Weg is de rust
Al thuis zittend worden wij gamers constant geconfronteerd met onze hobby. We bekijken programma’s over games, lezen tijdschriften over games en spelen uiteraard ook games. Ikzelf ben dan ook nog eens lid van de FOK!games crew, een verantwoordelijkheid die mij nog meer met games te maken laat hebben. Hoewel ik het absoluut geen straf vind om overal waar ik ga en sta games te zien, is wel eens lekker om er eens aan te ontsnappen. Voor mij is werken een manier om eventjes een dagje bezig te zijn zonder games. Tot vorige week...
In mijn pauzes zit ik altijd in de bedrijfskantine. Deze kantine is een bron van rust; er staan banken om op te relaxen, er is eten, er staan een tafeltennis- en een voetbaltafel, er ligt altijd een gratis krantje klaar en er is een computer om tussendoor je mail te checken en dergelijke. Vorige week ontsnapte ik wederom even van de werkvloer om mijn appeltje te nuttigen en even naar het schaatsen te kijken. Mijn oog viel op een groepje mensen dat achter de tafeltennistafel stond. Ik begreep niet zo goed wat het groepje deed rondom de gigantische pot met kunstplant erin die daar altijd heeft gestaan dus ik bleef met mijn koffie in de ene hand en appeltje in de andere hand even staan om beter te kijken. In plaats van de gigantische moeder aller potten stond er nu een Playstation 3 geparkeerd achter plexiglas met twee aangesloten controllers. Verbaasd en geschokt door wat ik zag gleden er drie appelpartjes van mijn bordje op de grond en kliederde ik koffie op mijn trui bij een poging om de appelpartjes op te vangen. Weg is de rust.
Het duurde niet lang of de gesprekken tijdens de lunchpauze gingen over games. Ik vind het op zich leuk om over games te praten maar dan wel een beetje op niveau. Op mijn werk ging het vaak niet verder dan de boodschap dat de nieuwe Call of Duty zo ontiegelijk vet mega cool is en dat de Wii echt een fascinerend apparaatje is. Zelf houd ik me dan liever een beetje op de achtergrond en vraag ik me af of de mensen om mij heen zich afvragen of ik wel iets snap van games. Ik doe immers totaal niet mijn best om het gesprek gaande te houden en werk liever mijn appeltje naar binnen. Ik word er dan verder ook nooit over aangesproken omdat er vanuit gegaan wordt dat geen inbreng heb omdat ik er de ballen verstand van heb.
In de middag zat ik lekker op de bank, al kletsend met een collega die weinig gamet en ook geen interesse toont in de Playstation 3. Als ik vervolgens terugkom van het toilet, staat hij tussen de huisvrouwen en oude kerels rondom de Playstation 3. Stuk voor stuk gezellige mensen die plots volslagen debiel gaan doen door een stukje technologie. Mijn collega roept mij naar voren en ik krijg de controller in mijn handen geduwd met de boodschap om een rondje te rijden in Gran Turismo 5 Prologue. Ik kreeg door de reacties van mijn collega\'s een beetje het gevoel dat ik die controller kreeg zodat ze eens leuk kunnen lachen; ik straal op de werkvloer nou eenmaal uit dat ik weinig met games heb en ik zal er dan ook wel weinig van bakken toch? Bij de start rijd ik tegen verwachting de goede kant uit en al snel verandert het sceptische gelach in verbazing en iets wat haast leek op misplaatste minachting. De veertigjarige patser die indruk maakte op het vrouwelijke personeel zag zijn baanrecord aan flarden gereden worden en probeerde moedeloos de aandacht op hem gericht te krijgen. Met de woorden \'nou dat was best wel leuk\' geef ik de controller terug en zie ik dat mijn pauze er zo\'n beetje op zit.
Ik vang de laatste dagen nog maar weinig gesprekken op die over games gaan en de veertigjarige patser is op een enkeling na de enige die de Playstation 3 nog aanraakt. Zonder erover te praten heb ik hen duidelijk gemaakt dat ik er al genoeg mee bezig ben en op mijn werk andere dingen aan mijn hoofd heb. Heerlijk, die rust.