Bananen, splinters en eikeldopjes
Het is een zonnige zondag. Dat is op zichzelf al zo uniek als een pinguïn die zijn vleugels eens uitklapt en opstijgt. Zo uniek als een Milka koe die chocolademelk produceert. Zo uniek als jij en ik. Enfin, ik ben er op zo’n dag niet vies van om met een muziekje op eens door mijn woonwijk te wandelen, plaats te nemen op een picknicktafel aan het water en mijn gedachten eens op een rijtje te zetten. Een wandeltochtje geeft mij altijd veel inspiratie om iets op papier te zetten, of het nou een tekening is of een diepgaande tekst. Ik moet als columnist voor FOK!games zo af en toe ook een tekst over games neerpennen. Dit is alleen niet altijd even makkelijk. Nog een reden om een wandeling te maken.
Ik ben inmiddels een half jaartje trots lid van de crew en mag elke maand mijn mening, frustraties, hersenspinsels en dergelijke met jullie delen. En waar ik normaal een jongen ben die veel te zeggen heeft, ben ik als het erop aan komt een perfectionist met een versleten backspace toets. Dit is mijn zesde column, maar ik overdrijf niet als er bij elke column zo’n drie halfbakken columns aan vooraf gaan. Ik heb last van een chronische Writer’s Block. Dit omdat ik mij nu eenmaal moet beperken tot het onderwerp games. Niet dat dit erg is, maar dat hakt wel flink in de hoeveelheid verhalen die ik voor jullie heb. Ik zou het graag eens iets persoonlijker willen doen. Een tijdje geleden zijn hier op FOK!games de crew-avatars geïntroduceerd. Zo kunnen jullie snel zien wie een bericht gepost heeft, en het zou onze site een persoonlijker tintje geven. Nou vind ik het een gaaf concept, maar van een blauwig plaatje van mijn nadenkende kop worden jullie natuurlijk ook niet veel wijzer. Als we dan toch de magie van het onbekende doorbreken, wil ik het ook goed doen.
Ik hou ervan om te observeren. Dat is één van de redenen dat ik graag een rondje maak door mijn leefomgeving. Zo kon ik vanaf de picknicktafel zien hoe een oude man met een hoop kleine kids om hem heen met een afstandsbediening in zijn handen aan de kant van het water stond. Hij was bezig met een op afstand bestuurbaar bootje dat met een schamele 30 kilometer per uur door het water scheurde. De kinderen gaan daar natuurlijk niet voor niks staan. Zij wachten namelijk op de magische woorden van de oude man: wil jij ook eens? Een gelukkige jongen kreeg de afstandsbediening in zijn handen, en hij wist het voor elkaar te krijgen om de boot zo’n 50 meter van de kant op de kop te laten slaan. Op dat moment ben ik verder gaan lopen zonder er nog op te letten. Niet omdat ik niet nieuwsgierig ben, integendeel, maar ik hou er ook van om mijn fantasie de vrije loop te laten gaan. Zo vul ik zelf aan hoe dit verhaal zou aflopen. Duikt de man het water in? Weet hij de boot met een ander bootje weer recht te tikken? Dit doe ik ook vaak met open eindes van boeken of games. Ik had bijvoorbeeld het hele script voor Beyond Good & Evil 2 al klaar in mijn hoofd. Deze denk ik nog eens over. Samen met Jason Mraz in mijn oren spring ik van gedachte naar gedachte -en van eikeldopje naar eikeldopje, want die kraken zo lekker- en voor ik het weet sta ik alweer in de achtertuin van mijn huis.
Het heeft allemaal maar weinig met games te maken tot nu toe, maar dat maakt niet uit. Eenmaal thuis gekomen ga ik met een drankje op de bank zitten. Ik staar naar de kast waar al onze Dvd’s en een deel van onze games in staan. Om mijn nieuwsgierigheid nu wel tot uiting te brengen besluit ik eens te tellen hoeveel games ik en mijn broers eigenlijk in bezit hebben. De teller stopt uiteindelijk op het magische getal 86, verspreid over een Playstation 2, Playstation 3, Playstation Portable, Nintendo DS en een Nintendo Wii. De games voor de PC en de Snes tel ik nu maar even niet mee. Ik ben benieuwd wat nummer 100 gaat worden binnen deze selectie aan consoles en handhelds.
Zo, heb ik het toch nog even over games gehad. Nu moet ik alleen nog een passende titel hebben voor mijn column om mensen te trekken. Ik zit alleen met een probleem; er is geen specifiek onderwerp waar mijn column over gaat, dus de titel wordt al vrij snel te lang. Wist je trouwens dat ik niet van bananen en splinters houd, en dat ik in de herfst dus heel neurotisch op de eikeldopjes stap vanwege het heerlijk krakende geluid? Verrek, ik heb mijn titel!