Als je als gamer Retro wordt
Onlangs werd er in de kantine van mijn werk een kleinschalig game toernooi gehouden. Met enkele collega\'s zouden we onze krachten meten in Taiko No Tatsujin 2 op de PSP. Dat er op voorhand twee man afhaakten en het zo wel een heel kleinschalig gebeuren werd doet even niet ter zake, maar wel dat de mensen erg raar opkeken dat twee volwassen mannen even opgingen in hun grootste hobby.
Iedere gamer krijgt er wel eens mee te maken dat zijn of haar hobby tot op het bot wordt afgekraakt, je hebt immers toch wel wat beters te doen? Het goede nieuws is dat dit erger wordt naarmate je ouder word. Ook al heb je zelf al lang en breed geaccepteerd dat je een nerd bent, je omgeving heeft het er meestal moeilijker mee dan jijzelf.
Na het eerder genoemde gametoernooi in de kantine kwam er een collega
naar me toe om te vertellen dat hij zelf ook graag een game speelt, alle consoles heeft, maar er liever niet mee te koop loopt. Hij koopt games onder het mom \"ze zijn voor mijn zoontje\" , en houdt dat zelfs vol tegenover zijn vrouw. Stiekem weten een hoop mensen me te vinden met vragen over games, consoles, nieuwe releases of andere zaken waar wij gamers ons dagelijks mee bezig houden. Maar dit gebeurt altijd als anderen even niet kijken, want laat ik het maar hardop zeggen, er rust een taboe op de oudere gamer.
Heb ik daar nou zelf last van? Van het taboe zelf niet, ik ben het punt voorbij dat ik me iets aantrek van wat mensen al dan niet achter mijn rug over me zeggen. Ik vind het leuk om te doen, dus doe ik het. Toch zijn er andere zaken die je het leven als oudere gamer moeilijk kunnen maken.
Het begon een paar jaar geleden tijdens een spelletje Red Alert 2 dat ik werd ingemaakt door een jongetje van 14. Dat bleef niet bij één keer, nee dat werd wel vijf keer achter elkaar. Ook bij andere online games werd dat steeds erger, dat mijn game-prestaties achterbleven bij de jongere spelers. Als je voor de zoveelste keer wordt uitgelachen door mensen die je kinderen hadden kunnen zijn, of erger nog, door je eigen kinderen moet je wel even drie keer slikken (of je speelt zonder voice chat, dan hoor je het niet). Wat ook nog eens meespeelt is dat het met een full-time baan moeilijk is om veel uren in een game te stoppen om je skills een beetje op te bouwen, het ontbreekt me gewoon aan vrije tijd, ik heb een backlog van hier tot Tokio.
Sterker nog, en dit lieg ik niet, ik heb onlangs een Playstation 2 geïnstalleerd omdat ik daar toch nog wel een hoop op moet spelen. Je gaat je games er op uitkiezen, als ik moe ben van een dag werken is mijn concentratie niet dusdanig dat ik iedereen eruit rijd in Burnout Revenge, dus concentreer ik me wel op een Crash Party. En ook offline besteed je meer tijd aan korte simpele games die ook voor vijf minuten leuk zijn.
Daarom kan ik ook trots vermelden dat ik het kleinschalig gametoernooi in de kantine heb gewonnen, want Taiko No Tatsujin 2 is zo\'n klein spelletje waar je met een beetje ritmegevoel een heel eind komt, en niemand er dus achter komt dat als je gamer bent, en je wat ouder wordt, je er eigenlijk geen flikker meer van bakt.