Mario en ik liggen elkaar niet

Mario en ik liggen elkaar niet. Dat is een feit dat ik zo langzamerhand eens zou moeten accepteren. Dat ik die klote loodgieter niet kan luchten komt niet doordat ik een afkeer van Nintendo heb en als fanboy door het leven ga. In tegendeel, ik ben gek op het bedrijf uit Kyoto en de producten die ze voortbrengen. Zeker nu ze met consoles als de DS en de Wii zo’n beetje de enige van de grote drie zijn waar innovatie voorop staat! Nee, mijn afkeer van die besnorde pijpenlegger komt doordat ik het gewoon niet kan. Zo, ik heb het toegegeven. De eerste stap heb ik gezet. ”My name is Mark and I suck at Mario”. “Hiiii Mark”.

Toch doet het pijn. Niet financieel als een controller weer eens vervangen moet worden of wanneer de zoveelste Mario-game nauwelijks gespeeld in de kast verdwijnt of op eBay geplaatst wordt. Ik voel de pijn vooral aan mijn ego die keer op keer een flinke knauw krijgt. En zoals Freud al zei: dat doet meer pijn en duurt langer om te genezen dan een blauw oog! Ik ben immers übergamer en game al meer dan 20 jaar. Ik ben opgegroeid met bandjes en floppy disks ter grootte van een langspeelplaat. Games die tot het oneindige doorgingen en alleen maar moeilijker werden. Laadtijden van een half uur en geen saves. Doodgaan vlak voor de eindbaas was pech en betekende het hele spel opnieuw beginnen. Hell, pas geleden heb ik Ninja Gaiden nog uitgespeeld terwijl deze als een van de moeilijkste games van deze generatie wordt beschouwd. Waarom heb ik dan zo’n moeite met dit digitale Village People lid? Mijn gemiddelde sessie met Mario ziet er als volgt uit: ik worstel me al mopperend met moeite door de eerste wereld heen waarna ik de controller of handheld in woede door de kamer gooi. Hierna ga ik meestal wat anders gamen tot weer een nieuw deel uit de reeks zijn opwachting maakt.

Goed, mezelf übergamer noemen is misschien een beetje overdreven. Ik game al heel lang maar ik ben vooral een recreatieve gamer. Ik heb ook andere genres waar ik niet zoveel om geef of wat meer moeite mee heb. Zo ben ik geen competitieve online gamer en geef ik niks om racegames. Maar ik weet dat wanneer ik hier genoeg tijd en moeite in zou steken (bijvoorbeeld na mijn ontslag wegens het schrijven van columns onder werktijd) ik hier heus best wel goed in zou kunnen worden. Zo kon ik tijdens mijn studententijd best aardig knallen in CounterStrike en heb ik nog wel eens strakke rondetijden neergezet in Gran Turismo.

Maar goed, terug naar de Ron Jeremy kloon. Ik vind platform games erg leuk, heb ze veel gespeeld zowel in 2D als in 3D. Maar alleen met Mario heb ik moeite. Ik heb zelf de theorie dat het door het ontbreken van een healthbar komt. Ik ben een gamer die graag aan itemmanagement doet, of dit nu hartjes, potions of energie is. Ga je goed om met je voorraad potions dan kun je kun je gedurende een spel een flink aantal keren geraakt worden maar toch het einde van een level bereiken. Met games als Mario waarbij je maar een aantal keren geraakt kunt worden kan dit helaas niet. Twee keer geraakt worden en je bent af. Het erge is, is dat aangezien Mario het toonbeeld is van goed level design en intuïtieve bediening (nog zo iets, het lukt me dus niet om een triple jump uit te voeren) ik de makers niet de schuld kan geven van mijn eigen falen. Ik kan alleen maar in de spiegel kijken en dat doet zoals gezegd pijn.

Toch zit ik nog een beetje in de ontkenningsfase. Ik blijf Mario games kopen en ik blijf het proberen. Ik heb alle oude NES en SNES games op de GBA en Mario 64 op de DS. Super Mario Sunshine ging zelfs mij echter te ver, sorry. En met al deze games, ondanks dat ze bij elkaar toch een paar honderd euro’s hebben gekost, ben ik nooit verder gekomen dan wereld 1. Maar nu ben ik bezig met New Super Mario Bros op de DS. En ik heb me voorgenomen om door te zetten. Het is niet makkelijk. Het is een aaneenschakeling van tegen vijanden opbotsen terwijl ik blind achter een paddestoel aanren, weer eens in de zoveelste afgrond vallen, tegen een plant opspringen, afgaan in het zicht van het eindpunt, etc. Frustratie en gemopper alom waarbij ik zelfs mijn vriendin de stuipen op het lijf jaag door opeens keihard “VERDOMME” te roepen. Maar ik ben intussen al halverwege wereld 2, een nieuw persoonlijk record en een hele prestatie voor me! Dit heeft me overigens wel twee weken gekost. Echter, deze kleine boost voor mijn ego wordt al snel weer teniet gedaan door de vele posts op het forum waarin wordt geklaagd dat NSMB een van de makkelijkste Mario’s ooit is en dat deze binnen een paar uur uit te spelen is. Tijdens de E3 werd dit er door Steeven nog eens een keer ingewreven nadat hij op de eerste avond al in wereld 4 zat en het spel binnen drie dagen had uitgespeeld. Al is tijdens een bezoek aan San Fransico de Golden Gate Bridge overslaan om in de auto verder te gamen niet helemaal gezond. Het is een vreemd mannetje.

Als deze column wordt geplaatst ben ik al een weekje op vakantie. En ja, ik neem als echte gamesverslaafde, eeeuhhh, ik bedoel professionele gamesjournalist werkzaam bij een van de grootste gamessites van Nederland uiteraard mijn DS (met NSMB) mee. Dus als jullie dit lezen hoop ik intussen al weer wat verder opgeschoten te zijn met onze Italiaanse vriend met een twijfelachtige seksuele geaardheid. En bij terugkomst in Nederland staat Mario Galaxy al weer aanlokkelijk naar me te lonken. En Yoshi’s Island 2 ligt ook alweer in het verschiet. Zucht. Ik leer het ook nooit. Maar ik ben er nog niet aan toe om te accepteren dat Mario en ik niet bij elkaar passen. Stiekem hou ik toch van die chubby. We gaan immers way back, een van de eerste games die ik als kleuter speelde was de Game & Watch Donkey Kong II. Ik kan me er dus niet bij neerleggen dat Mario en ik niet voor elkaar bestemd zijn.