Verzamel Woede

Mensen die dingen verzamelen kan ik deels begrijpen. Het deel dat ik kan begrijpen is het verzamelen zelf. Wat ik niet kan begrijpen zijn de objecten die vaak verzameld worden: postzegels, sigarenbandjes, telefoonkaarten of surprise eieren, om maar wat te noemen. Dat kan ik maar niet begrijpen. De vreugde van het vinden van dat ene item wat nog ontbrak kan ik me voorstellen. Het completeren van een verzameling ook. Maar wat heb je er verder aan?
"Wil je mijn verzameling tandenstokers zien?"
"Nee dank je, ik zit net even naar het behang te staren."
"Maar dat is toch erg saai?"
"Inderdaad."
Het verzamelen zal nog wel een overblijfsel zijn van onze vroegere leefwijze als jager-verzamelaar. Toen had het nut om nootjes en dergelijke te zoeken. Ik denk niet dat je toen met open armen ontvangen werd als je terug kwam in het dorp met je handen vol met heel mooie kleurige eiken- en beukenblaadjes.

In de loop der jaren heb ik ook dingen verzameld. Maar alleen 'nuttige' dingen. Dingen met een functie. Als ik iets heb wat ik leuk vind, zoals een boek van een bepaalde schrijver of een deel van een serie, dan wil ik alles van die schrijver of de hele serie hebben. Het is allemaal begonnen met 'Suske en Wiske'. De eerste die ik kreeg was nummer 143, 'De Malle Mergpijp'. Deze vond ik erg leuk en kort erna kreeg ik voor mijn verjaardag nummer 152, 'De Bevende Baobab'. Om de een of andere reden vond ik deze bijzonder grappig en toen wist ik het, ik wilde ze allemaal. Het verzamel virus was zijn vernietigende werking begonnen.

In het begin was het makkelijk. Voor verjaardag, kerst en Sinterklaas kreeg ik er veel. Zelf kocht ik ze ook en vele guldens (ja die waren er toen nog) aan zakgeld gingen er doorheen. Hoe meer ik er kreeg, hoe moeilijker het was om de namen en nummers te onthouden die ik had of nog moest hebben. Dus maakte ik een lijstje met ontbrekende nummers. Al vrij snel had ik in de gaten dat met name de oudere nummers niet meer zo makkelijk te krijgen waren. Het angstsyndroom van elke verzamelaar drong zich aan mij op, 'ik krijg mijn verzameling niet compleet'. Heel lang heb ik rondgelopen met een lijstje waar nog maar drie nummers op stonden. Ik maakte mijn moeder gek door bij elke boek- of sigarenwinkel waar we langs kwamen te vragen of ik even naar binnen mocht om te kijken.

Uiteindelijk moest ik er nog één, nummer 81 'De Circusbaron'. Heel erg lang heeft het geduurd voor ik die had. En toen ik hem vond was het een teleurstelling. Niet omdat mijn verzameling nu compleet was en ik niet meer op jacht kon gaan, maar omdat hij niet meer in goede staat was. De linkerhoek was verkleurd. Erg verkleurd. Het flitste door mijn hoofd hem niet te kopen, maar die gedachte had ik snel verdrongen. Inmiddels heb ik ze al zo lang dat de rest van de boeken inmiddels dezelfde kleur heeft aangenomen. Behalve de nieuwste uiteraard. Dat is het lot van de verzamelaar, je blijft doorgaan. Je kunt niet stoppen, omdat anders je verzameling niet meer compleet is. Dus koop ik nog trouw elk nieuw boek dat uitkomt. Inmiddels kunnen mijn kinderen ze lezen, dat is dan wel weer een voordeel.

Meerdere stripboek series ging ik verzamelen: 'Asterix & Obelix' dat kwam door mijn vader, 'Guust', 'Trigië', 'Storm', stuk voor stuk was ik verkocht en wilde ik alles. Later werden het gewone boeken. En langspeelplaten. Heel veel langspeelplaten. Van de meeste bands of artiesten die ik goed vond wilde ik al hun platen hebben. Ook dat ging natuurlijk flink in de papieren lopen. Dat probeerde ik op te lossen met een compromis, van de minder goede bands kocht ik alleen de 'Greatest Hits', liefst nog een live uitgave. Die greatest hits uitgaves van bands die ik erg goed vond werden nog wel een probleem. Moest ik die nou wel kopen of niet? Al die nummers had ik al natuurlijk, maar de collectie is toch niet helemaal kompleet zonder alle uitgaves.

Soms lostten de platenmaatschappijen het dilemma voor me op. Dan zetten ze een nieuw nummer op de greatest hits, zodat je die als fan ook wel moest kopen. De ratten. Met de komst van de CD werd dit nog veel erger. Werd je eerst 'gedwongen' om je vinyl verzameling om te zetten naar CD, gingen ze ook nog eens speciale uitgaves uitbrengen. Eerst natuurlijk de gewone vinyl versie. Jaren later dezelfde versie, maar nu met extra nummers, outtakes en demos. Weer wat jaren later een betere versie, remastered noemden ze dat. Met de overgang van VHS naar DVD deden ze het later nog eens dunnetjes over. Vreselijk kwaad kon ik me daar over maken.

Ik maakte me ook kwaad op een vriend van mij. Beide waren we fan van Prince. Op zekere dag in 1987, nadat we bij een aantal concerten van Prince waren geweest, kwam hij bij me met een paar cassettebandjes.  Die had je toen nog volop. "Ik heb ze" riep hij enthousiast toen ik de deur open deed. Ik had geen idee waar hij het over had. Bootlegs. Illegale opnames van de Prince concerten waar we geweest waren. Erbarmelijke kwaliteit, maar wel een mooi aandenken aan die optredens. Nieuwsgierig geworden kwam ik er via-via achter dat er heel veel van dit soort opnames waren. Dit ging wat moeilijker dan nu, internet stond nog in de kinderschoenen. Vele platenbeurzen struinde ik af op zoek naar zo veel mogelijk concerten. Vele honderden heb ik er nu, ik ben bang dat het nooit genoeg zal zijn. Je wordt bedankt Roy.

Dan zijn er ook nog de TV series en spin-offs daarvan. Met name Star Trek. Als kind was ik daar gek op. De originele serie, die ouwe met Kirk en Spock. Samen met een vriendje speelden we dat vaak na. Veel later kwam er een film. En een nieuwe serie. Nog meer films en nog drie andere series. Wat een mazzel dat er nu supersnel internet is en dat spul te downloaden is. In divx formaat nog wel, dus het zijn veel kleinere bestanden. Het probleem van al dat verzamelen is dat er eigenlijk geen tijd is om alles te luisteren, te lezen of te bekijken. In die zin is het net zo nutteloos als het verzamelen van postzegels.

Het enige dat in al die jaren niet veranderde was de 'Suske en Wiske'. Was, want ook daar is verandering in gekomen. In 2007 heeft men besloten de voorkant te veranderen. Niet langer een rode rand om de tekening op de voorplaat, maar een tekening die de hele voorkant bestrijkt. Op zich niets mis mee, ware het niet dat een afwijking een doorn in het oog is van de verzamelaar. Maar goed daar is, zei het met moeite, mee te leven. Wat erger is, is dat men heruitgaves ook met een nieuwe voorplaat uitgeeft. Soms zelfs met een totaal andere tekening. Hoewel het verhaal hetzelfde is, is het uit verzamelaars oogpunt een compleet nieuwe uitgave. Moet je die dan ook kopen? Eigenlijk wel als je je verzameling compleet wil hebben. De grootste ergernis van de verzamelaar, veranderingen, heruitgaves en special editions. Voldoende om een verzamelaar in woede te doen ontsteken.