Girls Game Talk: De mysterieuze buurman
 Het allereerste appartementje dat we kochten was niet echt geluidsarm geïsoleerd. Als je op de wc zat, kon je de bovenburen met veel gekreun en gesteun tekeer horen gaan. Vooral de bovenbuurvrouw genoot luidruchtig van de verrichtingen van haar vriend. De volgende ochtend leverde dat leuke taferelen op als je met een brede grijns vroeg of het lekker was. Deze column gaat echter over de mysterieuze buurman in ons tweede appartement. Het gebouw bestond uit drie blokken van zes appartementen, ieder blok had zijn eigen trappenhuis. Het appartementencomplex werd voornamelijk bewoond door oudere echtparen en we hadden dan ook nauwelijks overlast, behalve van één buurman dan. De bewuste buurman woonde naast ons, maar aan een ander trappenhuis. We spraken hem daardoor bijna nooit. Als je hem op straat zag lopen, leek het gewoon een keurige man die iedere dag naar zijn werk ging in zijn keurige auto. Hij woonde alleen en kreeg ook nooit bezoek. Maar 's avonds hoorden we toch regelmatig veel geschreeuw uit het appartement komen. Onverstaanbaar gebrul en gescheld, soms gepaard gaand met schuivend meubilair. Had hij dan toch een vriendin, die nooit buitenkwam en die hij stiekem mishandelde? Had hij ongehoorzame huisdieren waarop hij flink mopperde? Leed hij aan het syndroom van Gilles de la Tourette? Er werd veel over de man geroddeld maar niemand durfde het hem te vragen. Nu mijn man Football Manager 2005 speelt en daarbij regelmatig keihard "Die had er in gemoeten sukkel", "Klootzak, hoe kan je die man nou laten scoren" of "Wat zijn jullie nou voor achterlijke verdedigers" uitschreeuwt begrijp ik ineens dat die mysterieuze buurman van toen gewoon een gamer moet zijn geweest. Waarschijnlijk speelde hij met een koptelefoon op, want achtergrondgeluiden of -muziek hebben we nooit gehoord (anders hadden we het ook wel eerder begrepen natuurlijk). Eigenlijk vind ik dat schreeuwen (naast irritant) wel amusant. Het elftal krijgt de volle laag van mijn man. Zij verdedigen niet goed, zij spelen als slappe vaatdoeken en zij moeten nu GVD eens als de sodemieter gaan scoren. Als ik een spel speel, kan ik mezelf ook enorm inleven in de hoofdpersonen of het verhaal. Soms lig ik 's avonds in bed nog na te denken over hoe Mario en Luigi het laatste stukje Beanstar moeten bereiken of hoe ik de ene boss het beste kan verslaan. Soms droom ik zelfs over een game. Maar als het tegenzit; als ik bijvoorbeeld net de Strike mis op de Judgment Ring in Shadow Hearts Covenant of voor de tiende keer doodga tegen de eerste "boss" in Metroid Fusion; dan mopper ik wel een beetje op mezelf maar ik zal nooit gaan schreeuwen tegen de PS2 of GBA. De figuurtjes op het scherm kunnen je toch niet horen en ik ga er ook niet beter van spelen. Ik verzucht dat ik gewoon slecht ben in dit soort spelletjes en probeer het gewoon nog een keer. Misschien is het iets typisch mannelijks om je zo luidruchitg af te reageren en meer iets vrouwelijks om het probleem stilletjes bij zichzelf te zoeken? Ik vind het wel grappig dat mijn man zich zo inleeft in een "spelletje". Het is alleen jammer dat hij soms zo hard schreeuwt, dat ik bang ben dat wij in de buurt bekend staan als die mysterieuze mensen die er overdag zo keurig uitzien en naar hun werk gaan in hun keurige autootjes, maar 's avonds zulke vreemde geluiden maken.... |