Biechten bij papa
Lieve papa,Ik vroeg me laatst af of je onder de categorie weekendalcoholist valt of misschien toch minder bezopen bent dan je lijkt. Jouw gezondheid blijft een bron van zorg. Net als die van je medeweggebruikers. Ik nam mijzelf dan ook voor om nooit zoveel alcohol te drinken als jij. Hooguit twee drankjes op een avond, want ik wist dat ik mij wčl kon beheersen. Tot gisteren.
Ik werd wakker omdat ik enorm moest plassen. Zeiken zou jij het noemen, zo hard en onvrouwelijk klonk het. De hoofdpijn was niet om uit te houden. Elke voetstap dreunde door in mijn hoofd, mijn ogen registreerden nauwelijks iets en de geur van een nacht in de plee geweekte urine deed mijn diepste neushaartjes gruwelen. Ik snap nu waarom ik je ’s morgens niet mag storen als je hebt gedronken, want als ik alcohol in huis had gehad, zou ik direct naar de fles grijpen. Mijn misselijkheid was nog erger dan die keer dat mama zo boos op je was dat ze die gebruikte Tena Lady naar je hoofd smeet.
Maar die schaamte. Die zou ik ook graag weg willen drinken. Daarin herken ik mij ook in jou. Jij schaamt je vast ook, als je zo hard schreeuwt nadat je hebt gedronken. Die verwijtende blikken van mama en zus, die in je rug blijven prikken omdat jij midden in de belangstelling staat van je eigen beleving en niet meer naar een ander luistert. Gisteren was het nog niet zo erg met mij, maar ik was behoorlijk bezopen. Ik heb wat dingen gedaan die ik normaal nooit zou doen. Al is dat net als het drinken moeilijk ongedaan te maken. Veel zal ik het echter niet meer doen. Misschien lijk ik toch wat minder op je dan ik altijd vrees.
Ik weet niet meer alles van gisteren. Toch is de avond nog behoorlijk te reconstrueren met alle berichten die ik rond heb gestuurd. Tante Lydia was heel lief aan de telefoon toen ze me adviseerde om met een taxi naar huis te gaan, maar net als jij luister ik ook niet als de boodschap me niet aanstaat. Oma leefde zich in en riep ‘what, what, what’, op het ritme van de muziek. Misschien had zij haar gehoorapparaat al uit op dat tijdstip. Ik heb ook wat vrienden ge-sms’t, behalve Frederik, die jongen die jij zo lelijk vond dat je hoopte dat hij je geen opa zou maken. Hij was er ’s nachts ook, vooral op het tijdstip dat ik iedereen lief begon te vinden.
De shotjes groeiden langzamerhand uit naar het proportie van shots. Naast iedereen om mij heen, begon ik ook mijzelf woest aantrekkelijk te vinden. Het dansen ging steeds soepeler, mijn lichaam bewoog als vanzelf van links naar rechts, eenmaal ondersteboven en daarna weer enigszins op beide benen. Het voelde fantastisch. Een paar vrienden die in staat waren nog te reageren op mijn verwonderde sms’jes, vermoedden dat ik omver was gevallen. Rianne adviseerde me veel mensen te knuffelen om de kans tot omvallen te verkleinen. Die wijze raad heb ik opgevolgd.
Het bleef niet bij knuffelen. Frederik stond ineens heel dichtbij en hij was heel lief. Ik gaf hem een kusje op zijn neus. En op zijn oog. Plotseling werd ik ook heel gelovig. Ik riep de hele tijd ‘oh God, oh God, oh God’, wat hem een beetje benauwde. Zijn hoofd was erg rood. Het was achteraf misschien wat gźnant. Maar de oplossing schuilt niet in nog meer drinken. Ik word al misselijk bij het idee.
Oh, papa, wat bedoelde je nou met je e-mail vanmorgen? Dat je rare dingen had gehoord over mij? Ik vond het helemaal niet zo raar. Ik wilde eens weten hoe jij je elk weekend voelt. Ik heb er wel veel van geleerd. Bij overmatig alcoholgebruik worden bepaalde eigenschappen versterkt. Jij wordt dan boos, kortaf en er is niet met je te praten. Ik vind juist heel veel mensen lief en woest aantrekkelijk. Ik sta niet zo nuchter in het leven, ik lul meer dan normaal en kan perfect Nederlands blijven sms’en, maar in kortere zinnen, zoals in Nijntjetaal. Ik roep vooral God aan, er schuilt een gelovig mens in mij. Ik vind mezelf bijzonder geestig. En ik houd plots heel veel van augurk.
Misschien lijk ik toch niet veel op jou. Ik raak de fles vanaf nu niet meer aan. Het was leuk voor een avondje, maar ik houd liever de controle, de volle verantwoordelijkheid en een intact geheugen. Het maakt mij een socialer medemens dan jij vaak bent in het weekend. Ik hoop dan ook dat mijn kinderen later op mij gaan lijken. Niet op jou. Vooral niet op Frederik. Maar dat laatste zal over negen maanden blijken.
Liefs,
Je dochter