Alone in the Dark
Sinds een jaar of twee heb ik een eigen huis, en ik kan niet anders zeggen dan dat het me heel erg goed bevalt. Heerlijk zo je eigen plekje zonder dat je spullen hoeft te delen en mensen hebt waar je rekening mee moet houden. Tot half drie ’s nachts kunnen gamen met je geluid aan, heerlijk! Hoewel het misschien lijkt alsof alleen wonen vooral voordelen heeft heeft het ook één groot nadeel. Bepaalde games, zoals bijvoorbeeld Condemned, zijn gewoon té eng om alleen te spelen.
Oke, ik geef toe, ik ben niet de grootste held die er rond loopt, maar over het algemeen ben ik best stoer. Ik heb een pet die ik soms achterstevoren op mijn hoofd zet (niet op mijn hoofd a la negerstijl, maar gewoon op mijn hoofd) en draag daarbij dan een zonnebril, dus dat zegt genoeg lijkt me. Daarnaast durf ik van de hoge duikplank af te springen (ja springen, niet duiken) en kriebel ik de kat op zijn buik terwijl ik weet dat hij dat niet leuk vindt en dan gaat happen. Maar dit is allemaal niets in vergelijking met het spelen van een spel als Condemned.
Een veel gehoord argument van mensen die denken dat alle moorden veroorzaakt worden door videogames, is dat je in videogames de moorden zelf pleegt, in tegenstelling tot films als Saw, waar je alleen passief naar kijkt. Nou weet iedere gamer dat dat argument gewoon klinkklare onzin is, aangezien ik ook niet de neiging heb om met mn kop tegen een stenen plafond aan te springen in de hoop dat er een muntje uit komt. Maar toch zit er een kern van waarheid in deze uitspraak, al is het op een andere manier. Met het kijken van horrorfilms als Saw heb ik weinig problemen. Soms is het even vies als er een vleeshaak door iemands huid heen geprikt wordt, maar dan is even een vies gezicht opzetten en “ieuw” roepen voldoende. Een ander verhaal is het daarentegen met horrorgames.
Een hele tijd geleden viel Condemned door mijn brievenbus. Condemned is één van de beste launchgames voor de Xbox 360 en werd ook door iedereen gewaardeerd, dus enthousiast stopte ik het schijfje in mijn 360. Van de moordscene waar je in het begin mee geconfronteerd werd kon ik nog wel genieten, maar toen ik eenmaal in mn eentje een deel van het gebouw moest gaan verkennen was dat al snel over. Helemaal in je eentje loop je door een oud gebouw en af en toe hoor je een vreemd geluid waarvan je opschrikt of dat de komst van iets of iemand aankondigt. Zoals in goede horror hoort, wordt de spanning langzaam maar zeker opgevoerd door de muziek totdat er opeens een moordlustige zwerver voor je neus staat en je als een reflex op wat knoppen ramt terwijl je hart bijna uit je borst springt. Gewoon even je ogen dicht doen heeft geen zin, want je moet toch zien waar je mannetje loopt en als je een aanvaller niet opmerkt dan is het helemaal einde verhaal voor de hoofdpersoon.
Natuurlijk zijn er manieren om Condemned een stuk minder eng te maken. Denk bijvoorbeeld aan het aanpassen van je brightness op TV, waardoor je alles beter kunt zien, of het uitzetten van de muziek waardoor de spanning minder wordt. Maar beide manieren zie ik toch een beetje als cheaten eigenlijk. Ik heb een andere cheatloze remedie erop gevonden die ik graag met andere helden op sokken deel, namelijk tien minuten spelen, en dan op pauzeren zetten en even comedy central kijken zodat je na een kwartier weer verder kan spelen omdat je een beetje bent bijgekomen. Na een uur of drie dit steeds afwisselen heb je ongeveer een level gehaald en zet je het spel in de kast omdat het niet fijn speelt zo. Hmm, misschien toch maar beter op zoek gaan naar een player two.