Het kopen van een nieuwe console versus nieuwe hardware

Het is weer het einde van het jaar. De feestdagen zitten er net op en naast veel eten, te veel drinken en het verplichte jaarlijkse bezoek aan oma betekent dit ook cadeaus geven en krijgen. Voor console-gamers is er niks leukers dan het krijgen van een nieuw stuk speelgoed voor onder de TV of voor in de trein. Dit jaar hebben mensen veel keuze. Naast de 360 waar de ene toptitel na de andere voor verschijnt is de Nintendo Wii ook verschenen. Op handheld gebied is de DS Lite ongekend populair, en er zijn genoeg leuke games verkrijgbaar voor de PSP waardoor dit zorgenkindje van Sony zeker geen miskoop is. PC-bezitters vragen meestal geld en trakteren zichzelf vervolgens op een upgrade. Je ouders naar een computerzaak sturen met de opdracht om een stukje hardware te kopen is immers vragen om problemen. Maar wat zijn eigenlijk nog andere verschillen tussen het kopen van een console en het kopen van een nieuw stukje hardware als een grafische kaart? Misschien is het leuk om beide te vergelijken aan de hand van praktijkvoorbeelden.

Allereerst het kopen van een nieuwe console. Dit is voor de meeste mensen geen impulsaankoop. Er gaat een heel traject aan vooraf bestaande uit het inwinnen van informatie, het afwegen van voor- en tegens en op het forum aan fanboys vragen of de aanschaf van een bepaalde console verstandig is. Iets dat overigens te vergelijken valt met de paus vragen of zo’n kruis een beetje leuk zou staan in je interieur. Maar goed, op een gegeven moment is de knop doorgehakt en dan begint het proces. Het begint met de spanning de avond van te voren. Je kunt niet slapen, en game reviews en argumenten om de console te kopen gaan in gedachten nogmaals door je hoofd. In het donker visualiseer je de vrije plek die je onder de TV hebt vrijgemaakt voor je nieuwe aanschaf. 's Ochtends sta je vroeg op, je propt snel een stuk toast naar binnen zonder het te proeven. Met een slok te hete thee spoel je alles naar beneden en verbrand je uiteraard gruwelijk je tong en gehemelte. Na het poetsen van je tanden en een kus aan je vriendin die verbaasd is dat je op een zaterdag al zo vroeg op bent en even de stille hoop had dat je vandaag iets leuks met haar gepland had, ga je op weg naar de winkel. De reis erheen lijkt eindeloos en het vooruitzicht van een parkeerplek onzeker. Toch blijkt het om 9:01 uur op een zaterdagochtend mee te vallen met de drukte. Eenmaal in de winkel aangekomen loop je voorbij het nog slaperige winkelpersoneel daadkrachtig richting de gamesafdeling.

Als je in de verte een stapel consoles ziet staan bekruipt je een gevoel van opluchting. Ze hebben er genoeg op voorraad. Om niet te gretig en nerderig te lijken kijk je eerst nog even nonchalant naar het aanbod van PS2 games terwijl je vanuit je ooghoek de dozen met daarin het doel van je queste in de gaten houd. Uiteindelijk pak je de bovenste doos van de stapel en kijk je nog even naar de achterkant van de doos, net of dit nog invloed op je keuze zal hebben. Je legt de doos terug en pakt die die ernaast ligt. Die voelt “beter” aan. Nu is het tijd om accessoires als kabels en extra controllers te kopen, waarbij de prijs van de console opeens met ongeveer een derde stijgt. En die tweede en derde game kunnen er eigenlijk ook nog wel bij. Wat is € 50 meer immers op het bedrag dat je dadelijk bij de kassa achterlaat? Na het afrekenen loop je met een lege beurs en zenuwachtig om je heen kijkend terug naar de auto. Keken die hangjongeren nou naar je? En dat oude vrouwtje? Je rijdt voorzichtig naar huis met een hand op de doos die naast je ligt op de bijrijderstoel. Je zal nu maar een ongeluk krijgen. Hopelijk vangt de airbag van de bijrijderstoel de schok op. Thuis aangekomen zet je een kopje koffie en ga je rustig zitten. Je vriendin is gelukkig weg naar familie, vrienden of om zich te laten nemen door de buurman. Het geeft niet, tijd om aandacht aan haar te geven heb je vandaag toch niet. Even kijk je rustig naar de doos en geniet je. Na een slok koffie pak je voorzichtig de doos uit. De console, games, accessoires en kabels leg je netjes op een rij. In je hoofd heb je alles al 1000 keer aangesloten, maar nu ga je het echt doen. Na wat geklooi met kabels die altijd te kort zijn staat alles op zijn plek. Je zet de console en de TV aan. Geen beeld maar wel geluid. Wat de fuck. Je gaat alle kabels nogmaals langs en je hebt natuurlijk de blauwe en groene component stekker verkeerd om aangesloten op je TV. Je zet ze goed en eindelijk kun je op de bank achter je TV en nieuwe console gaan zitten, klaar om een middelmatige launchgame met opgepoetste graphics te gaan spelen.

En dan nu de PC-bezitters. Eigelijk loopt alles wel aardig op je PC. Zelfs Half-Life 2: Episode 1. Helaas ben je laatst op de HCC dagen geweest en hebt daar een demonstratieopstelling gezien waarbij hetzelfde spel in een resolutie werd gespeeld die je alleen kent uit het Holodeck van Star Trek. Vanuit je verstand gedacht weet je het wel: games zien er nog best wel goed uit op je PC, en redelijk soepel draait het ook nog wel. En als het hapert verander je gewoon elk topic over een bepaalde game in een vraagbak over instellingen en drivers. Je weet dus echt wel dat je systeem in principe goed genoeg is. Maar het is gewoonweg niet genoeg meer. De demonstratieopstelling laat je niet los. Geheel in de traditie van het menselijk brein worden de flitsen die je tussen het HCC gepeupel van het scherm hebt kunnen waarnemen nog kleurrijker, nog echter, nog verder geïdealiseerd. Voorzichtig ga je eens kijken welke videokaarten je verder zouden kunnen helpen. Oei, wat een keuze. Uiteindelijk besluit je op de gok (want internet is toch een slecht hulpmiddel op het gebied van videokaarten) een kaart te kopen. Helaas, de kaart die je graag wilt is uitverkocht. Wat nu? Wachten? Nee, dat wil je niet want nu ben je er uit, en een hele drie dagen wachten tot hij weer op voorraad is, dat nooit! Je neemt dus maar genoegen met een iets andere kaart. Na hem gekocht te hebben bij de plaatselijke computershop ga je met een wat dubbel gevoel ga je naar huis. Meteen schroef je je PC open. Je rukt de oude kaart ietwat hardhandig uit zijn slotje. Ergens denk je dat het best wel zonde is eigenlijk. Je doet niets meer met die oude kaart, en die was 6 maanden toch behoorlijk duur. Je schroeft de nieuwe kaart erin en je zet de PC aan. Windows start op in een resolutie zoals je kleurenblinde collega de wereld ziet. Oh ja, drivers! Zat er niet een cd-tje bij die kaart? Ja! Vlug erin. Drivers geïnstalleerd. Opnieuw opstarten. Het scherm is wat mooier nu. Voor de zekerheid installeer je DirectX opnieuw (waarom heb je dat eigenlijk nodig?). Computer crasht na de herstart. Windows starten in veilige modus. Van internet nieuwe drivers downloaden. Weer installeren. Nog een herstart. Crasht weer. Je realiseert je ineens dat je de oude drivers niet hebt weggehaald. Je doet dat . Alles opnieuw. Negen miljoen herstarts verder lijkt alles te werken, de gele waarschuwingsbordjes zijn verdwenen en je start Doom 3 op in de hoogste resolutie. Ziet er hetzelfde uit. Iets fout gedaan? Vlug een ander spel uitproberen. Na een tijd wachten (toch ook maar een nieuwe harde schijf?) komt de verlossing: Gelukkig! Het ziet er geweldig uit. Maar na vijf minuten kom je erachter dat je Half-Life 2: Episode 1 al twee keer helemaal hebt uitgespeeld en dat je geen spel hebt waar je profijt van hebt met je nieuwe kaart. Die consolespelers hebben het maar makkelijk.