Vrouwe Fortuna: Je bent een bitch!
Op het scherm van de rookruimte van Holland Casino Breda zie ik lachende mensen aan een roulettetafel staan. Als de mensen, die net zo nep lachen als de dames uit de lingeriesectie van de Wehkamp die ik in mijn puberteit met rode oortjes gadesloeg, verliezen wordt het een nog surrealistischer schouwspel en beginnen ze zich nog stompzinniger te gedragen. In werkelijkheid zien mensen die verliezen er verdomde anders uit. Meer zoals de Chinees die voor me bij de asbak staat. Op zijn gezicht allesbehalve een glimlach, maar meer een blik alsof de Chinese geheime dienst hem net een professionele nippletwist heeft gegeven of gaat geven. Ik maak mijn kretteksigaret uit en ga vol goede moed richting de roulettetafel. Uiteraard met een nepglimlach.Onder het genot van een flesje Palm ruil ik mijn zuurverdiende driehonderd euro in voor fiches. Ik zet in op nummer elf, veertien en drieëndertig. Elf, omdat dat het gekkengetal is. Veertien behoeft geen uitleg en drieëndertig omdat ik niet op zesenveertig kan inzetten en omdat dit nummer altijd wel een paar keer valt. Ik bied de dame naast me en de croupier een drankje aan. De dame wil graag een witte zoete wijn. Tegenvaller! De croupier mag geen drankjes aannemen. De eerste vijf keer win ik helemaal niks. Een kleine zweetdruppel van angst ontstaat op mijn voorhoofd. Ik ben een klein kwartier verder en al honderdtwintig euro lichter. Kutzooi! Dat is gewoon een dag werken.....´Niet aan denken, de aanhouder wint,´praat ik mezelf moed in als ik nog een Palm bestel. Ik besluit niet meer in te zetten op rood. Zes keer achter elkaar zwart en ik had mijn inzet steeds verdubbeld. Ellende. Ik zet rond mijn drie nummers per keer dertig euro in. Als hij een keer valt, dan ben ik een gelukkig man en een paar honderd euro rijker.
Een klein kwartier later staan er meer zweetdruppeltjes op mijn hoofd. Hoewel ik met mezelf had afgesproken geen creditcard mee te nemen naar het casino, kom ik tot de constatering dat ik deze ´vergeten´ ben uit mijn protemonnee te halen. "Ik wil graag tweehonderd euro opnemen," vraag ik licht geïrriteerd aan de caissière terwijl ik mij besef dat ik bijna chagrijniger kijk dan de genippletwiste Chinees van zonet. Ik ga nog even een stress-sigaretje roken. Nu begin ik mij pas echt te ergeren aan die blije mensen op het beeldscherm. Godverdomme! Ik voel me ongemakkelijk in het rookhok. Twee oudere dames trekken gehaast van hun Belindasigaret om zo snel mogelijk de rest van hun AOW in de gokkast te kunnen gooien. Ik moet iets sterkers dan bier hebben en rook slechts de helft van mijn sigaret op. Ik bestel een whiskey- Amaretto met ijs en werk deze net zo snel naar binnen als Andre Hazes een blikje Heineken kon verorberen.
Een klein half uur later is ook mijn laatste tweehonderd euro verdampt. Ik wil zo snel mogelijk weg van de tafel, maar een huisgenoot vindt het nodig om zijn laatste tien euro op nummer elf te zetten. Alsof ´Vrouwe Fortuna´ nog een paar kilo appels met mij te schillen heeft, komt het balletje terecht op het gekkengetal en is mijn huisgenoot naast de vijfhonderd euro die hij al winst had nog eens meer dan driehonderd euro rijker. Niet dat ik het hem niet gun, maar liever een nippletwist in een Chinese cel dan dit! Wat oneerlijk, ik had de hele avond ingezet op nummer elf! Je moet alleen gokken met geld dat je kunt missen, maar ik mis het wel enorm. Daar konden de rondjes drank van mijn huisgenoot terug in Tilburg op het Piusplein geen zak aan veranderen. Vrouwe Fortuna was me weer eens niet gunstig gezind. De bitch!