Levensgevaarlijk, die lieve games!
 De zon komt op. De eerste stralen masseren de grashalmen in het rustige tuintje terwijl de Piņata's hun schattige oogjes open doen. De Whyrms kijken elkaar liefdevol aan en wensen elkaar een leuke dag toe. Ze dansen in het ritme van de wind. Dan besluit de speler dat Papa Whyrm zich gaat vergrijpen aan zijn pasgeboren nakomeling terwijl zijn bloedeigen achterkleinkind wordt opgevreten andere Piņata. De schop wordt geslecteerd en er wordt net zolang op het hoofdje van de Piņata geslagen tot het beestje sterft. Met zijn overblijfselen wordt de tuin nog liefelijker en leuker gemaakt. Ieuw... Luguber hoe een schattig computerspelletje, geschikt voor het hele gezin, kan veranderen in een walgelijk schouwspel als je bedenkt hoe het spelsysteem echt in elkaar zit. Hoe onschuldig iets op het eerste gezicht ook lijkt, als je erover nadenkt kun je altijd wel behoorlijk vreemde gedachtengangen vinden en vraag je jezelf af of de gamesontwikkelaars niet iets teveel zijn doorgeschoten. Misschien hebben de mensen bij Rare heel lang nagedacht hoe het voortplantingssysteem in Viva Piņata zo onschuldig mogelijk moest zijn, maar tegelijkertijd vergeten dat er ook gamers zijn die vroeger wel hebben opgelet bij biologie. Kom op zeg, dit kan toch niet! Walgelijk! "Het is maar een spelletje!" Ja, maar wacht eens eventjes. Als de maatschappij zich wel druk mag maken over andere virtuele aspecten zoals schietgeweld, waarom wordt het probleem van die zogenaamde onschuld dan niet aangepakt? Heel veel games lijken wel onschuldig, maar als je er over gaat nadenken lijkt het allemaal behoorlijk ranzig in elkaar te zitten. Neem nou Pikmin. Deze aandoenlijke zaadjes op pootjes laten zich commanderen door een fluitje en deinzen er niet voor terug zich op te offeren voor de zaak van twee buitenaardse wezens. Je reinste genocide en discriminatie op virtueel vlak. Voeden we zo onze kinderen op? En wie kan mij vertellen wat Pokémon toch bezielt om zich elke aflevering weer elkaar op de meest verschikkelijke manieren kort en klein te slaan omdat hun baasjes dat zo gaaf vinden! Wat wordt die beesten te vreten gegeven dat ze het ene moment voor elkaar voor het vuur gaan en het andere moment elkaar juist in de fik steken? Menig hondenbezitter zou zonder pardon in het gevang gegooid worden als FiFi elke dag weer naar de bouvier van de buren werd gegooid om hem eens lekker in zijn ruggegraat te bijten. Aanbevolen door topfokkers. Zolang schildpadden geen hamers naar je gooien of spontaan kunnen vliegen (freak!) vind ik niet dat je het recht hebt om op zijn schild te gaan stampen. Zie je het al voor je dat je dochtertje van vijf op je terrarium gaat springen om zo die rare beesten er van te weerhouden dat ze pappa's rode petje afpakken? Lief? Ziekelijk! Waarom doen ze kinderen dat toch aan? Ik vind dat er een duidelijk standpunt komen tegen al die afschuwelijke invloeden die de ontwikkelaars van lieve computergames op onze kinderen loslaten. Bij vuur- en steekwapens is het bijzonder duidelijk dat dit niet kan, maar het gevaar schuilt zich in die enorme wansmakelijke games die zonder problemen door de ESRB geschikt zijn gemaakt voor het gehele gezin. Dus ook geschikt voor je zoontje van vier jaar oud en inwonende schoonmoeder van vierentachtig. Kirby krijgt de kracht van anderen door ze op te eten.Te eten! "Nee zoonlief, je mag dat niet eten. Je gaat er niet door vliegen! Blijf van dat kuikentje af!". En huilen natuurlijk.. Ja hoor. De ouders mogen al die geestelijke verwarring in die tere kinderhoofdjes weer met veel pijn en moeite uit ze praten. Vele dure therapiesessies later ben je eindelijk klaar en is zijn geest weer normaal. Jij hebt geen geld meer, maar je kind wel. En ja hoor, daar heeft dat kleine loeder verdomme alweer een volgende game op zijn DS. Phoenix Wright.. oh god.. je zal maar naar een echte rechtszaak moeten en hij krijst elke keer OBJECTION in de zaal. Shit! Hij propt nu Trauma Center in z'n handheld. "Blijf van pappa's buik af en leg dat mes neer. Nu!" Iedereen vergeet die lieve games. Die games met die schattige poppetjes en rare wezentjes met een lieve glimlach en grote blinkende oogjes. Die spelletjes met die stafjes, bolletjes, bloempjes en sterretjes die alle andere leuke wezentjes op gruwelijke wijze vermoorden met een liefelijk "plop!" of "splatsj!" geluidje en veranderen in een aardbei of sterretje. Niemand denkt na over de geestelijke gevolgen na het spelen van pillenvretende hapgrage gele wezens. Geen mens loopt warm om het jonge kroost te beschermen tegen de dierenmishandeling van Rayman. Het probleem zit hem in al die schattige games die helemaal niet zo schattig blijken te zijn. Mario, Kirby, Pokémon, Pikmin, Piņata, Bubble Bobble, Troetelbeertjes, Barbapappa, Pacman en noem ze maar op. Stuk voor stuk zijn het levensgevaarlijke monsterachtige gestoorde fantasieën van volwassenen die geld verdienen aan je nageslacht. Het laat ze koud hoe je lieve onschuldige kindertjes totaal verknipt de basisschool zullen moeten doorstaan en totaal geen idee hebben waar ze met hun problemen heen kunnen op de middelbare school. Gelukkig zijn er dan games zoals Bully (Canis Canim Edit) die ze weer kan leren hoe ze met die gestoordheid om moeten gaan. Of Grand Theft Auto om je agressie kwijt te kunnen. Of anderen pwnen in Quake. Daar wordt de geest weer lekker rustig van! Maar ja, dat mogen ze pas spelen als ze achttien jaar of ouder zijn. En misschien is het dan te laat. |