.
Ook ik denk dat educatie één van de oplossingen is. Veel mensen beseffen niet hoeveel werk er in een spel zit en hoeveel er verkocht moeten worden om de kosten eruit te hebben. Meer illegaliteit betekent minder spellen of spellen waar minder tijd in is gestoken en dus minder leuk of mooi zijn, of waar wellicht meer bugs inzitten. Over al deze tekortkomingen aan games mag je wat mij betreft niet klagen, zolang je niet braaf je games koopt.
Peter Dille maakt in het interview ook de vergelijking met de muziekwereld. De game-industrie moet volgens meneer Dille zorgen dat er niet hetzelfde gebeurt als in de muziekindustrie, waar downloaden zo normaal werd dat het toch niet slecht kon zijn, omdat iedereen het deed.
Games illegaal downloaden is in mijn visie erger dan muziek illegaal downloaden. Een single opnemen kost een stuk minder tijd en geld dan een game maken. Een super simpele game maken kost al snel 100 duizend Euro, een ingewikkelde game al snel 100 miljoen Euro.
De kosten en het risico zijn wat mij betreft echter niet de belangrijkste verschillen. Een zanger kan zijn brood verdienen met optredens, een game-ontwikkelaar kan dit niet. Elke vorm van je game in het openbaar laten zien kost vreselijk veel geld.
Om terug te komen op het jongetje op het station, de ouders en grootouders van de jongen verdienen een flinke draai om de oren. Piraterij berooft hardwerkende ontwikkelaars van hun brood. Dus hoe laagdrempelig en makkelijk “gratis” downloaden ook is, denk hieraan als je volgende keer loopt te mopperen over een tekort aan leuke games of extreem veel bugs in een game.