MMORPG, Olé!
Afgelopen week kreeg het hele MMORPG-genre een flinke sneer van mijn gewaardeerde collega -Mzraki-. Spelers van spellen in dit soort genre waren, in het kort gezegd, kneuzige sociaal gehandicapten die een leven hebben waar de honden geen brood van lusten en zodoende wegvluchten in de wondere wereld van hun Massive Multplaying Online Role Playing game. Daarnaast is het spelen van een MMORPG totaal onzinnig omdat je er niets beter van wordt, het enige wat je nodig hebt om 'goed' te worden in dit genre is veel tijd, skills zijn overbodig. That's cute. But it's WRONG!
Ik speel al enkele jaren games, eigenlijk al vanaf mijn vroege jeugd. Begonnen op de NES, PC, N64 en tegenwoordig ook een xbox. Favoriete genres waren FPS, RTS en af en toe een stevige (hack 'n slash) RPG. Maar sinds eind januari heb ik eigenlijk geen enkel ander genre meer gespeeld dan MMORPG. En waarom? Drie redenen:
1) Het sociale aspect. Een MMORPG draait maar om een ding, het sociale aspect. Zonder samenwerking met andere spelers bereik je niets en presteer je niets. Gevolg hiervan is dat mensen een stuk vriendelijker en hulpvaardiger zijn dan in menig ander multiplaying spel. De gemiddelde FPS rocketcowboy of RTS Strateeg komt niet verder dan 'OMFG, I PWN YOU! YOU N00B!', in een MMORPG is dat toch echt anders. Mensen leggen dingen uit, mensen bieden spontaan hulp aan en, zeker in groepsverband, voeren af en toe een gezellig gesprek over het dagelijkse leven. Het is niet voor niets dat het aandeel vrouwelijke gamers vele malen hoger is dan in welk ander genre dan ook. Vrouwen zijn meestal sociale dieren en kunnen hun ei niet kwijt in de meeste andere genres. In een MMORPG dus absoluut wel.
2) Prestatiedrang. Zoals bij punt 1 aangeven draait het bij een MMORPG vooral om het sociale aspect en dus niet om een prestatiedrang. Het is totaal irrelevant of je de beste bent en je iedereen 'pwnd'. De fun-factor is vele malen belangrijker en dit zorgt er voor dat mensen veel relaxter zijn. In een MMORPG gaat niemand je verrot schelden omdat je een foutje gemaakt hebt, mensen gaan je eerder op een fatsoenlijke manier uitleggen wat je fout gedaan hebt en gaan het dan gewoon opnieuw proberen. Dit in tegenstelling tot vele andere multiplayergames die ik gespeeld heb waarbij mensen je gelijk tot op het bot gaan beledigen en je voor rotte vis uit gaan maken mocht je een fout maken.
3) Vaardigheden. Volgens mijn collega krijg je van het spelen van MMORPG's geen enkele verbetering in wat voor vaardigheid dan ook. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een FPS waarbij in ieder geval je reactiesnelheid verbetert en je oog/hand-coördinatie. Nou, wat handig. Misschien als je F1-coureur wilt worden of lekker hard met je Fiat Panda door de bocht wilt scheuren maar dit zijn niet echt vaardigheden die je in je dagelijkse leven nodig zult hebben. Dit in tegenstelling tot de vaardigheden die je nodig hebt om een MMORPG te spelen. Zoals al bij punt 1 aangegeven draait bij een MMORPG alles om het sociale aspect en dat is tenminste iets waar je in je dagelijkse leven wat aan hebt. Je leert omgaan met teleurstellingen en op een goede, bondige manier communiceren met mensen uit allerlei landen en culturen. Ook is het heel belangrijk dat je inzicht krijgt in bepaalde zwakke en sterke punten van mensen (rassen/klassen) en dat is iets wat in het dagelijkse leven een belangrijke vaardigheid is. Zelfs het voeren van conflictgesprekken en organisatieskills komen aan bod!
Dit zijn voor mij de drie voornaamste redenen waarom ik sinds eind januari eigenlijk geen enkel ander spel meer speel buiten het MMORPG-genre. Maar om nu meteen te zeggen dat het hoog tijd wordt om mij tegen mijzelf in bescherming te nemen? Omdat ik wegvlucht uit het echte leven? Zullen we gelijk dan maar 75% van de gamersgemeenschap laten opnemen? Lekker met z'n allen in psychiatrisch verpleeghuis Dennennoord gaan zitten en de hele dag rondrennen in een dwangbuis? Dat is toch precies waar gamen om draait? Het wegvluchten uit de dagelijkse beslommeringen en voor een paar uur je hoofd helemaal leeg maken. De een doet dat door GTST te gaan kijken, de ander door in de mooie wereld van Everquest rond te lopen en weer iemand anders gaat een stukje fietsen.
Zodra het een obsessie wordt is er iets verkeerd. En het dwangmatig spelen van games komt echt niet alleen voor bij spelers van MMORPG's, dit aandeel is net zo groot bij mensen die shooters, platformers of strategiespellen spelen. Het gelijkstellen van het spelen van een genre en een sociale kneus zijn is hetzelfde als van alle Batavusrijders zeggen dat ze zonder licht rijden of van alle Turken dat het criminelen zijn. Het zal voor een deel kloppen maar er zijn genoeg mensen die Gazelle rijden en geen licht hebben en er zijn genoeg criminele Nederlanders.
Zo, en nu ga ik weer World of Warcraft spelen. Nog vier uur spelen en ik ben level 44.