Zeikerd

Ik zat op de bank en keek bijzonder ontevreden om me heen.

Mijn televisie is dan weliswaar een platte LCD, maar dat schamele beelddiagonaal van 56 centimeter is en blijft een treurig gezicht. Ik kan ook niet echt de sensatie van een thuisbioscoop creëren. De televisie heb ik in een redelijk goedkoop HIFI-setje geprikt, dat enkel de suggestie van surround sound wekt. De DVD-speler is van de Kijkshop en heeft af en toe een flinke hengst nodig om het haperen tegen te gaan.
Noem me een zeikerd, maar ik word daar niet blij van als ik lui op mijn bank lig.

Die bank is trouwens ook niet alles meer. Nu was het twee jaar terug al een tweedehandsje, maar mijn luie lijf heeft met medewerking van mijn geliefde kat al aardig huisgehouden op dat ding. De ellende met zo'n bank is dat er altijd een “lekkerste plekje” aan zit, waar je dan ook meestal gaat liggen. Totdat datzelfde plekje door veelvuldige gebruik ook weer oncomfortabel wordt, met chronische rugklachten tot gevolg. Op een lengte van amper twee meter ontstaat vervolgens maar zelden een nieuw “lekkerste plekje”. Het aandeel van de kat is overigens twee kale leuningen.
Noem me een muggenzifter, maar van mij mag het best wat luxer als ik na de noeste arbeid, voor mijn goedkope televisie in elkaar stort.

Nu mag ik aan een betaalbaar appartement van de woningbouwvereniging niet teveel eisen stellen, maar als ik me omdraai en de open keuken bekijk, word ik acuut wat verdrietig van die simpele, witte keukenkastjes. Ik had liever gezien dat de woningbouw een keer was wezen shoppen in de showrooms van Mandenmakers Keukens. Eigen Huis En Tuin-kijkers zouden het met me eens zijn dat de strakke lijnen en de sfeerverlichting van een Barletti Sparkle keuken duidelijk wat meer schwung aan mijn woning hadden gegeven.
Goed. Het is maar een keuken en hij voldoet ruim aan de functionele eisen die ik eraan stel. Toch ben ik van mening dat deze absolute hater van  “Eigen Huis En Tuin” minimaal eenzelfde keuken verdient als die kneuzen die - gesponsord door de Praxis – voor het oog van honderdduizenden kijkers hun keuken laten verbouwen.

Ik snap het succes van dat laatste ook niet echt meer. Wekelijks gaan er honderden ZZP-ers failliet, maar wekelijks word je ook geconfronteerd met “succesvolle tweeverdieners” die op kosten van SBS6 hun droomtuin krijgen opgelegd. Ik zeg “opgelegd”, want de inrichting wordt toch echt wel gedicteerd door het huidige assortiment van Intratuin. Een maand na uitzending zie je meteen hele rijen met kopieën van deze tuin verrijzen in de laatste nieuwbouwwijken, waar mensen nog wél een lening los krijgen gepeuterd bij de DSB-bank. Het is bijna wreed voor alle honderdduizenden andere kijkers, die met hun halve liter Schültenbrau naar hun betonnen balkonnetje of met stoeptegels geplaveide achterplaats van twee bij drie meter staren.
Voor hen is het zowat een masochistische handeling om dit wekelijks door Rob Verlinden gepresenteerde feestje te blijven volgen. Nog een “Robbie” die met zijn kop op de verkeerde plaats, op de verkeerde tijd, op het verkeerde feest verschijnt!

Met mij heeft zelfs Dirk Scheringa niet genoeg compassie om tegen een redelijke woekerrente nog enige luxe te financieren. Vanuit puur praktisch oogpunt heb ik in mijn kleine appartement zelfs geen zolder- of achterkamer meer over om beschikbaar te stellen aan de schalkse ambulante handelaar in de minder legale rookgordijnen. En gezien de moeite die ik al heb met het slikken van een aspirine, zie ik het ook niet zitten om lucratieve reizen naar de Antillen te maken.
Ik zal het moeten doen met roerende en ontroerende goederen die binnen mijn budget vallen. Bijna zou ik de schuld neer gaan leggen bij álle foute buren die ik hun riante uitkering op zie strijken!

Maar goed. Dan denk ik weer terug aan mijn situatie, drie jaar geleden. Toen ik nog een dakloze, werkeloze alcoholist was. Toen alles uitzichtloos leek. Toen ik al jaloers was op simpelweg minder zorgen hebben. Toen stromend water, elektriciteit en verwarming nog luxe waren. Toen een letterlijk leven op de straat dreigde.

Ik liep nog snel even naar de supermarkt en trakteerde mezelf op een pak gevulde koeken. Ik gooide twee extra kussens op de bank. Ik gaf de televisie een nieuw plaatsje, dichter bij de bank, om hem wat groter te laten lijken. In de keuken pruttelde de koffie.

Het leven was weer goed. Ben ik nu de enige die weleens zo loopt te zeiken om niks?