Zij is ook dood

“Heeft het je nu veel gekost, dat anders zijn?” vroeg een vriend laatst aan mij. Dat valt reuze mee. Je vraagt Moeder Natuur om een paar joekels van tieten en een stel hamerduimen waarvan je de nagels vervolgens zwart schildert. Je besluit om alleen nog maar zwarte kleren te dragen, bij voorkeur tweedehands, en ’s zomers op blote voeten te lopen. Het deel van je haar dat je niet wegscheert, kleur je gifgroen, net als je fiets, en voilá: het grote anders-zijn is begonnen. Kost een fortuin aan de kapper, maar dat bespaar je ruimschoots op schoeisel en kleding. Mijn antwoord was niet bevredigend voor hem. Hij wilde weten waarom Michael Jackson geen sporen achter had gelaten in mijn leven, want daar ging het gesprek juist over. 

In de tijd dat Michael Jackson hoogtijdagen beleefde met Thriller en Billy Jean stond ik te pogoën op the Messenger van Iggy Pop. Van Jacksons muziek nam ik kennis met een volledig neutraal gevoel. Het irritatiegehalte was niet al te hoog, het euforiegevoel ontbrak totaal. Hetzelfde gold voor de bijbehorende kleding- en dansstijl. Het was heus geen moedwil, maar de klik was er niet en dus gaat mijn column niet over hem. The king is dead, long live the king.

Hoe mainstream ik onder dat woeste uiterlijk eigenlijk was, bewijst het feit dat de dood van een ander icoon uit mijn tienerjaren wel indruk op me maakte.

Ik zal een jaar of tien geweest zijn - mijn ouders bezaten net hun eerste kleurentelevisie – toen een nieuwe serie uit het verre Amerika de Nederlandse beeldbuizen veroverde. En niet alleen die, maar ook de harten van mij en alle meiden in de straat. Naar ons wekelijkse portie Charlie’s Angels keken we uit vanaf het moment dat de aftiteling begon. We gingen volledig op in de avonturen van die drie potige schoonheden en ik kon mijn ogen niet afhouden van die fragiele blonde, die zich keer op keer ontpopte als een volleerde anti-misdaad-machine. Zo wilde ik ook zijn. En ik niet alleen. De volgende dag was het plein om de hoek onze set en speelden we de aflevering na. We hadden een vaste Bosley en Charlie, maar Angel was je bij toerbeurt vanwege een overmaat aan belangstelling.

In de jaren die volgden, spiegelde ik mijn uitbottende lijf iedere avond aan dat van mijn favoriete Angel, die blonde met de wapperende manen. Met de benen in spreidstand, de handen samengevouwen en de wijsvingers gestrekt in de aanslag, probeerde ik met de juiste mix van sexy en stoer mijn spiegelbeeld uit te dagen. Dat lukte, afgezien van de haardracht, steeds minder naar gelang ik meer realiteitszin kreeg. Hoewel ik de wapperende manen later verruilde voor iets asymmetrisch met onnatuurlijke kleuren, had Farrah Fawcett haar sporen als rolmodel achtergelaten. Bij mij en hordes tieners en jonge vrouwen in die tijd.
 
Toen ik afgelopen mei door Amerika toerde, hoorde ik Mark Wills op de radio de Farrah Fawcett hairdo days bezingen. A trip trough memory lane. Ze was toen al ernstig ziek. Een maand later blies zij haar laatste adem uit, op dezelfde dag als Michael Jackson. De ene gebeurtenis werd wereldnieuws, de andere een onopvallend berichtje in de opvulrubrieken. Terwijl de media de geruchtenstromen rondom the King of Pop dankbaar aandikten en wereldsterren de goudgekiste Jackson voor het oog van de wereld bezongen, maakte zij geruisloos haar laatste gang op deze aarde: die naar haar graf.
 
Ik heb een maand gewacht, tot het rumoer enigszins verstomde. Zij verdient haar eigen elegie. Farrah Fawcett is dood. Lang leve Farrah Fawcett.