Mijn verlanglijstje
| Als je een jaar of zeven bent zijn er twee favoriete periodes in het jaar. Je eigen verjaardag natuurlijk en Sinterklaas. Voor beide dagen was ik altijd al maanden van tevoren een lijstje aan het samenstellen met wat ik deze keer graag wilde hebben. De eerste tien dingen waren elke keer hetzelfde want die skelter die ik graag wilde kreeg ik toch nooit en ook een eigen kamer zat er niet in. Zelfs dat kleine broertje om niet meer de jongste thuis te zijn kreeg ik niet! Wat ook altijd in mijn lijstje stond was een Nintendo en een GameBoy, maar ook deze heb ik helaas nooit mogen ontvangen, waar ik mijn ouders erg dankbaar voor ben. Ja, je leest het goed: ik ben dankbaar dat ik geen Nintendo of GameBoy kreeg. Steeds vaker om me heen zie ik kinderen van de basisschoolleeftijd die hun vrije tijd voornamelijk in de buurt van hun spelcomputer doorbrengen. Natuurlijk is dit met mate geen probleem en zal het dan misschien zelfs positieve effecten hebben, maar de tijd die sommige kinderen achter hun console doorbrengen is niet gezond meer en hier wordt de spelcomputer ook eigenlijk gewoon gebruikt als oppas. Voor sinterklaas, hun verjaardag of misschien zomaar krijgen ze zo'n apparaat en vervolgens draait hun hele leven om dat apparaat. Als een van mijn neefjes hierheen komt dan gaat bij binnenkomst de GameBoy Advance SP aan of wordt de meegenomen GameCube of Nintendo 64 aangesloten. Last heb je daarna absoluut niet meer van hem, maar of het nou echt gezellig is, is een heel ander verhaal. Als hij al een keer niet aan het gamen is dan praat hij wel over gamen en echt veel andere onderwerpen die hij interessant vindt zijn er niet. Helaas is hij niet het enige voorbeeld dat ik op kan noemen, je ziet steeds vaker dat kinderen maar achter een spelcomputer worden gezet in plaats van dat ze naar buiten gaan. Dit zie je vooral bij jongens met drukke (of ongeïnteresseerde) ouders. Mijn enige contact met een Nintendo was bij mijn buurmeisje en daar mochten we alleen binnen spelen als het buiten hard regende en zelfs dan mochten we maar heel af en toe met de Nintendo spelen. Af en toe vraag ik me wel eens af hoe ik zou zijn geweest als ik wel gewoon die Nintendo en GameBoy had gekregen vroeger. Iedereen in de klas zou graag bij mij willen spelen omdat ik een Nintendo had en ik zou nu in iedergeval mee kunnen praten in de retro-topics en kunnen opscheppen hoevaak ik Mario wel niet heb uitgespeeld en hoe snel ik dat heb gedaan. Helaas weegt dit niet op tegen de dingen waar ik over op kan scheppen omdat ik geen Nintendo of GameBoy had. Ik was erg goed in buskruit, vond fikkie stoken erg leuk (alleen een vuilniszak is geen succes want dan rent er een boze man naar buiten). Besjes tegen langsrijdende auto's gooien stond ook altijd garant voor een leuke middag en via een hek met scherpe punten het pakkeerdakkie op klimmen was ook altijd een uitdaging. Helaas is dit iets wat kinderen die achter een spelcomputer zitten missen en misschien vinden de ouders dat stiekem wel fijn ook. Ik vraag me echter af of je dan wel echt een leuke jeugd hebt gehad als je erop terug kijkt. Ik ben achteraf gezien blij dat ik nooit een Nintendo gehad heb en altijd buiten moest spelen, maar ik ben nog steeds boos dat ik die skelter nooit heb gekregen! |