Blauwtong

In Nederland worden een paar zonnige dagen de laatste jaren meer en meer gevolgd door de een of andere waarschuwing van overheidswege. Is het geen botulisme dan is het wel smogalarm of een verbod op het besproeien van de tuin.

Weer of geen weer, wat weer raar is, want het is altijd wel weer, op de vrijdag laat ik me door niets tegenhouden om een paar haringen bij ‘mijn’ visboer te gaan kopen. Toen ik gisterenochtend in de winkel stond, gebeurde er iets dat je, op zijn zachtst gezegd, merkwaardig mag noemen. Ik had net mijn bestelling gedaan en omdat er verder niemand in de winkel was, knoopte ik een praatje aan met de visboer. "Zo te horen, is er weer het nodige aan de hand", daarbij doelend op het snel naderende geluid van de loeiende sirenes.

Het volgende moment gebeurde er ontzettend veel tegelijk. Een groot aantal overvalwagens kwam de hoek om gescheurd en stopte met piepende remmen voor het pandje. Een heus legertje ME sprong uit de wagens en kwam op de winkel afgestormd. Nog voor de visboer en ik zelfs maar blijk konden geven van enige vorm van verbazing, lagen we, met een fiks aantal knieën in de wederzijdse ruggen, buiten op de stoep. Vanuit mijn ooghoeken zag ik, dat alle omringende kruispunten met behulp van politieauto’s geblokkeerd waren.

We werden overeind geholpen en ik vroeg op verontwaardigde toon waarom we zo hardhandig tegen de grond gewerkt waren. "Er is op verschillende plekken in de omgeving blauwtong geconstateerd en nu worden alle viswinkels binnen een straal van 30 kilometer van de besmettingshaard preventief geruimd. U zult zo dadelijk chemisch gereinigd worden en daarna wordt u verzocht om u van deze onheilsplaats te verwijderen", zo gaf de klaarblijkelijke commandant zijn verklaring.

Het vooruitzicht van een chemische douche werd bij mij geestelijk gevolgd door een koude, toen ik me realiseerde dat ik vandaag naar mijn haring zou kunnen fluiten. Trachten om de gezagsdrager uit te leggen dat het zogeheten blauwtong virus niets van doen heeft met de bijna gelijknamige vissoort en dat het muggen zijn, de Knuts, die dit overbrengen op koeien, schapen en geiten, bleek een zinloze missie. Na de reinigingsbeurt ben ik afgedropen en naar huis gegaan.

Via Google heb ik een tekst in het Duits gedownload en doorgestuurd naar het Openbaar Ministerie in ons buurland. Daarmee hoop ik te voorkomen dat het naar de betreffende mug vernoemde ijsbeertje door onze Oosterburen preventief geruimd wordt.